Ανεβαίνουμε στο Μητσικέλι με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Ν. Τσιαμούρας
Το Μητσικέλι υψώνεται ανάμεσα στους μεγαλοπρεπείς ορεινούς όγκους της Πίνδου, στη σλάβικη γλώσσα σημαίνει «φωλιά αρκούδας». Στα βόρεια περικλείεται από το όρος Τύμφη, στα ανατολικά από το όρος Λάκμο και στα δυτικά καταλήγει στο οροπέδιο των Ιωαννίνων. Στους πρόποδες του βρίσκεται η λίμνη των Ιωαννίνων και το σπήλαιο του Περάματος.

Φύγαμε από την πόλη της Βέροιας , στις 6 +30 πρωινό Κυριακής. Διαδρομή Κοζάνη - Σιάτιστα - Γρεβενά - Γιάννενα. Mετά από μια διαδρομή μιάμισης ώρας φάνηκε η νύμφη της λίμνης Παμβώτιδας. Μπήκαμε στα Γιάννενα, μια πόλη με πλούσια πολιτιστική παράδοση. Ξεχωριστή θέση κατέχει η λίμνη Παμβώτιδα. Έχουν αναφερθεί κατά καιρούς διάφορες εκδοχές για την ονομασία της πόλης . Από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, από το όνομα της κόρης του Βελισάριου Ιωαννίνα, στρατηγού του Ιουστινιανού.

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες στην περιοχή εντοπίζονται από την Παλαιολιθική εποχή ( 38 χιλιάδες χρόνια π.Χ.).Βρέθηκαν λίθινα εργαλεία στο σπήλαιο της Καστρίτσας .

Επίσης βρέθηκαν ρωμαϊκά ευρήματα αλλά όχι ευρήματα πρωτοβυζαντινών χρόνων. Διάφοροι επιδρομείς πέρασαν από την περιοχή ,όπως Βούλγαροι, Σλάβοι, Νορμανδοί. Το 1453 οι Οθωμανοί κατέλαβαν την πόλη με πολιορκητή τον Σινάν Πασά. 21 Φεβρουαρίου το 1913 απελευθέρωση της πόλης από τον Ελληνικό στρατό.

Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1940 δέχτηκε βομβαρδισμούς από τους Ιταλούς με ανθρώπινες και υλικές απώλειες. Το Πάσχα του 1941 υπήρξε βομβαρδισμός της πόλης από τους Γερμανούς.

Οι Γερμανικές θηριωδίες συνεχίστηκαν στην περιοχή με τις πιο γνωστές, στο χωριό Λιγκιάδες στις 3 Οκτώβρη το 1943 αλλά και στα χωριά του Ζαγορίου.

Αφήσαμε τα Γιάννενα και πήραμε τον δρόμο που οδηγεί στο χωριό Λιγκιάδες . Περάσαμε το σπήλαιο του Περάματος που αποκαλύφθηκε το 1940.

Ανεβαίνουμε τους πρόποδες του όρους Μητσικέλι, ανεβαίνοντας ψηλότερα αποκαλύπτεται όλη η ομορφιά της πόλης και το νησάκι της κυρά Φροσύνης , εδώ σκοτώθηκε και μετά αποκεφαλίστηκε ο Αλή Πασάς από τους Οθωμανούς, τον Ιανουάριο του 1822.

Πλησιάζουμε στον ορεινό οικισμό των Λιγκιάδων. Εδώ στις 3 Οκτωβρίου 1943 οι κατακτητές Γερμανοί έκαψαν το χωριό για αντίποινα . Από τους 86 κατοίκους που βρίσκονταν εκείνη τη μέρα, οι 82 δολοφονήθηκαν. Μόνο 4 επέζησαν. Οι Λιγκιάδες εκείνη την εποχή είχαν 327 κατοίκους.

43 σπίτια και 57 καλύβες πυρπολήθηκαν, μόνο η εκκλησία και το σχολείο γλύτωσαν από την φωτιά και αυτό έπειτα από τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των κατοίκων που επέζησαν ,επέζησαν γιατί έλειπαν για αγροτικές δουλειές στους γύρω αγρούς.

Ένας από τους επιζήσαντες ο μικρός Παναγιώτης Μπάμπουσκας την ημέρα της σφαγής ήταν 10 μηνών. Ένας Γερμανός στρατιώτης του τρύπησε την πλάτη με την ξιφολόγχη, ωστόσο κατάφερε να επιβιώσει.

