Στον Τίμιο Πρόδρομο Καστανιάς λειτούργησε την Κυριακή ο Μητροπολίτης

Την Κυριακή 11 Ιουλίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου Καστανιάς. O Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Μή μεριμνήσητε λέγοντες· τί φά­γωμεν; ἤ τί πίωμεν; ἤ τί περι­βαλώμεθα; πάντα γάρ ταῦτα τά ἔθνη ἐπιζητεῖ».

Ἕνα σημαντικό θέμα τό ὁποῖο ἀφορᾶ κάθε ἄνθρωπο, ἀνεξαρ­τήτως τῆς θέσεώς του, ἀνεξαρτή­τως τῆς ἡλικίας καί τῆς παιδείας του, θίγει στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μιλώντας ὁ Χριστός στούς μαθητές του. Τό θέμα αὐτό εἶναι οἱ καθημερινές καί ἐπίγειες μέριμνες τοῦ ἀνθρώπου, ἡ φρο­ντί­δα του γιά τά ζητήματα πού ἀφοροῦν τήν καθημερινότητά του. Ὁ Χριστός γίνεται ἀπολύτως συγ­κε­κριμένος γιά νά μήν ὑπάρξουν παρεξηγήσεις. Μή μεριμνήσετε, λέ­γει, τί θά φᾶτε, τί θά πιεῖτε ἤ τί θά ἐνδυθεῖτε.

Ἁπλές σκέψεις, ἁπλές μέριμνες πού ὁ καθένας μας τίς ἔχει καί μάλιστα καθημερινά. Καί μπορεῖ σέ ἐμᾶς νά φαίνονται αὐτονόητες καί φυσικές, ὅμως ὁ Χριστός εἶναι σα­φής καί κατηγορηματικός. «Πάντα γάρ ταῦτα τά ἔθνη ἐπιζητεῖ». Γιά ὅλα αὐτά μεριμνοῦν, λέγει, οἱ ἐθνικοί, μεριμνοῦν ὅσοι εἶναι εἰδωλο­λά­τρες, ὅσοι πιστεύουν ὡς θεούς ὑλικά ὄντα. Αὐτοί εἶναι φυσικό νά εἶναι προσκολλημμένοι καί νά μερι­μνοῦν γιά τά ὑλικά πράγματα.

Τί ἐννοεῖ ὅμως ὁ Χριστός; Εἶναι δυνατόν νά μήν ἐνδιαφερόμεθα γιά τό τί θά φᾶμε καί μέ τί θά ἐν­δυθοῦμε; Εἶναι δυνατόν νά ἀδια­φο­ροῦμε γιά τίς καθημερινές ἀνά­γκες τῆς ζωῆς μας καί νά μήν φρο­ντίζουμε τόν ἑαυτό μας ἤ τήν οἰκο­γένειά μας; Εἶναι δυνατόν ὁ Χρι­στός νά μᾶς συστήνει τήν πλήρη ἀπραξία καί ἀποχή ἀπό τήν ἐξυπη­ρέτηση τῶν ἀναγκῶν πού εἶναι σύμφυτες, θά λέγαμε, μέ τή ζωή μας;

Ἀσφαλῶς ὄχι. Ὁ Χριστός δέν θέλει νά γίνουμε ἀδιάφοροι οὔτε ἀπα­θεῖς, οὔτε νά περιμένουμε νά τακτοποιήσουν ἄλλοι τά πρακτικά ζητήματα τῆς ζωῆς μας οὔτε ἀκόμη καί νά μήν φροντίσουμε νά ἀπο­κτή­σουμε μέ τήν ἐργασία μας τά ἀναγκαῖα γιά τή ζωή μας, περι­μέ­νοντας ἀπό τόν Θεό νά τό κάνει.

Ὁ Χριστός δέν κατακρίνει τήν ἀνά­γκη τοῦ ἀνθρώπου νά φροντί­ζει γιά ὅσα ἀφοροῦν τήν ὑλική ὑπόστασή του, τό σῶμα του δηλαδή καί τή ζωή του, ἀλλά συστήνει τήν ἱεράρ­χηση τῶν φροντίδων καί τῶν μερι­μνῶν τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι ὥστε νά μήν τόν ἀπορροφοῦν ὁλοκληρω­τικά.

Ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει μόνο ὑλική ὑπόσταση, ἔχει καί πνευματική. Δέν εἶναι μόνο σῶμα, ἔχει καί ψυχή. Καί ὅπως τό σῶμα ἔχει ἀνά­γκη τῆς φροντίδος του, ἔτσι καί ἡ ψυχή ἔχει ἀνάλογη ἀνάγκη καί μά­λιστα περισσότερη, διότι τό σῶμα μας εἶναι προσωρινό, ἐνῶ ἡ ψυχή μας αἰώνια.

Αὐτό, λοιπόν, ἐννοεῖ ὁ Χρι­στός, ὅταν μᾶς συστήνει «μή μερι­μνή­ση­τε λέγοντες τί φάγωμεν ἤ τί πίω­μεν ἤ τί περιβαλώμεθα». Μᾶς συ­στήνει τήν περιορισμένη μέριμνα γιά τίς ὑλικές μας ἀνάγκες, θέλο­ντας νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τή δυσάρεστη ἀλλά καί ἐπικίνδυνη πραγματικότητα οἱ ὑλικές αὐτές μέριμνες γιά ἁπλά καί καθημερινά πράγματα νά κλέψουν τόν νοῦ μας καί κάποτε καί τήν ψυχή μας, καί νά μήν μᾶς ἀφήνουν οὔτε χρόνο οὔτε χῶρο οὔτε δυνάμεις γιά νά μεριμνήσουμε καί γιά τήν ψυχή μας, γιά νά μεριμνήσουμε γιά τόν Θεό.

Καί αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ πολύ εὔκολα στόν καθένα μας, διότι ὁ πονηρός ἐκμεταλλεύεται τό φυσι­κό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀνθρώπου γιά τόν ἑαυτό του καί τή ζωή του καί τό διογκώνει μέσα μας. Καί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο νά ἀπασχολεῖται συνε­χῶς μέ αὐτά, ὅλες τίς ὧρες, ἀκόμη καί τήν ὥρα τῆς ἐπικοινω­νίας μέ τόν Θεό, τήν ὥρα τῆς θείας λατρείας καί τήν ὥρα τῆς προσευ­χῆς. Ἔτσι, ὄχι μόνο ἀπασχολού­με­θα μέ μέριμνες ὑλικές καί ἐφήμε­ρες, ἀλλά αὐτή ἡ ἐνα­σχόληση καλ­λιεργεῖ κάποιες φορές μέσα μας καί ἀδυναμίες καί ἐλαττώματα καί πάθη, ὅπως τῆς αὐταρεσκίας, τῆς πλεονεξίας ἤ τῆς λαιμαργίας, τά ὁποῖα βλάπτουν ἀκόμη περισσό­τε­ρο τήν ψυχή μας, καί μᾶς ἀπομα­κρύ­νουν ἀκόμη περισσότερο ἀπό τίς πνευματικές μέριμνες ἀλλά καί ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη πού πρέπει νά ἔχουμε στόν Θεό.

Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, νά ἱεραρ­χήσουμε τίς μέριμνές μας, ὅπως μᾶς συστήνει ὁ Χριστός, χωρίς νά ξεχνοῦμε ὅτι ἡ μέριμνα γιά τήν ψυχή μας εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάθε ἄλλη μέριμνα. Καί ὅποιος φρο­ντίζει γιά τήν ψυχή του καί ἐμπι­στεύ­εται τόν ἑαυτό του στόν Θεό, ὁ Θεός μεριμνᾶ καί φροντίζει γιά τίς ἀνάγκες του, χωρίς αὐτό, ὅπως εἴπαμε, νά σημαίνει ὅτι ἐμεῖς δέν θά ἐργαζόμεθα καί δέν θά φροντί­ζουμε γιά τίς ὑλικές μας ἀνάγκες.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί τήν περίοδο αὐτή τῆς πανδημίας, τήν ὁποία διερ­χόμεθα, καί ἡ ὁποία, ὅπως ὅλοι βλέπουμε, ἔχει καί πάλι ἀναζω­πυρωθεῖ. Ὁ Θεός δέν μᾶς προτρέπει νά ἀδρανοῦμε καί νά ἀδιαφοροῦμε, ἐμπιστευόμενοι δῆθεν τήν προστα­σία μας σέ Ἐκεῖνον. Ὁ Θεός μᾶς προ­στατεύει, ἀσφαλῶς, ἄν τοῦ τό ζη­τοῦμε, ἀλλά μᾶς προστατεύει καί μέ τά μέσα πού μᾶς δίδει μέσω τῆς ἐπιστήμης, τά ὁποῖα ἔχουμε χρέος νά τά χρησιμοποιοῦμε καί νά τά ἀξιοποιοῦμε, ὥστε νά ἔχουμε καί τήν προστασία καί τή χάρη του.

Καί εὔχομαι ὁ Θεός, διά πρεσβειῶν καί τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρ­τυρος καί πανευφήμου Εὐφημίας ἀλλά καί τοῦ νέου ἁγίου τῆς Ἐκ­κλησίας μας, τοῦ ὁσίου Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ, τοῦ ὁποίου εἶχα τήν εὐλογία νά χρηματίσω ἕνα διάστημα πνευματικός υἱός, τούς ὁποίους ἑορτά­ζουμε σήμερα, νά μᾶς προφυλάξει καί νά μᾶς ἀπαλλάξει καί ἀπό αὐτή τήν ὄντως μεγάλη δοκιμασία, ἀλλά καί νά μᾶς χαρίσει τή βασιλεία του, ἡ ὁποία πρέπει νά εἶναι ἡ πρώτι­στη μέριμνά μας καί τήν ὁποία θά πρέ­πει, ὅπως μᾶς συστήνει ὁ Χρι­στός, νά τήν ζητοῦμε κατά προτε­ραιό­τητα ἀπό τόν Θεό. «Ζητεῖτε», λέγει, «πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». Αὐτό εἶναι τό μόνο, αὐτό εἶναι τό μόνιμο, αὐτό εἶναι τό αἰώνιο, αὐτό εἶναι αὐτό τό ὁποῖο ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη, εἴτε εἴμεθα πτωχοί εἴτε εἴμεθα πλούσιοι, εἴτε εἴμεθα μικροί εἴτε εἴμεθα μεγάλοι. Τό πρώτιστο εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού σημαίνει ἕνωση μέ τόν Θεό ἀπό αὐτή ζωή, μέσα ἀπό τά μυστήρια, μέσα ἀπό τή θεία Εὐχαριστία, μέσα ἀπό τήν προσευχή. Αὐτά μᾶς τονώνουν καί μᾶς ἑνώνουν μέ τόν Θεό, καί ὅλες τίς ἄλλες δοκιμασίες, ὅπως εἶναι ἡ παροῦσα, τίς ξεπερνοῦμε, ὅταν εἴμεθα ἑνωμένοι μέ τόν Θεό. Ἄς ζητοῦμε, λοιπόν, πρῶτα τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ὅλα τά ἄλλα θά προστεθοῦν ἀπό τόν Θεό γιά ὅλους μας.