"Θα παίξω στα -61. Ήμουν 66 κιλά και αναγκαστικά έχασα βάρος. Είχα έτσι κι αλλιώς χαμηλό ποσοστό λίπους. Συνεπώς, το να χάσω 5 κιλά αντιστοιχεί με απώλεια 15 κιλών για κάποιον άλλο, για παράδειγμα. Το τελευταίο 1,5 κιλό που έμεινε ήταν το πιο βασανιστικό. Είμαι και 1,70 μ.. Δεν είμαι 1,65 μ. ή 1,60 μ. που θα έκανε πιο υποφερτή τη διαδικασία αυτή. Στην κανονική κατηγορία μου, δηλαδή τα -68κ. δεν είμαι από τις ψηλές αθλήτριες, αλλά στα -61κ. είμαι.
Ένιωσα ότι ξεμένω από ενέργεια και ότι το μυαλό μου δεν λειτουργούσε σωστά. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν σκέφτεσαι και λειτουργείς μηχανικά. Περίπου δύο μήνες κάνω διατροφή προκειμένου να αλλάξω κατηγορία και να αγωνιστώ στο προολυμπιακό. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα -που πήρα το αργυρό μετάλλιο- έκανα μια παύση τριών ημερών για να πάρω υδατάνθρακες για να έχω δυνάμεις και να παίξω. Έφαγα πολλά μακαρόνια και ρύζι".
Δεν είναι εύκολη υπόθεση η πρόκριση, όμως η 32χρονη πρωταθλήτρια του καράτε είναι αισιόδοξη και απολύτως συγκεντρωμένη στο στόχο της χρονιάς. "Είμαστε μόνο 10 άτομα σε κάθε κατηγορία. Στα ημιτελικά όλοι παίζουν με όλους και ένας θα μείνει εκτός πρόκρισης, ανάλογα με τα αποτελέσματα. Μου αρέσει που θα αγωνιστώ στα -61 κιλά, επειδή η δική μου κατηγορία (-68κ.) είναι ''φωτιά'', η πιο δύσκολη. Πάνω κάτω αυτά τα κιλά έχει η μέση γυναίκα. Οι πιθανότητες για την πρόκριση είναι πάρα πολλές. Ειδικά μετά το Ευρωπαϊκό έχω τεράστια ψυχολογική ώθηση. Μέχρι τώρα έχουν προκριθεί τέσσερις κοπέλες συν την εκπρόσωπο της Ιαπωνίας και ακόμη δύο θα πάρουν wild card.
Θέλω να τις κερδίσω όλες, στο Παρίσι. Αν οι Έλληνες αθλητές που θα αγωνιστούμε στο κούμιτε πιάσουμε την καλύτερη απόδοσή μας, θα προκριθούμε όλοι στο Τόκιο. Είναι πιο δύσκολο και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες το προολυμπιακό τουρνουά. Βέβαια, σκέφτομαι το μετάλλιο στο Τόκιο ως μια μεγάλη ευκαιρία, επειδή μετά τη διοργάνωση το καράτε θα βγει από το ολυμπιακό πρόγραμμα. Με πιάνει ρίγος στην ιδέα ότι μπορεί να αγωνιστώ σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στη γενέτειρα του καράτε".
Το "Pierre de Coubertin", όπου θα διεξαχθεί το προολυμπιακό τουρνουά είναι το αγαπημένο της γήπεδο και είναι ενθουσιασμένη που θα αγωνιστεί σε αυτό. "Στο Παρίσι έχω πάει πάρα πολλές φορές και στο συγκεκριμένο γήπεδο έχω πάρει τρία μετάλλια, ένα χάλκινο ευρωπαϊκό U21 και δύο karate 1 (χρυσό και χάλκινο). Tο αγαπώ πολύ αυτό το γήπεδο. Πηγαίνω σχεδόν κάθε χρόνο. Μάλιστα, δίπλα έχει ένα εστιατόριο, το οποίο επισκέπτομαι κάθε φορά, Ιντιάνα λέγεται. Εκεί τρώω κι εκεί θα πάω και τώρα".
Η Βίκυ ζει με τους ''κανόνες'' του αθλήματος από μωρό. "Οι γονείς μου είναι οι προπονητές μου. Αμέσως με έβαλαν στο άθλημα, όπως και τον αδελφό μου που είναι μεγαλύτερος από 'μένα. Τον έβλεπα και ζήλευα. Στα βαφτίσια μου, ήμουν με κορδέλα νίντζα. Στην αρχή έκανα περισσότερο την πλάκα μου. Έκανα και ρυθμική ταυτόχρονα για να έχω ανοίγματα. Με βοήθησε αυτό, όπως και οι γονείς μου. Με έβαζαν να τρώω και να έχω τα πόδια μου σπαγκάτο.
Ακόμα και τώρα, όταν παίζω παιχνίδια με την παρέα μου, έτσι κάθομαι κάτω. Από συνήθεια. Τα ανοίγματα παίζουν σημαντικό ρόλο στα χτυπήματα. Είμαι γνωστή για τις κλοτσιές μου, παγκοσμίως. Με αποκαλούν “Ura mawashi Queen”, δηλαδή η Βασίλισσα της Γυριστής Κλοτσιάς. Γενικά είμαι καλή στις κλοτσιές. Σκοράρω περισσότερο με τα πόδια. Είναι πιο ωραίο και είναι τρεις πόντοι, ενώ με το χέρι είναι ένας”. Εκτός από τους γονείς της, την βοήθησαν και οι “Ζαν Κλοντ Βαντάμ, Τσάκι Τσαν. Όλους τους έβλεπα. Και τον Μπρους Λι”. Και τον mister Miyagi, “wax on, wax off".
Έζησε 2,5 χρόνια στο Άπελντορν, της Ολλανδίας. Εκεί, δούλεψε ως δασκάλα σε σχολείο. "Δίδασκα την ολλανδική γλώσσα στα παιδιά. Μιλάω κανονικά ολλανδικά. Είχε πολλή πλάκα. Μου έλεγαν στην αρχή “γιατί μιλάτε διαφορετικά;", επειδή είχα άλλη προφορά. Όμως, τα έμαθα πολύ γρήγορα. Με εμπιστεύθηκαν για τη θέση, επειδή κάνω πρωταθλητισμό. Έτσι, μού είπαν. Ξέρουν ότι οι αθλητές έχουν πειθαρχία και κατάλαβαν ότι θα μάθω γρήγορα τη γλώσσα. Τα κατάφερα και δούλεψα στο σχολείο. Επίσης, έγινα και προπονήτρια της Εθνικής ομάδας της Ολλανδίας στους έφηβους νέους.
Οι μαθητές μου ήταν πολύ συγκινητικοί. “Είσαι ο λόγος που κάνω καράτε”, μου έλεγαν τα παιδάκια. Με θαυμάζουν στην Ολλανδία. Γενικά, με ξέρουν στον κόσμο. Στην Ελλάδα, όχι τόσο. Είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα στα Karate 1 έχω πάρει 14 μετάλλια. Δεν το έχει το έχει καταφέρει άλλος Έλληνας αυτό, αλλά δεν είναι γνωστό. Ίσως επειδή μέχρι τώρα δεν ήταν Ολυμπιακό άθλημα το καράτε. Τα Karate 1 είναι κάτι αντίστοιχο με τα Diamond League του στίβου και συχνά πιο δύσκολα και από τα παγκόσμια πρωταθλήματα καράτε”.
Πολλοί αθλητές, όταν ταξιδεύουν για μια σημαντική διοργάνωση παίρνουν τα απαραίτητα αξεσουάρ για τον αγώνα τους στη χειραποσκευή τους. Για παράδειγμα οι δρομείς των μεγάλων αποστάσεων, αλλά και πολλοί αθλητές του στίβου έχουν τα αγωνιστικά παπούτσια τους μαζί τους, στην καμπίνα. Τα περισσότερα είναι προσεκτικά διαλεγμένα ή και φτιαγμένα στο πόδι τους και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι θα αγωνιστούν φορώντας άλλο ζευγάρι. Κάτι αντίστοιχο κάνει κι η Βίκυ.
"Τα ρούχα τα δίνω, δεν έχω πρόβλημα. Το μοναδικό πράγμα που δεν θέλω με τίποτε να χαθεί είναι η μασέλα μου, επειδή είναι φτιαγμένη από οδοντίατρο. Την έχω ως κάτι πολύ ιερό. Την παίρνω πάντα μαζί μου, στην καμπίνα. Την έφτιαξε ακριβώς πάνω στα δόντια μου. Αν για παράδειγμα την αφήσω στις αποσκευές και τη χάσω θα πρέπει να αγοράσω μία από την πόλη των αγώνων. Αλλά δεν θα είναι η ίδια. Μπορεί να πέφτει. Επίσης, αυτού του τύπου οι μασέλες είναι λεπτές και μπορεί να σπάσει κάποιο δόντι σ' ένα δυνατό χτύπημα, ενώ η δική μου προστατεύει καλύτερα. Είμαι παίχτρια ψυχολογίας και πρέπει όλα να είναι ακριβώς όπως τα θέλω.
Αγοράζω φόρμες μεγαλύτερες από το μέγεθός μου, για να είμαι πιο αρχοντική και ψαρωτική στον αγώνα. Μετά, τις κονταίνω στα μανίκια, για να φαίνεται το χέρι μου όταν χτυπάω. Τα προσέχω όλα. Το μακιγιάζ μου, το μαλλί μου. Δεν θέλω να νιώθω τα μαλλιά μου και κάνω χαμηλό κότσο. Είναι και αυτό επιβλητικό look. Στο Ευρωπαϊκό, ήμουν τόσο καλά ψυχολογικά που έμπαινα στον αγώνα και χαμογελούσα συνέχεια. Έβλεπα ότι επηρέαζε τις υπόλοιπες αθλήτριες της κατηγορίας μου. Αυτά τα κάνω και στην προπόνηση. Μου αρέσει να με κοιτάνε οι αντίπαλές μου. Τρελαίνομαι με αυτό! Παίρνω δύναμη όταν με βλέπουν. Στο Ευρωπαϊκό έκαναν προπόνηση πολλές ομάδες. Σκέφτηκα, θα τελειώσουν όλοι και θα μπω μόνη μου. Πράγματι, μπήκα μετά και με κοιτούσαν. Ένιωσα πάρα πολύ ωραία".
Πραγματικά ωραία -και μάλιστα για σοβαρό λόγο- ένιωσε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα. "Επειδή έζησα έξω και έχω πάει σε πολλές χώρες συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να βρω ό,τι έχω στην οικογένειά μου. Γι' αυτό, μόλις γύρισα αμέσως διακρίθηκα στο Ευρωπαϊκό. Ένιωσα αγάπη και πραγματική στήριξη. Η οικογένειά μου είναι η δύναμή μου. Έξω δεν είχα ούτε τον προπονητή μου.
Η μητέρα μου με στηρίζει ψυχολογικά και ο πατέρας μου προπονητικά. Έχουν κάνει τόσα πολλά για μένα, όπως και η Stoiximan που είναι δίπλα μου, είναι απίστευτοι άνθρωποι και η παρουσία τους έπαιξε ρόλο στην επιστροφή μου. Πραγματικά κοιτάζουν τον αθλητή και στηρίζουν τα ταλέντα. Χωρίς αυτούς δεν θα είχα καταφέρει να είμαι εδώ. Στην Ολλανδία, μού έγινε πρόταση ν' αγωνιστώ με τη δική τους εθνική ομάδα και με καλά χρήματα. Όμως, επέστρεψα και είμαι πραγματικά πολύ καλά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.