Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου όλα έχουν μια διαφάνεια και μια λεπτότητα. Η ψυχή σου αφήνεται στα δίχτυα της πανέμορφης φύσης, παντού κυριαρχεί μια τάξη, βουνά , λιβάδια, χαράδρες, πευκόφυτα δάση. Οι εικόνες γίνονται αέρινες… Έφυγαν από τη Βέροια στις 7+30 πέντε φίλοι ορειβάτες προορισμός, χιονοδρομικό κέντρο 3-5 Πηγάδια. Προσπέρασαν την Νάουσα, κατοικήθηκε από τα αρχαιότατα χρόνια από τους Βρίγες, που μετανάστευσαν από την Ασία στην Ευρώπη πριν ακόμη από τον Τρωϊκό πόλεμο. Ο συννεφιά που απλώνεται μπροστά τους προσθέτει μια έντονη πινελιά στην πόλη, κάνοντας όλα τα χρώματα γκρι.
Το όρος Βέρμιο είναι κατάφυτο, στους πρόποδες με καστανιές, ανεβαίνοντας ψηλότερα δρυς και οξιές, ενώ στην κορυφή πεύκα και έλατα. Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί για να περιγράψουν την αίσθηση του φθινοπώρου, ήρθε και o μήνας Οκτώβρης φέτος με πολλές βροχές και πλημμύρες. Αναπόφευκτα, αφήνεις πίσω σου την καθημερινότητα και ξαναγεννιέσαι.
Ανεβαίνουν τις στροφές του δρόμου μόλις περάσανε ένα περιφραγμένο κτήμα γεμάτο αμυγδαλιές. Η αμυγδαλιά είναι φυτό της τάξης των ροδανθών, ευδοκιμεί σε μέρη στεγνά και προσήλια, προφυλαγμένα από ανοιξιάτικους παγετούς. Η πρώιμη άνθηση είναι «προάγγελος της άνοιξης» σύμφωνα με τον Θεόφραστο.
Παντού τρεχούμενα νερά που αναβλύζουν στις πλαγιές και το στέλνουν με χίλιους τρόπους κάτω στον κάμπο. Λουλούδια του βουνού και του δάσους κάνουν την εμφάνιση τους, κυκλάμινα άσπρα και ροζ. Σαν από σκηνικό θεάτρου το χιονοδρομικό τους υποδέχεται χωρίς καθόλου κίνηση μόνοι αυτοί, προετοιμασία για πορεία και ορειβασία.
Φορώντας ζεστά ρούχα οδοιπορούν τώρα δίπλα από την καρέκλα των σκιέρ. Μπήκαν στο μονοπάτι, τo γνωρίζουν χρόνια τώρα, περιβάλλεται από βλάστηση, βελανιδιές, οξιές. Η ανάβαση αρχίζει. Η ίδια αίσθηση, η ίδια ελευθερία!
Μπήκαν στο δάσος με τις οξιές , κυρίαρχη η σιωπή. Τίποτα δεν ακούγεται μεταφορικά και κυριολεκτικά όλα μοιάζουν έρημα, η μυρωδιά του φρέσκου αέρα και της οξιάς τους ταξιδεύουν.
Γραμμές και χρώματα, το πυκνό φύλλωμα των δένδρων, τα ξεχασμένα πουλιά, η μυρωδιά της γης μεθυστική. Τώρα εισπνέουν καθαρό αέρα, αγγίζουν τις φυλλωσιές των δένδρων, νοιώθουν τη δροσιά τους, αφουγκράζονται τους ήχους του δάσους, το πέταγμα των πουλιών, το φύσημα του αέρα.
Τρεχούμενα νερά γλυκαίνουν το αυτί τους και ο ήχος των χαρούμενων πουλιών τους αγκαλιάζει, οι αισθήσεις αποκτούν άλλες διαστάσεις και το βλέμμα χάνεται μέσα στο απέραντο δάσος. Ορειβατούν μέσα στο δάσος, κάθε δένδρο είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με το δικό του μητρώο και τις μαρτυρίες των γενιών που έζησαν και πέρασαν δίπλα στον κορμό του.
Βγήκαν σε ξέφωτο μετά από μια επίπονη ανηφόρα. Στα δεξιά τους δεσπόζει η κορυφή Καρατάσι, τώρα συννεφιά, τώρα υγρασία, δασικός βρεγμένος δρόμος, γραμμές και χρώματα του φθινοπώρου και μια μελαγχολία να τους τυλίγει.
Τώρα η ανάβαση καλά κρατεί, το ένα ύψωμα διαδέχεται το άλλο , κυματιστά χωρίς τέλος τριγύρω τοπίο γυμνό από δένδρα μόνο πέτρες , βράχια και έδαφος σαθρό και λασπερό δυσκολεύει τις κινήσεις τους.
Βρίσκονται στην κορυφογραμμή αφήσαν πίσω τους την κορυφή Τσανακτσή και συνεχίζουν, ο άνεμος βρυχάται συνέχεια παγωμένος χωρίς έλεος.
Στο βάθος το Σινιάτσικο όρος (Άσκιο) με την κορυφή του και λίγο πιο πίσω η οροσειρά της Πίνδου. Ο Όλυμπος ξεπροβάλλει και κάνει αισθητή την παρουσία του στον χώρο των ψηλών κορφών, υπάρχει μια επιθυμία στο μυαλό τους, να σταματήσει ο χρόνος. Η παρουσία της κορυφής επιβλητική και απόμακρη καθώς ένα πέπλο ομίχλης και μυστηρίου την καλύπτει. Η εικόνα της γίνεται ακόμη πιο απειλητική και απόκοσμη όσο πλησιάζουν.
Είναι στην κορυφή Χαμίτης (2065μ.). Η υγρασία και τα απειλητικά σύννεφα βροχής δεν τους αφήνουν περιθώρια. Με την ομίχλη να τους ακολουθεί κατεβαίνουν τις πλαγιές. Πήραν το δρόμο της επιστροφής, μεσημέρι και ένα παγωμένο αεράκι τους μιλά για την βροχή που έρχεται.
Κάτω χαμηλά το νερό σχηματίζει ρυάκια γύρω και μέσα από το μονοπάτι. Βρέθηκαν και πάλι στο δάσος με τις οξιές, τώρα μονοπάτι κατηφορικό, ορειβατούν, κατεβαίνουν μέσα από το μονοπάτι με το βάδισμα που έχουν οι ορειβάτες όταν δεν βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους,
Τα πεσμένα φύλλα κάνουν το μονοπάτι γλιστερό. Επιστρέφοντας οι αισθήσεις θα συλλάβουν οπωσδήποτε αυτό τον θησαυρό γύρω τους , εισπνέοντας τον αέρα , αγγίζοντας το περιβάλλον, ακούγοντας στους ήχους της φύσης να χαϊδεύουν τις βαθύτερες σκέψεις τους , πώς να μπορέσεις να χωρέσεις στις λέξεις αυτό το θαύμα της φύσης! Φεύγοντας νοιώθεις ότι πήρες κάτι μαζί σου, εικόνες και στιγμές μέσα σε μια απόλυτη ησυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.