Η απόδοση της εορτής των Μυροφόρων στην Αλεξάνδρεια

Το Σάββατο 22 Μαΐου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αλεξανδρείας, με την ευκαιρία της αποδόσεως της εορτής των Μυροφόρων. Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἴρει ἀφ᾽ ὑμῶν». Λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος τοῦ Χρι­στοῦ μᾶς μετέφερε τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἐπανα­λαμ­βάνοντας μας μέρος τῆς τελευ­ταίας ὁμιλίας τοῦ Κυρίου μας πρός τούς μαθητές του, στό ὁποῖο ἀναφέρεται ἐκτός τῶν ἄλλων καί στή χαρά.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ χαρά εἶναι τό μεγάλο ζητούμενο στή ζωή τῶν ἀνθρώπων ὄχι μόνο τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί κάθε ἐποχῆς. Φαίνεται ὅμως κάπως παράδοξο ὅτι ὁ Χριστός ἐπιλέγει νά μιλήσει γιά τήν χαρά στήν πιό δύσκολο καί θλιβερή ὥρα τῆς ζωῆς του, λίγο δηλαδή πρίν ἀπό τό Πάθος του. Καί ἀκόμη φαίνεται παράδοξο τό γε­γονός ὅτι οἱ Πατέρες ὅρισαν νά διαβάζεται μία εὐαγγελική περικο­πή ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Κυρίου πρίν ἀπό τό Πάθος μέσα στήν ἀναστά­σιμη ἀτμόσφαιρα.

Ὅ,τι ὅμως γιά τά ἀνθρώπινα κρι­τήρια φαίνεται ἤ καί εἶναι παρά­δοξο, δέν εἶναι καί γιά τόν Χριστό. Ἡ ἀναφορά του στήν χαρά πρίν ἀπό τό Πάθος του δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τά γεγονότα πού θά ἀκολουθήσουν καί μέ τή θλίψη καί τήν ὀδύνη πού θά δοκιμάσει καί ὁ ἴδιος, κατά τό ἀνθρώπινο, ἀλλά καί οἱ μαθητές του, διότι, ὅπως τονίζει ὁ Χριστός σέ ἄλλο σημεῖο, ἡ χαρά πού ἐκεῖνος προσφέρει σέ ὅσους τόν πιστεύουν καί τόν ἀκολουθοῦν δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Κατά συνέπεια, ἐφόσον δέν εἶναι χαρά κοσμική, δέν συνδέεται μέ ὅσα συναπαρτίζουν τόν κόσμο μας καί τήν καθημερινότητά μας, δέν ἐπηρεάζονται καί ἀπό αὐτήν. Ἐφό­σον, λοιπόν, ἡ χαρά στήν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Χριστός δέν πηγάζει οὔτε συνδέεται μέ τόν κόσμο καί τά κοσμικά πράγματα, σημαίνει ὅτι δέν σχετίζεται καί δέν ἐπηρεάζεται καί ἀπό τόν ἐφήμερο χαρακτήρα τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, τά ὁποῖα μεταλλάσσονται, συμπαρα­σύ­ροντας καί μεταβάλλοντας καί τά συναισθήματα τά ὁποῖα αὐτά προκαλοῦν.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ χαρά στήν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Χριστός; Εἶναι ἡ χαρά τήν ὁποία προσφέρει ὁ ἴδιος στούς ἀνθρώπους, ἡ χαρά τήν ὁποία δίδει μέ τήν παρουσία του στή ζωή τους. «Πάλιν δέ ὄψομαι ὑμᾶς, καί χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρ­δία», λέγει ὁ ἴδιος στήν εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε. Θά σᾶς δῶ καί πάλι καί θά χαρεῖ ἡ ψυχή σας. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πλα­σμένη ἀπό τόν Θεό, καί ὁ ἄνθρω­πος δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό ὄχι γιά νά ζεῖ μακριά του καί χωρι­σμένος ἀπό αὐτόν, ἀλλά γιά νά ζήσει κοντά του καί ἑνωμένος μαζί του. Ἔτσι ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θεό εἶναι φυσικό νά τοῦ δημιουργεῖ αἰσθήματα χαρᾶς, κα­θώς συναντᾶ ὄχι μόνο τόν Δη­μιουργό του, ἀλλά καί αὐτόν στόν ὁποῖο ὀφείλει τά πάντα καί αὐτόν ὁ ὁποῖος τόν ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο πρόσωπο καί μά­λιστα ἀνιδιο­τελῶς.

Ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό δέν περιορίζεται ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο οὔτε παρα­κωλύεται ἀπό φυσικά ἐμπόδια, διότι ὁ Θεός δίδει στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα νά τόν συναντᾶ ὅποτε θέλει μέσω τῆς προσευχῆς, μέσω τῶν ἱερῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλη­σίας μας ἀλλά καί μέσω τῆς προσ­φορᾶς τῆς ἀγάπης πρός τούς ἐλα­χίστους ἀδελφούς του καί τῆς δια­κονίας τους. Καί ἀκόμη μπορεῖ νά μεταβληθεῖ σέ διαρκῆ παρουσία του μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώ­που, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος τό ἐπιθυ­μεῖ καί τό ἐπιδιώκει, ἐφόσον ἀγω­νί­ζεται καί προσπαθεῖ νά ζεῖ σύμ­φωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά κατοικεῖ καί νά ἐμπεριπατεῖ στήν ψυχή του, κατά τήν ὑπόσχεσή του, ὁ Χριστός.

Καί ὅταν ἔχει κανείς μέσα στήν ψυχή του τόν Χριστό, τότε ἔχει καί τή χαρά του. Καί ἡ χαρά αὐτή εἶναι μόνιμη καί ἀνεξάρτητη ἀπό ὅ,τι συμβαίνει γύρω του, καί δέν ἐπη­ρεάζεται οὔτε ἀπό τόν πόνο, οὔτε ἀπό τήν ἀσθένεια, οὔτε ἀπό τίς δοκιμασίες, οὔτε ἀπό τά προβλή­ματα, οὔτε ἀκόμη καί ἀπό τό πέν­θος καί τόν θάνατο, διότι ἡ ὀδύνη ἀπό ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἱκανή νά ἀποστερήσει τόν ἄνθρω­πο ἀπό τή χαρά τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος διά τοῦ θανάτου καί τῆς ἀναστάσεώς του νίκησε τόν θάνα­το καί μᾶς χάρισε τή δυνατό­τητα νά ἀπολαύσουμε τή χαρά τῆς αἰω­νίου ζωῆς.

Αὐτήν προσευχόμεθα, κάθε φορά πού κάνουμε μνημόσυνα νά χαρίζει ὁ Θεός καί στίς ψυχές πού ἔχουν φύγει ἀπό κοντά μας, καί σήμερα καί γιά τήν ἀγαπητή μας Ἀναστασία καί γιά τόν ἀγαπητό μας Ἰωάννη, ὥστε ἐκεῖ πού εἶναι νά ἀπολαμβάνουν αὐτῆς τῆς χαρᾶς πού δίδει ὁ Κύριος, τῆς αἰωνίου χαρᾶς.

Αὐτήν ἐλπίζουμε καί εὐχόμεθα νά ἀπολαμβάνει ἤδη στόν οὐρανό καί ἡ μακαριστή ἀδελφή μας Ἀναστασία, τῆς ὁποίας τελοῦμε σήμερα τό ἐτήσιο μνημό­συνο μαζί μέ τό μνημόσυνο τοῦ ἀδελφοῦ μας Ἰωάννη, καί παρακαλοῦμε τόν Θεό νά ἀναπαύσει τήν εὐσεβῆ ψυχή της, ἡ ὁποία μέ κάθε τρόπο προσέφερε τήν ἀγάπη της, μαζί μέ τόν φιλάνθρωπο σύζυγό της, ὄχι μόνο στούς ἀγα­πημένους καί τούς οἰκείους της, ἀλλά καί ὅσους εἶχαν ἀνάγκη τῆς βοηθείας της καί συμπα­ρα­στάσεώς της, καί εὐχόμεθα ὁ Θεός νά παρη­γορεῖ τήν οἰκογένειά της καί νά δίδει τήν ἐξ ὕψους δύναμη στήν οἰκογένειά της, καί στίς ψυχές τοῦ προσ­φιλοῦς συζύγου καί τῆς θυγατέρας της τή δική του χαρά, ἡ ὁποία ὑπερκα­λύπτει τόν πόνο καί τή θλίψη τῆς προώρου στερήσεως τῆς φυσικῆς παρουσίας της ἀπό κοντά μας. Ἄλλωστε ἡ πίστη μας εἶναι ὅτι ὁ Κύριός μας, ὅταν τόν ἀγαποῦμε, σέ ὅσους ἀγαπᾶ καί Ἐκεῖνος, ἐπειδή τόν ἀγαποῦν, θά τούς προσφέρει καί θά τούς δώσει πράγματα πού σέ αὐτή τή ζωή δέν μποροῦμε νά τά ἐπιθυμήσουμε οὔτε καί νά τά σκεφθοῦμε, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδεν καί οὖς οὐκ ἤκουσεν καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη». Αὐτά εὐχόμεθα ταπεινῶς νά ἀπολαμβάνει καί ἡ ἀδελφή μας Ἀναστασία καί ὁ ἀδελφός μας Ἰωάννης.