Η πανήγυρις των Αγ. Ιερομαρτύρων Ναούσης

Την Πέμπτη της Διακαινησίμου (6η Μαΐου) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον πανηγυρίζοντα, επί τη εορτή των Αγίων Πέντε Ιερομαρτύρων, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ναούσης. Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε: «Γίνεσθέ μοι μάρτυ­ρες, καί ἐγώ μάρτυς Κύριος ὁ Θεός». Μέσα στή χαρμόσυνη ἀτμό­σφαι­­­ρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας ἡ τοπι­κή μας Ἐκκλησία καί ἰδιαι­τέρως ἡ ἡρωϊκή πόλη τῆς Ναούσης ἑορτάζει καί πανηγυρίζει σήμερα, Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου, τήν ἀπαρχή τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων της, τούς πέντε ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι σάν σήμερα ἐτελειώθησαν μαρτυ­ρι­κῶς, ἐνῶ τελοῦσαν τή θεία Λει­τουργία μέσα σέ αὐτόν τόν ναό. Τιμᾶ τά ἱερά σφάγια, τά ὁποῖα προσέφεραν τόν ἑαυτό τους στόν προσ­φερόμενο στούς πιστούς κατά τήν τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας Χριστό. Καί ἔτσι ἔγιναν καί αὐτοί μιμητές τοῦ Χριστοῦ, ὡς προσφέ­ρο­ντες καί προσφερόμενοι τήν δι­κή τους θυσία μαζί μέ τήν ἀναί­μακτο θυσία.

Τό Σύμβολο τῆς Πίστεως πού ἀπήγ­γειλαν κατά τή διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας τό ἐπισφράγισαν μέ τήν ὁμολογία τους, ὅταν οἱ Τοῦρκοι πού εἰσῆλθαν μαινόμενοι στόν ναό καί τούς ζή­τη­σαν νά δια­κόψουν τήν ἀ­ναί­μακτη μυσταγω­γία καί νά τούς ἀκολου­θή­σουν, ἀρνούμενοι τήν πίστη τους στόν Χριστό.

Ὅμως ἐκεῖνοι δέν δέ­χθηκαν νά ἐγκατα­λεί­ψουν τό ἱερό θυσιαστή­ριο καί προτίμησαν νά γίνουν μάρ­τυρες γιά τήν ἀ­γάπη τους πρός τόν Χριστό, πού ἔγινε ὁ πρῶ­τος μάρ­τυρας προκειμένου νά μᾶς λυ­τρώ­σει ἀπό τήν ἁμαρ­τία, πού θυ­σιά­σθηκε καί θυσιάζε­ται εἰς τόν αἰ­ώνα ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σω­τηρίας.

Ἐνώπιον τοῦ οὐρανί­ου ἀμνοῦ, πού σέ λίγο θά μελιζόταν καί θά δια­­μελιζόταν γιά νά δια­­­δοθεῖ στούς πιστούς, ἐπέ­λεξαν οἱ πέντε ἱερεῖς νά μήν τόν ἀρ­­νηθοῦν, ὅπως ὁ Ἰού­δας, γιά νά σώσουν τή ζωή τους, ἀλλά νά γί­νουν καί αὐτοί σφάγια ἱερά πρός χάριν τοῦ αἴ­ρο­ντος τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου Χρι­στοῦ.

Μπροστά στήν ἁγία Τρά­­πεζα τούς συνέ­λα­βαν οἱ ἀλλόθρησκοι καί τούς ὁδήγησαν στό μαρτύ­ριο. Καί ἐκεῖνοι παρέ­μει­ναν σταθεροί μέ­­χρι τήν τελευταία στιγ­μή στήν πίστη, στήν ὁποία καθοδη­γοῦ­σαν τόσα χρό­­­νια τούς συμπολίτες τους Ναου­­­σαίους, στήν πίστη τοῦ Χρι­στοῦ πού εἶχε γίνει τό στήριγμα καί ἡ κα­ταφυγή τῶν ὑποδού­λων Ἐλ­λή­ν­ων στά πεν­τακόσια χρόνια τῆς ἀφό­ρητης δουλείας.

Τό μαρτύριό τους δέν ἐπιβεβαί­ω­σε μόνο τήν πί­στη τους, ἀλλά καί ἐνίσχυσε τήν πίστη τῶν Ναου­σαί­ων, πολλοί ἀπό τούς ὁποίους ἐπρό­κειτο σέ λίγες ἡμέρες νά βρεθοῦν στήν ἴδια θέση μέ αὐτούς καί νά κληθοῦν νά ἐπιλέξουν ἀνάμεσα στήν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί στό μαρτύριο.

Τό μαρτύριο τῶν ἁγί­ων ἱερέων τῆς Ναούσης ἔγινε παράδειγμα γιά τό μαρτύριο τῶν ὑπερ­χιλίων μαρ­τύρων πού ἐπρόκειτο νά ἀκο­λου­θή­σουν τόν δρόμο πού χάραξαν οἱ ποι­μέ­νες τους. Καί οἱ ἅγιοι ἱερο­μάρ­τυρες ἔγιναν προ­πομποί στόν οὐρα­νό γιά τή χορεία τῶν ἁγί­ων μαρτύρων τοῦ χα­λασμοῦ τῆς πόλεώς μας πού ἔσπευσαν νά τούς συναντήσουν στή δόξα τοῦ ἀνα­στάντος Κυ­ρί­ου, ἐκεῖ ὅπου πε­ρι­μέ­νει ὅλους ὅσους τόν πί­στευ­σαν «ἐξ ὅλης τῆς ψυ­χῆς καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας» τους, καί δέν θέλησαν νά τόν ἀρνη­θοῦν, ἔστω καί ἐάν ἡ ἐμ­μονή τους στήν πίστη θά τούς κόστιζε τή ζωή.

Ἔτσι οἱ ἅγιοι ἱερομάρ­τυ­ρες τῆς Ναούσης ἔ­δω­­σαν τή δική τους μαρ­­τυρία γιά τόν Χρι­στό ἀκολου­θώ­ντας τή προτροπή τοῦ Θεοῦ «γίνε­σθέ μοι μάρτυρες», καί ἀξιώθηκαν νά ἀπολαύ­σουν τήν ἀναγνώρισή του, πού τήν ὑπο­σχέθηκε σέ ὅλους τούς μάρτυρές του, καί στή γῆ καί στόν οὐρανό.

Τιμώ­ντας σήμερα τήν ἱερά μνήμη τῶν ἁγίων ἱερο­μαρ­τύ­ρων κληρι­κῶν, τοῦ Ἰωάννου ἀπό τήν Πέτρα τοῦ Ὀλύμπου, τοῦ Γερασίμου τοῦ πνευματικοῦ, τοῦ σακελλαρίου Δη­μητρίου, καί τῶν ἄλλων δύο ἱερέων, πού συλλειτουργοῦσαν μα­ζί τους, καί οἱ ὁποῖοι μέ τή θυσία τους ἁγία­σαν τήν Νάουσα, ἔ­χουμε δικαίωμα νά καυ­­χώμεθα γι᾽ αὐτούς ὡς συμπολίτες τους, ἀλλά ἔχουμε καί χρέος ἀκολουθώντας τό πα­ρά­­­δειγμά τους νά γι­νό­μεθα καί ἐμεῖς μάρ­­τυ­ρες τῆς πίστεως στόν Χριστό, μάρτυρες τῆς Ἀνα­στά­σεώς του, μέ τά ἔργα καί τή ζωή μας.

Ὁ σύγ­χρονος κό­σμος καί ἡ κοι­νωνία μέσα στήν ὁποία ζοῦμε ἔχει ἀνά­γκη ἀπό τό μή­νυμα τῆς Ἀνα­στά­σεως· ἔχει ἀνά­γκη ἀπό τή χα­ρά τῆς Ἀναστά­σε­ως· ἔχει ἀνά­γκη ἀπό τό φῶς τῆς Ἀνα­στάσεως· ἔχει ἀνά­γκη ἀπό τήν ἐλ­πίδα τῆς Ἀναστά­σε­ως, ἰδιαιτέρως μετά τή μεγάλη δοκιμασία τῆς πανδημίας, πού μᾶς ταλαιπωρεῖ περισσότερο ἀπό ἕνα χρόνο.

Αὐτό, λοιπόν, τό φαιδρό τῆς Ἀνα­στάσεως μήνυμα, πού περι­μέ­νει καί ἀπό ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ἐκκλη­σίας, τά τέκνα τῆς Ἀναστά­σεως, ὁ κόσμος, ἄς τό με­ταφέρουμε, καί συγ­χρόνως ἄς μεταφέρουμε τήν ἐλπίδα, τή χα­ρά καί τό φῶς, τά ὁποῖα τό συνοδεύουν καί ἀπολαμ­βά­νουμε μέσα στήν Ἐκ­κλη­σία, σέ ὅλους ὅσους τά ἀγνοοῦν καί τά στε­ροῦ­νται. Διότι ἔτσι θά λάβουμε καί ἐμεῖς περισσότερο φῶς, περισ­σό­τερη χαρά καί περισσότερη ἐλπί­δα ἀπό τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀνα­στά­ντα Χρι­στό, τόν σω­τήρα καί λυτρωτή μας, καί θά τιμήσουμε ἐπάξια τοῦ ἁγίους ἱερομάρτυρες συμπολίτες μας.