Η στρατηγική σχέση της Ελλάδας με την Σαουδική Αραβία

Γράφει ο Γιάννος Μπαρμπαρούσης
Η εξαγορά της Νιούκαστλ από το Ταμείο Δημοσίων Επενδύσεων της Σαουδικής Αραβίας κυριαρχεί στη διεθνή ειδησεογραφία. Ήδη παρατηρούμε τους γνωστούς, μονίμως ασχάλλοντες σχολιαστές ενίων ΜΜΕ να ξιφουλκούν κατά του «μεσαιωνικού» σαουδαραβικού καθεστώτος και τα συναφή. Οι διμερείς σχέσεις μας με τη Σαουδική Αραβία είναι σε πολύ θετικό επίπεδο, με υφολική όμως αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που υφίστανται, ιδίως εάν ικανοποιηθούν πρώτα ορισμένες προϋποθέσεις από την ημέτερη πλευρά. Σε περίπτωση αναβάθμισης, θα έχουμε έναν καταλυτικής σημασίας στρατηγικό συνεταιρισμό ο οποίος δύναται να αποτελέσει πολλαπλασιαστή εθνικής ισχύος και ασφαλές λιμάνι για τον Ελληνισμό στον οίνοπα πόντο του 21ου αιώνα.

Το δυναστικό κράτος της οικογένειας Σαούντ ανάγεται στον 18ο αιώνα, και είχε από την πρώτη στιγμή αντιοθωμανικό χαρακτήρα. Από την ίδρυση της Σαουδαραβίας με τη σημερινή της μορφή, το 1932, βρεθήκαμε πάντοτε στο ίδιο στρατόπεδο, με την αναπόφευκτη εξαίρεση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Ο βασιλιάς Σαούντ, μετά την ανατροπή του από τον αδελφό του Φαϊζάλ το 1964, έζησε στο Καβούρι μέχρι το θάνατό του. 

Μεταπολιτευτικά, οι προσδοκίες για μαζικές επενδύσεις των Σαουδαράβων στην Ελλάδα δεν ευοδώθηκαν, τούτο όμως δεν εμπόδισε την ανάπτυξη μιας επωφελούς οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας. Αναφέρουμε ενδεικτικά την διαχρονική στήριξη των Σαουδαράβων στον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας, ειδικά στην απόκρουση νομιμοποίησης του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα της Κύπρου, καθώς και την εξαιρετικά αποδοτική συνεργασία, την δεκαετία του 1980, των υπηρεσιών πληροφοριών των δύο χωρών. Κεφαλαιώδης ο ρόλος του Κάρολου Παπούλια και του επιχειρηματία Γιάννη Λάτση.

Πρωτίστως, πρέπει να ενεργήσουμε στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός της τρομοκρατικής οργάνωσης στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Η ΕΕ έχει ήδη ταξινομήσει λ.χ. την Χιζμπάλα ως τρομοκρατική, αλλά όχι τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Εδώ υπεισέρχεται μία τεράστια παρεξήγηση για το θρησκευτικό πρότυπο των Σαουδαράβων, που χυδαία συκοφαντείται ως «ουαχαμπισμός». 

Επειδή ακριβώς ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας θα αυξηθεί σημαντικά τα επόμενα χρόνια, πολλοί καλοθελητές επισύρουν το φάντασμα του «ουαχαμπισμού». Για να μην προκαλέσουμε άσκοπη σύγχυση, ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει ότι το σαουδαραβικό Ισλάμ διδάσκει τον απόλυτο σεβασμό στην κρατική εξουσία και την αναζήτηση σωτηρίας μέσω της μετάνοιας και υποταγής στον Θεό.

Όθεν, εάν επιθυμούμε οι ολοένα αυξανόμενοι σουννιτικοί πληθυσμοί της Ελλάδας να αφομοιωθούν στην ελληνική πραγματικότητα και να μην προκαλέσουν ζητήματα ασφαλείας, καθίσταται πασίδηλη η σημασία του σαουδαραβικού δόγματος.

Αντίθετα, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αποτελούν τη γραβατωμένη πρωτοπορία της ισλαμικής τρομοκρατίας. Με πανουργία εκμεταλλεύονται την αβυθομέτρητη ευήθεια ορισμένων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και κοινοτικών οργάνων ώστε να εξασφαλίζουν πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση. 

Από κοντά και ο θίασος συγκεκριμένων ΜΚΟ με ξεκάθαρα και προκλητικά μισελληνική στάση, που μπορεί να βλάψει σοβαρά τα εθνικά συμφέροντα, ειδικά στα νησιά. Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι ένας σουννίτης μουσουλμάνος που ακολουθεί τις διδασκαλίες των ουλεμάδων της Σαουδαραβίας μαθαίνει να υπακούει στη νόμιμη κυβέρνηση, να πληρώνει τους φόρους του, και να μένει μακριά από συλλογικότητες, κοινωνίες πολιτών, δίκτυα αλληλεγγύης και ούτω καθεξής.

Δεύτερον, πρέπει να κατανοήσουμε ότι το Σαουδαραβικό χρήμα είναι κατεξοχήν πολιτικό. Μοιάζει αρκετά με το κινεζικό. Ίσως να ασχάλλουμε με ορισμένες «ανατολίτικες» (αν και μάλλον αδόκιμος ο χαρακτηρισμός) συνήθειες και πρακτικές, αλλά αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στο μέλλον που μπορεί να σμιλευθεί. 

Οι Σαουδάραβες δεν ενδιαφέρονται για efficiency, τουλάχιστον όχι στον βαθμό των εταίρων μας στην Ευρώπη. Εάν τους κάνεις μία εξυπηρέτηση θα ανταποδώσουν. Σε αυτό τον τομέα και η Κύπρος μπορεί να κάνει πολλά, αν και δυστυχώς δεν κινείται στη σωστή κατεύθυνση (δε χρειάζεται να λαμβάνουν τόσο σοβαρά τις ανησυχίες ορισμένων στις Βρυξέλλες).

Τρίτον, επιβάλλεται και οι φίλοι μας οι Ισραηλινοί να κάνουν κάποια βήματα στο ζήτημα των Παλαιστινίων. Ενώ υφίστανται άτυπες σχέσεις Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ, οι Σαουδάραβες δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν το Ισραήλ εάν πρώτα δεν υπάρξει παλαιστινιακό κράτος. Είναι ουτοπικό να ελπίζουμε σε άμεσα ουσιαστικά βήματα, αλλά και κάποιες χειρονομίες δύνανται να δώσουν περιθώρια.

Τέταρτον, είναι λάθος να μας φοβίζει ο σαουδαραβικός προσηλυτισμός στα Δυτικά Βαλκάνια, ιδίως στην Αλβανία. Είδαμε τι έπαθαν οι Έλληνες από τον σοσιαλιστή, προοδευτικό, κοσμοπολίτη και αγαπημένο της ΕΕ, Έντι Ράμα. Το συντηρητικό Ισλάμ των Σαουδαράβων θα αποτελέσει εξαιρετικό αντίβαρο στο ακτιβιστικό και κινηματικό ψευδοϊσλάμ των Ερντογανιστών, εμπνευσμένο και αυτό από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Τέλος, ας γίνει κατανοητό ότι μια πραγματικά πολυδιάστατη πολιτική εξυπηρέτησης των εθνικών συμφερόντων απαιτεί και θάρρος: κάποιες φορές οι εταίροι μας στην ΕΕ θα δυσαρεστηθούν. Μήπως δε δυσαρεστούν αυτοί εμάς με την αμφιρρέπεια και εφεκτικότητά τους στην τουρκική επιθετικότητα; Το αυτό ισχύει και για την Αίγυπτο: ο μακαρίτης Χόσνι Μουμπάρακ, στα τριάντα χρόνια της εξουσίας του, έκανε πολύ περισσότερα για την Ελλάδα από οποιονδήποτε Ευρωπαίο ηγέτη. Χωρίς πυγμή και ισχυρή βούληση δεν υπάρχει καμία τύχη.

Αντλήθηκε από: Militaire News