Γ' Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Παλαιά Μητρόπολη

Την Παρασκευή 25 Μαρτίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό της αποδόσεως της Θεομητορικής Εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Παλαιό Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Παύλου και Πέτρου Βεροίας. Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, έψαλλε την Γ' Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου ενώπιον της Θαυματουργού Ιεράς Εικόνος της Παναγίας της «Λοιμιτζιστινής» (15ου αιώνος), προστάτιδος των νοσούντων από λοιμικές νόσους, η οποία αποθησαυρίζεται στο Παρεκκλήσιο της Παναγίας Φανερωμένης του Ι. Μητροπολιτικού Ναού Βεροίας.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Χαῖρε κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλα­νωμένοις, χαῖρε ἀπογεννῶσα λυ­τρω­τήν αἰχμαλώτοις».

Τρίτη Παρασκευή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τρίτη Πα­ρασκευή τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καί στό «χαῖρε» τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος «καταπτάς» σήμερα στή Ναζαρέτ ἀπηύθυνε τό πρῶτο «χαῖρε» στήν Κεχαριτωμένη Κόρη, στήν Παναγία Παρθένο, προσθέ­τουμε ἀπόψε καί τά δικά μας ταπεινά «χαῖρε». Ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε τήν Κυρία Θεοτόκο, ἡ ὁποία μέ τήν ὑπακοή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀξιώθηκε νά βαστάσει στά σπλάγ­χνα της τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, αὐτόν ὁ ὁποῖος ἔγινε μέ τήν ἐναν­θρώπησή του, ἔγινε μέ τό κήρυγμα καί τό Εὐαγγέλιό του, «ὁδηγός πλα­­νωμένοις» καί «λυτρωτής αἰ­χμα­λώ­τοις».

Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ προσφορά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στό ἀν­θρώ­πι­νο γένος! Πόσο μοναδική ἡ συμβολή της στή σωτηρία μας!

Ποιός δέν θά ἦταν εὐγνώμων, ἐάν καθώς βαδίζει μέσα στό σκοτάδι, καθώς βαδίζει μέσα στήν ἔρημο, καθώς περιπλανᾶται σέ ἄγνωστους δρόμους, χωρίς νά βρίσκει τόν προορισμό του, συναντήσει κάποι­ον πού θά τοῦ προσφέρει ἕναν ὁδη­γό; Ποιός δέν θά ἦταν εὐγνώμων, ἐάν ἐνῶ ἦταν αἰχμάλωτος στά χέ­ρια κάποιου σκληροῦ δυνάστου, βρι­σκόταν ἐκεῖνος πού θά ἦταν πρόθυμος νά τόν ἐξαγοράσει καί νά τόν ἀπελευθερώσει;

Ἐάν, λοιπόν, κάθε ἄνθρωπος θά αἰσθανόταν ἀπέραντη εὐγνωμο­σύ­νη πρός αὐτόν πού θά τοῦ ἐξα­σφάλιζε ἕναν ὁδηγό γιά τήν πορεία του, πρός αὐτόν πού θά τοῦ ἔφερνε κάποιον πού θά τόν ἐλευθέρωνε ἀπό μιά προσωρινή αἰχμαλωσία ἤ δουλεία, πόσο περισσότερο πρέπει νά εἴμεθα εὐγνώμονες πρός τήν Παναγία Παρθένο, πρός τήν Ὑπε­ραγία Θεοτόκο, πού στό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ της, μᾶς χάρισε ὄχι μόνο «ὁδηγόν πλανωμένοις» ἀλλά καί «λυτρωτήν αἰχμαλώ­τοις».

Ἀπό τήν ἡμέρα πού οἱ πρωτό­πλαστοι ἐξέπεσαν ἀπό τόν Παρά­δεισο ἡ ζωή τους ἦταν μία διαρκής περιπλάνηση εἴτε μέσα στήν ἁμαρ­τία εἴτε στήν προσπάθεια νά βροῦν καί πάλι τόν δρόμο πρός τόν Θεό. Ὅμως τούς ἔλειπε ὁ ὁδηγός πού θά ἤξερε τόν δρόμο καί θά τούς προ­στάτευε ἀπό τίς κακοτοπιές καί τά ἐμπόδια, ἀπό τίς παγίδες καί τούς κινδύνους. Γιατί κανένας ἄνθρω­πος δέν γνώριζε τόν δρόμο πρός τόν Θεό, ἐφόσον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶχαν γεννηθεῖ μακριά του καί ὑπό­κειντο στό προπατορικό ἁμάρ­τημα. Γι᾽ αὐτό καί δέν ὑπῆρχε κα­νείς, ὁ ὁποῖος ἀπαλλαγμένος ὁ ἴδιος ἀπό τό βάρος τῆς παρακοῆς νά μπορεῖ νά ἀποδώσει τό ὀφει­λόμενο χρέος στόν Θεό ὡς λύτρο γιά τή σωτηρία τῶν ἀν­θρώπων καί τήν ἀπελευθέρωσή τους ἀπό τά δε­σμά τοῦ πονηροῦ καί τῆς ἁμαρτίας.

Καί αὐτόν τόν ὁδηγό καί τόν ἀπε­λευθερωτή πού δέν μποροῦσε κα­νείς νά προσφέρει στούς ἀνθρώ­πους, τόν προσέφερε ἡ Παναγία Παρθένος, μέ τήν ἀπάντησή της πρός τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ: «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Ναί, εἶμαι ἕτοιμη νά ὑπακούσω στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶμαι ἕτοιμη νά γίνω τό μέσο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, δανείζο­ντας τό σῶμα μου, δανείζοντας τήν ὕπαρξή μου γιά νά κατέλθει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ στή γῆ, γιά νά γίνει ὁδηγός τοῦ πεπλανημένου ἀνθρώ­που πρός τόν Θεό, ἐφόσον μόνο Αὐτός, ὁ Χριστός, πού κατῆλθε ἀπό τόν οὐρανό γιά χάρη τῶν ἀν­θρώ­πων, μπορεῖ νά δείξει τόν δρόμο πρός τόν Θεό. Μόνο ὁ Χριστός, ὁ ἀναμάρτητος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νά ἀπαλλάξει ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας τόν ἄν­θρωπο, σηκώνοντας τό βάρος τόν ἁμαρτιῶν του καί δίνοντας τήν ψυ­χή του «λύτρον ἀντί πολλῶν» γιά τή σωτηρία τους.

Καί ὁ Χριστός ἦλθε στή γῆ ὡς ὁδηγός καί λυτρωτής μας χάρη καί στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία μέ τήν ταπείνωση καί τήν ὑπακοή της ἔγινε ἡ οὐράνια κλίμακα πού τόν ἔφερε στή γῆ, ἀλλά καί αὐτή πού συνεχίζει νά ὁδηγεῖ κάθε ἄν­θρωπο πού τῆς τό ζητᾶ στόν Χριστό ὡς τόν ὁδηγό καί λυτρωτή του ἀπό τά δεσμά τοῦ πονηροῦ.

Γι᾽ αὐτό καί ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρός τήν Παναγία Παρθένο εἶναι ἄπειρη. Γι᾽ αὐτό καί τά «χαῖρε» μας πρός τήν ἱερή καί σεβάσμια μορφή της ἀναρίθμητα, ἰδιαιτέρως σήμε­ρα πού ἑορτάσαμε τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της, τήν ἡμέρα πού ὑπῆρξε τόσο καθοριστική γιά τήν πορεία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀλλά καί τοῦ καθενός μας.

Ἡ Παναγία μας δέχεται μέ ἀγάπη τήν εὐγνωμοσύνη καί τά «χαῖρε» πού τῆς ἀπευθύνουμε καί ἀπόψε ἀλλά καί πάντοτε. Αὐτό ὅμως πού περι­μένει περισσότερο ἀπό ἐμᾶς εἶναι νά τήν εὐχαριστοῦμε μέ τή ζωή μας καί ὄχι μέ τά λόγια μας. Νά τήν εὐχαριστοῦμε μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της. Νά τήν εὐχαριστοῦμε μέ τήν ταπείνωσή μας γιά νά πρεσβεύει καί Ἐκείνη διηνεκῶς στόν Υἱό της γιά μᾶς καί νά μᾶς ὁδηγεῖ δι᾽ Αὐτοῦ στή σωτηρία.

Εἴθε ἡ Παναγία μας νά ἀκούσει καί τίς προσευχές τόσων χριστιανῶν οἱ ὁ ποῖοι ζητοῦμε νά καταπαύσει ὁ πόλεμος, νά βροῦν εἰρήνη οἱ ἄνθρωποι, ὄχι μόνο στήν ψυχή ἀλλά καί στή ζωή τους.

Παρακολουθοῦμε ὅλο αὐτό τό ἀνθρώπινο δράμα καί γνωρίζουμε ὅτι μόνο Ἐκείνη μπορεῖ νά ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτή τή δύσκολη στιγμή στήν ὁποία βρίσκονται, ἀπό αὐτή τήν καταστροφή στήν ὁποία ὁδηγήθησαν μέ τόν πόλεμο.

Ἄς προσευχηθοῦμε ὅλοι καί ἡ Κυρία Θεοτόκος θά πρεσβεύσει στόν Υἱό της γιά νά ἔλθει ἡ εἰρήνη, γιατί Ἐκεῖνος εἶναι ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου.