Στην εφημερίδα Espresso και τον δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα έδωσε συνέντευξη ο θεατρικός συγγραφέας Ντίνος Σπυρόπουλος, ο οποίος εξομολογήθηκε και τις στιγμές που ο Στάθης Ψάλτης έμαθε ότι έχει καρκίνο. Ζήσατε και τη Ρένα Βλαχοπούλου... Την έζησα μέσα από τα νούμερα που της έγραψα στο Ακροπόλ. Η Ρένα δεν ήταν από τους ηθοποιούς που θα πάρουν ένα κείμενο και θα το μάθουν για να το παίξουν. Έπαιρνε την κεντρική ιδέα και αυτοσχεδίαζε. Σάρωνε τα πάντα πάνω στο σανίδι. Αυτή όντως ήταν ιερό τέρας.
Από όλα αυτά τα ιερά τέρατα με τα οποία συνεργαστήκατε, με ποιον κάνατε περισσότερη παρέα;
Με τον Νίκο Ρίζο. Ήθελε πάντα να με νιώθει φίλο του. Ο Νίκος, όταν ήταν φίλος σου, σε εξέπληττε με διάφορα πράγματα, όπως όταν μου έδωσε χρήματα να πάρω παλτό στην κόρη μου, εντελώς ξαφνικά. Ας πούμε ψυχούλα ήταν και ο Σωτήρης Μουστάκας. Όταν σήκωνα το τηλέφωνο και άρχιζα να γελάω, οι κόρες μου καταλάβαιναν ότι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν εκείνος. Μου έκανε τη γυναίκα, μου έκανε τον μουγκό και πολλά άλλα τέτοια. Υπέροχος άνθρωπος.
Αν θυμάμαι καλά, με τον Στάθη Ψάλτη συνεργαστήκατε και λίγο πριν πεθάνει…
Με τον Στάθη ήμασταν μαζί στην περιοδεία που κάναμε όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο. Δεν ήξερε ούτε εκείνος απολύτως τίποτα. Η τελευταία παράσταση που παίξαμε ήταν στη Βέροια. Πήγε στο νοσοκομείο και του είπαν “πρέπει να πάτε για περαιτέρω εξετάσεις άμεσα”. Και έτσι σταματήσαμε την περιοδεία που κάναμε. Όταν μπήκε στο νοσοκομείο, πήγα και τον είδα. Μιλήσαμε για πολλή ώρα κεκλεισμένων των θυρών. Δεν δείλιασε ούτε μια στιγμή με τον καρκίνο. Ωραίος άνθρωπος ο Στάθης.
Από όλους αυτούς τους μεγάλους ηθοποιούς, ποιος έπαιρνε τελικά το μεγαλύτερο χειροκρότημα;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χειροκρότημα που έριχνε ο κόσμος όταν έβγαινε στη σκηνή ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Επί πέντε λεπτά δεν άκουγες τίποτα άλλο, παρά μόνο ένα παρατεταμένο ευλαβικό χειροκρότημα. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Νίκο Ρίζο. Όταν ο Νίκος τελείωνε το νούμερό του, με αγκάλιαζε και μου έλεγε “Ντίνο, το βλέπεις; Αυτό θέλω, τίποτα άλλο! Το χειροκρότημα του κόσμου”.
Από όλα αυτά τα ιερά τέρατα με τα οποία συνεργαστήκατε, με ποιον κάνατε περισσότερη παρέα;
Με τον Νίκο Ρίζο. Ήθελε πάντα να με νιώθει φίλο του. Ο Νίκος, όταν ήταν φίλος σου, σε εξέπληττε με διάφορα πράγματα, όπως όταν μου έδωσε χρήματα να πάρω παλτό στην κόρη μου, εντελώς ξαφνικά. Ας πούμε ψυχούλα ήταν και ο Σωτήρης Μουστάκας. Όταν σήκωνα το τηλέφωνο και άρχιζα να γελάω, οι κόρες μου καταλάβαιναν ότι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν εκείνος. Μου έκανε τη γυναίκα, μου έκανε τον μουγκό και πολλά άλλα τέτοια. Υπέροχος άνθρωπος.
Όμως συνεργάστηκα και με τον Γιάννη Μπέζο και νομίζω πως είναι ένας από τους πολύ μεγάλους ηθοποιούς και ένας υπέροχος άνθρωπος, άσχετα με το τι λένε όσοι δεν τον γνωρίζουν. Εκείνος όμως που ήταν πάντα η πηγή της χαράς ήταν ο Βουτσάς με τον οποίο δούλεψα πολλές φορές. Πάντα χαμογελούσε και πάντα ήθελε να ζει κάθε του στιγμή. Δεν θα ξεχάσω όταν είχαμε πάει περιοδεία. Ο Βουτσάς ήταν πάνω από 65 χρονών. Λέμε όλοι “δεν πάμε στην ντίσκο να χορέψουμε;”. Πηγαίνουμε και βλέπουμε έναν Βουτσά όλο το βράδυ να χορεύει, να κάνει πλάκες, να γελάει. Κι εμείς που ήμασταν πολύ νεότεροι να βαριόμαστε τη ζωή μας. Τον κοιτούσα και τον θαύμαζα για την ενέργειά του.
Με τον Στάθη ήμασταν μαζί στην περιοδεία που κάναμε όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο. Δεν ήξερε ούτε εκείνος απολύτως τίποτα. Η τελευταία παράσταση που παίξαμε ήταν στη Βέροια. Πήγε στο νοσοκομείο και του είπαν “πρέπει να πάτε για περαιτέρω εξετάσεις άμεσα”. Και έτσι σταματήσαμε την περιοδεία που κάναμε. Όταν μπήκε στο νοσοκομείο, πήγα και τον είδα. Μιλήσαμε για πολλή ώρα κεκλεισμένων των θυρών. Δεν δείλιασε ούτε μια στιγμή με τον καρκίνο. Ωραίος άνθρωπος ο Στάθης.
Από όλους αυτούς τους μεγάλους ηθοποιούς, ποιος έπαιρνε τελικά το μεγαλύτερο χειροκρότημα;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χειροκρότημα που έριχνε ο κόσμος όταν έβγαινε στη σκηνή ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Επί πέντε λεπτά δεν άκουγες τίποτα άλλο, παρά μόνο ένα παρατεταμένο ευλαβικό χειροκρότημα. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Νίκο Ρίζο. Όταν ο Νίκος τελείωνε το νούμερό του, με αγκάλιαζε και μου έλεγε “Ντίνο, το βλέπεις; Αυτό θέλω, τίποτα άλλο! Το χειροκρότημα του κόσμου”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.