Τον βρήκαν να προσπαθεί να θηλάσει από το παγωμένο στήθος της νεκρής μητέρας του.

Οι Γερμανοί έκαναν λόγο για «ασθενή εχθρική αντίσταση», κάτι που δεν προκύπτει από πουθενά.

Τιμωρήθηκε κανείς για την σφαγή των Λιγκιάδων;;;

Ήταν αντίποινα για τον θάνατο (από αντιστασιακές ομάδες) του αντισυνταγματάρχη Γιόζεφ Ζάλμινγκερ σκληρού ναζιστή και προσωπικού φίλου του Αδόλφου Χίτλερ. Την ημέρα εκείνη ο Γερμανός αξιωματικός μαζί με τον οδηγό του, έπεσαν σε οδόφραγμα ανταρτών, οι οποίοι τους σκότωσαν.

Η εντολή του Γερμανού διοικητή για τα αντίποινα ήταν. «Εκδικηθείτε την ειδεχθή δολοφονία με μια αμείλικτη επιχείρηση αντεκδίκησης σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων από το σημείο τέλεσης της».

Δράστες του ολοκαυτώματος ήταν οι καταδρομείς της μεραρχίας «Εντελβάϊς» που είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλά εγκλήματα πολέμου στη χώρα μας.

Συνολικά έχασαν τη ζωή τους 82 κάτοικοι. 34 ήταν παιδιά, 37 γυναίκες και 11 ηλικιωμένοι.

Φέτος συμπληρώθηκαν 78 χρόνια από την ημέρα που τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής σκόρπισαν τον θάνατο και τη φωτιά. Παρών και ο μοναδικός επιζών της Γερμανικής θηριωδίας , Παναγιώτης Μπαμπούσκας.

Φθάσαμε στον ορεινό οικισμό. Συνεχίζουμε για το ορειβατικό καταφύγιο του συλλόγου ορειβατών Ιωαννίνων, κτισμένο σε υψόμετρο1280 μέτρων.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα, προετοιμασία για ανάβαση. Mε τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα φύγαμε από το ορειβατικό καταφύγιο, προσπερνάμε τον ασφαλτόδρομο που ανηφορίζει και αυτός προς την κορυφή . Περνάμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου και ακολουθούμε το μονοπάτι που ξεκινάει από εκεί ,δίπλα στη βρύση.

Η βλάστηση του βουνού διαφέρει, η νότια πλευρά που είμαστε τώρα εμείς, (γυμνή από δένδρα), καλύπτεται από πουρνάρια, ρείκια, κουτσουπιές, άρκεθους και φρύγανα.

Η βόρεια πλευρά από πυκνά δάση , με βελανιδιές αλλά και μαυρόπευκα, μακεδονικά έλατα, λίγες οξιές, πλατάνια, σκλήθρα, φράξους, σφενδάμια και ιτιές.

Αποτελεί σημαντικό πέρασμα για την ορνιθοπανίδα. Χρυσαετοί, φιδαετοί, γερακίνες, σαϊνια. Πελαργοί, μπεκάτσες, ορτύκια, φάσσες, τρυγόνια, μπούφοι, κ.α.

Ζαρκάδια,αγριόγατοι,αγριόχοιροι,αλεπούδες,κουνάβια,νυφίτσες,σκίουροι,λαγοί και διάφορα τρωκτικά.

Ορειβατούμε, ανεβαίνουμε ,μόνοι εμείς και η αγριάδα της φύσης. H ομίχλη ολούθε και απλώνεται και μας χαλάει τη διάθεση, θα μας κρατήσει συντροφιά μέχρι και την κορυφή και θα μας δυσκολέψει αφάνταστα.

Φθάσαμε στην κορυφή μετά από μια πορεία ανηφορική και δύσκολη χωρίς καθόλου ορατότητα. Δεν μπορέσαμε να θαυμάσουμε την εκπληκτική θέα προς τα δάση το Ζαγορίου, την χαράδρα του Βίκου, τη λίμνη Παμβώτιδα και την πόλη των Ιωαννίνων.

Επιστροφή...

Απομεσήμερο και η πόλη της Βέροιας γεμάτη από κόσμο στις καφετέριες.

Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα, άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία!