Στο αεροπλάνο προτιμώ βιβλία ολίγων σελίδων, λογοτεχνία, ποίηση αλλά και ρήσεις και αφορισμούς που ζυγίζουν λόγω των λεπτών σελίδων τους, μόλις μερικές δεκάδες γραμμάρια, αλλά πολύ περισσότερο σε διδακτική και αισθητική αξία. Τελευταία πήρα μαζί μου τους «Στοχασμούς» (Reflections) του Ανδρέα Λασκαράτου (1811-1901), από τις εκδόσεις ΑΙΩΡΑ, ενός ποιητή, συγγραφέα και κοινωνικού στοχαστή που υπήρξε εχθρός της υποκρισίας όπου κι αν τη συναντούσε, ανελέητα σαρκαστικός και ασυμβίβαστος στις πεποιθήσεις του.
Συχνά αναφέρεται στο γήρας και στη μοίρα των γερόντων. Ιδού ένας στοχασμός: «Νέοι μη βαρένεσθε τους γερόντους. Οι καϋμένοι! Εγκαταλείποντες τον κόσμο, εγκαταλείπονται από τον κόσμο. Εις δε την εγκατάλειψή τους, εχτιμούν πάρα πολύ κάθε καλόν λόγον, κάθε φιλοφροσύνην, οπού τους γένεται από τους νεότερους. Τους ήδη κατόχους του Κόσμου».
Είναι πικρή αλλά αναπόφευκτη η εγκατάλειψη του μάταιου ετούτου κόσμου αφού την ομορφονιά την Αθανασία -όπως μας προειδοποίησε ο Νίκος Γκάτσος- «δεν την κέρδισε κανείς», όπως και αναμενόμενη είναι η αγάπη των ανθρώπων της ώριμης ηλικίας στις φιλοφρονήσεις και τον καλό λόγο από τους νέους, πράγμα που συνέβαινε τουλάχιστον και τον 19ο αιώνα όπως αποδεικνύει το γραπτό του Λασκαράτου.
Στο αεροπλάνο είχα διαβάσει, κατά σύμπτωση πριν από καιρό ένα άρθρο του «The Atlantic» με τίτλο «Η επαγγελματική σας πτώση έρχεται (πολύ) νωρίτερα από ό, τι νομίζετε». Το κείμενο άρχιζε με μια σκηνή πάλι σε αεροπλάνο:
-«Δεν είναι αλήθεια ότι κανείς δεν με χρειάζεται πλέον».
«Αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα μιας ηλικιωμένης γυναίκα που καθόταν πίσω μου σε μία πτήση αργά το βράδυ από το Λος Άντζελες προς την Ουάσιγκτον, D.C. Το αεροπλάνο ήταν σκοτεινό και ήσυχο. Ένας άντρας που μάλλον ήταν ο σύζυγός της, μουρμούρισε σχεδόν αθόρυβα ως απάντηση «Μακάρι να ήμουν νεκρός».
Και πάλι, η γυναίκα: «Ω, σταμάτα να το λες».
«Δεν ήθελα να ακούσω άλλο, συνέχισε ο αρθρογράφος, «αλλά δεν μπορούσα και να κάνω κάτι. Άκουσα λοιπόν με νοσηρή περιέργεια, σχηματίζοντας μια εικόνα του άνδρα στο μυαλό μου καθώς μιλούσαν. Φαντάστηκα κάποιον που είχε εργαστεί σκληρά όλη του τη ζωή σε σχετική αφάνεια, κάποιον με ανεκπλήρωτα όνειρα -ίσως του βαθμού που ποτέ δεν πέτυχε- με μέτρια καριέρα, τον οποίο στοίχειωνε η εταιρεία που δεν ξεκίνησε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.