Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φαρσοκωμωδία με κοινό παρονομαστή το όνομα «Μητσοτάκης»

Tου Θανάση Γικόνογλου*
Λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Και, δυστυχώς, πολλές φορές επιλαμβάνεται ως φαρσοκωμωδία. Μια τέτοια φαρσοκωμωδία, που όμως δεν είναι καθόλου αστεία, ζούμε τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια με την κυβέρνηση Μητσοτάκη (του νεότερου). Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη διακυβέρνηση ενός Μητσοτάκη στη χώρα, που έφυγε κακήν κακώς κάτω από την λαϊκή πίεση, ο απόγονος Μητσοτάκης φαίνεται πως ήθελε την… ρεβάνς και βάλθηκε να ολοκληρώσει ό,τι οι αγώνες των πολιτών ματαίωσαν επί πρωθυπουργίας του πατέρα του.

Πριν σχεδόν 30 χρόνια, η νέα γενιά βγήκε μπροστά, προέταξε δυναμικά τα στήθη της στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που οραματιζόταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και εκείνος ο αγώνας δικαιώθηκε. Έκτοτε, χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, συνέβησαν ριζικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σύστημα, πολλές πολιτικές και αντιλήψεις προσαρμόστηκαν, αλλά ένα έμεινε σταθερό και ακλόνητο: 

Η πίστη της οικογένειας Μητσοτάκη στον ακραίο φιλελευθερισμό, που επιβουλεύεται κάθε κοινωνικό και δημόσιο αγαθό και θέλει να το θυσιάσει στο βωμό του ιδιωτικού οφέλους. Η δημόσια Υγεία, η δημόσια Παιδεία, το Κοινωνικό Κράτος, η δημόσια ασφάλιση, η δημόσια διαχείριση των εθνικών πόρων είναι αγκάθι στο δάχτυλό τους που πρέπει να βγει και πάνω στην πληγή που θα αφήσει επιθυμούν διακαώς να βάλουν τσιρότο ιδιωτικό (συνήθως από «ημέτερη» εταιρία προμηθευμένο).

Όσον και αν διατυμπανίζουν και κοκορεύονται πως ο λαός τους παραδέχεται, μέσω αμφιλεγόμενων δημοσκοπήσεων φυσικά και ορισμένων ΜΜΕ που έχουν αναλάβει τον ρόλο του λιβανιστή τους, οι πολίτες νοιώθουν τι πάει να γίνει:

· Στην κοινωνική συνοχή, με πολίτες Α και Β διαλογής, που κατά το δοκούν θα τους χαρίζει gigabyte ή χαρτζιλίκια αν είναι συνετοί και υπάκουοι

· Στο ΕΣΥ, που υποτίθεται ότι στηρίζουν αλλά ουσιαστικά αφήνουν την αγγαρεία στα δημόσια νοσοκομεία (με την διαχείριση της πανδημίας) αλλά το «παντεσπάνι» το δίνουν στις ιδιωτικές κλινικές, αφού όλες οι άλλες ιατρικές πράξεις ουσιαστικά δεν γίνονται

· Στην Παιδεία, που πάνε να κάνουν κολλέγια τα σχολειά μας με αξιολογήσεις και… καλλιστεία

· Στην Οικονομία, που καθημαγμένη από τις κυβερνητικές παλινωδίες δεν μπορεί να ορθοποδήσει και χιλιάδες επιχειρήσεων έβαλαν λουκέτο, παρά τα χαμόγελά τους

· Στην χώρα, που βυθίζεται ολοένα στο ιδιωτικό χρέος που ξεπουλήθηκε στα ξένια χέρια και αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να απομυζεί ό,τι απέμεινε στον Έλληνα μικρομεσαίο, προς τέρψιν του αδηφάγου κεφαλαίου.

Απέναντι σε όλα αυτά οφείλουμε όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Να μην κινηθούμε δασκαλίστικα και επικριτικά στη νέα γενιά, αλλά να την αφουγκραστούμε με ειλικρίνεια. Και αν χρειαστεί να γίνουμε το σκαλοπάτι για να πατήσει αυτή η γενιά πάνω μας για να κάνει το εναρκτήριο λάκτισμά της για τον αγώνα της ανατροπής της κατάστασης.

Όπως στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έτσι και στις αρχές της δεκαετίας του ’20, η νέα γενιά θα δείξει τον δρόμο. Με άλλο ύφος και τρόπο, αλλά πάντα με την άσβεστη δύναμη της νιότης, που μάταια κάποιοι ονειρεύονται ότι μπορούν να την χωρέσουν σε μερικά gigabyte και λίγα ευρώ…

Μαζί με την νέα γενιά και όλοι μαζί θα πρέπει να αγωνιστούμε για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης. Εμείς θα είμαστε εκεί για να την ακολουθήσουμε…

* Ο Θανάσης Γικόνογλου είναι μέλος κεντρικής επιτροπής ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ, πρ. βουλευτής Ημαθίας