Ο Εσπερινός της Αγάπης στην Μονή του Τιμίου Προδρόμου Ναούσης

Την Κυριακή του Πάσχα 24 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό της Αγάπης και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου Ναούσης. Ο Εσπερινός τελέστηκε στον αύλειο χώρο της Ιεράς Μονής, παρουσία των αδελφών της Ιεράς Μονής και ευλαβών προσκυνητών. Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: 

Ἕνα μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο θαῦμα ζήσαμε καί φέτος, τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Καί εἶναι μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο ὄχι μόνο γιατί ἕνας νεκρός ἄνθρω­πος, ὅπως πίστευαν πολλοί γιά τόν Χριστό, ἀναστήθηκε, ἀλλά καί γιατί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μόνη ἀνάσταση πού δέν ἀφορᾶ ἕνα μόνο πρόσωπο, ἕναν μόνον ἄνθρω­πο, ἀλλά ἀφορᾶ ὁλόκληρη τήν ἀν­θρω­πότητα.

Ὁ Χριστός κατά τή διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς του εἶχε ἀναστήσει νε­κρούς. Εἶχε ἀναστήσει τόν υἱό τῆς χήρας τῆς Ναΐν, εἶχε ἀναστήσει τόν φίλο του Λάζαρο, ἀλλά οἱ ἀναστάσεις αὐτές ἀφοροῦσαν μόνο τά συγκεκρι­μένα πρόσωπα. Ὅταν ὅμως κατῆλθε ὁ ἴδιος στόν Ἅδη, ὡς «νεκρός ζωαρ­χι­κότατος», ὅπως ψάλαμε στόν κα­νόνα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, δέν κατῆλθε γιά νά παραμείνει ἐκεῖ. Κατῆλθε γιά νά διαλύσει τό βασίλειο τοῦ Ἅδου. Κατῆλθε γιά νά συντρίψει τή δύναμη τοῦ διαβόλου πού κρα­τοῦσε τούς νεκρούς δεσμίους του, καθώς ὁ θάνατος εἶναι ἡ συνέπεια τῆς ἁμαρτίας καί τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων.

Καί ἐνῶ ὁ διάβολος πίστευσε πώς νίκησε τόν Χριστό μέ τή Σταύρωση καί τόν θάνατο, διαπίστωσε ὅτι νική­θηκε ὁ ἴδιος, ὄχι μόνο γιατί δέν μπό­ρεσε νά κρατήσει τόν Χριστό δέσμιό του, ἀλλά γιατί ὁ Χριστός συνανέ­στη­σε μαζί του πάντας τούς ἀπ᾽ αἰῶ­νος κεκοιμημένους καί μετά τή δική του Ἀνάσταση ἔδωσε καί σέ ὅλους ὅσους θά πεθάνουν πιστεύοντας σέ Αὐτόν τό δικαίωμα τῆς ἀναστάσεως.

Νά, γιατί λέμε ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἕνα μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο γεγονός. Νά, γιατί λέ­με ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀφο­ρᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τόν καθένα μας προσωπικά.

Καί τό θαυμαστό αὐτό γεγονός ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τή μαρτυρία τῶν ἱερῶν εὐαγγελιστῶν πού δηλώνουν ἀπερίφραστα ὅτι μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πολλά σώματα κεκοιμη­μέ­νων δικαίων «ἠγέρθησαν» καί εἰσῆλ­θαν στά Ἱεροσόλυμα καί «ἐνε­φανίσθησαν πολλοῖς».

Αὐτό τό θαυμαστό γεγονός τῆς Ἀνα­στάσεως ἀναγγέλλει στίς μυρο­φόρες γυναῖκες ὁ ἄγγελος τοῦ Κυ­ρίου. Αὐτό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ ἴδιος ὁ ἀναστάς Κύριος, ὁ ὁποῖος τίς παρο­τρύ­νει νά μεταδώσουν τή χαρμόσυνη εἴδηση στούς μαθητές του καί σέ ὅλο τόν κόσμο.

Αὐτό τό θαυμαστό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἀναγγέλλει μέ τά θαύματά του καί μέ τήν ἀνά­σταση τοῦ νεκροῦ πού ἐπιτελεῖ ἀλλά καί μέ τή γενναιότητα μέ τήν ὁποία ὑπέμεινε τά βασανιστήρια καί τόν θάνατο, ὁ γενναῖος μάρτυς τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς καί τρο­παιοφόρος Γεώργιος, τοῦ ὁποίου τή μνήμη τελοῦμε ἐκ μεταθέσεως αὔριο.

Αὐτό τό θαυμαστό γεγονός ὅμως μποροῦμε καί πρέπει νά ἀναγγέλ­λου­με μέ τή ζωή μας καί μέ τά ἔργα μας καί ἐμεῖς, διότι ἡ πίστη μας στόν Χριστό ἀποτελεῖ ἀδιάψευστο μάρ­τυ­ρα τῆς Ἀναστάσεώς του, γιατί χωρίς τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως γράφει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν ὑφίσταται ἡ πίστη μας, δέν ὑφίσταται τό κήρυγμά μας. Τό γεγονός ὅμως ὅτι παρά τούς διωγμούς, τίς αἱρέσεις, τά σχίσματα, τά ἐμπόδια, ἀκόμη καί τά πρόσφατα, ὅπως αὐτό τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ πού ἀπομάκρυνε κά­ποιους ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι ζωντανή καί ἡ Ἐκ­κλησία του ζεῖ καί ὁδηγεῖ τούς ἀ­νθρώπους στή σωτηρία, εἶναι ἀπό­δειξη ὅτι ὁ Χριστός ὄντως ἀνέστη. Καί ἔχουμε χρέος νά τό διακηρύτ­του­με, ὅπως εἶπα, πρός ὅλους τούς ἀν­θρώπους, ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε ὄντως τέκνα τοῦ Ἀναστάντος Κυ­ρίου, ἐάν θέλουμε νά δείχνουμε ὅτι ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε μάταια, ἀλλά ἀνεγέννησε καί μᾶς διά τῆς Ἀναστάσεώς του.

Ἐάν, λοιπόν, συνηγέρθημεν τῷ Χριστῷ, ὅπως μᾶς καλοῦσε ὅλες τίς προηγούμενες ἡμέρες ἡ Ἐκκλησία μας νά κάνουμε, θά πρέπει νά τό ἀποδεικνύουμε μέ τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ἐκείνη συστήνει, λέγοντάς μας. «Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τά ἄνω ζητεῖτε, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς». Ἐάν συναναστη­θή­καμε μέ τόν Χριστό, συσταυρούμενοι πρῶτα μαζί του, συσταυρώνοντας τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας καί τίς ἁμαρτίες μας, ἄς τό ἀποδείξουμε μέ τίς ἀναζητήσεις μας καί τίς ἐπιλογές μας. Ἄς προσπαθήσουμε νά ἀποδε­σμευθοῦμε κατά τό δυνατόν ἀπό τίς ὑλικές καί κοσμικές φροντίδες καί ἄς ἀναζητήσουμε περισσότερο τόν Θεό, ἄς ποθήσουμε νά ζήσουμε περισσό­τερο μαζί του, περισσότερο μέσα στήν παρουσία του, περισσότερα σύμφωνα μέ τό θέλημά του, γιά νά εἴμαστε καί ἐμεῖς μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς του καί νά ζοῦμε τό χαρμόσυνο αὐτό γε­γο­νός κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συν­θῆκες ὄχι μόνο αὐτές τίς ἡμέρες ἀλλά καί σέ ὅλη μας τή ζωή.