Μια ιστορία Πόντιων της Τουρκίας

Προγράμματα ERASMUS γίνονται συνεχώς με ανταλλαγές μαθητών από διάφορες χώρες. Μια από αυτές τις φορές, κανόνισαν οι οργανωτές από το εδώ Λύκειο, να επισκεφθούν και τον Αλιάκμονα για να κάνουν, ως εμπειρία, και Κανόε Καγιάκ. Πράγματι. Μπήκε στα καγιάκ η μία ομάδα δέκα ατόμων, ανά δυο, τρεις. Στο ένα, μόνος του ο γράφων, για συνοδός. Για ασφάλεια μη τυχόν και προκύψει κάτι άστοχο μέσα στο νερό. Μετά από μισή ώρα, επέστρεψαν οι άλλοι στην όχθη, για να μπει η επόμενη ομάδα παιδιών και συνοδών. Μαθητές από πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Στο ένα καγιάκ, ήταν δυο καθηγητές συνοδοί και συνέχισαν. Ξένοι καθηγητές. Το απολάμβαναν. Ο γράφων, στα πέντε μέτρα κοντά τους. Έπιασε κάποιες σκόρπιες λέξεις. Μιλούσαν πολύ χαμηλόφωνα. Κάποια στιγμή, ακούει να λέει ο ένας στον άλλον. «α κλόσκουμες;». Ηλεκτροπληξία. Ανατρίχιασε. Αυτό στα ποντιακά σημαίνει «θα γυρίσουμε;». Πλησίασε κοντά τους. Τους πέταξε κάτι στα ποντιακά. Απάντησαν. Από την Τραπεζούντα ήταν το Λύκειο της Τουρκίας και αυτοί καθηγητές. 

Όταν βγήκαν έξω, όλα στα Τούρκικα και όχι πολύ κοντά με τον γράφοντα. Όμως κάποια στιγμή, εκεί που όλοι ήταν αλλού, άρχισαν την κουβέντα στα ποντιακά. Λίγο δύσκολα ομολογουμένως αλλά, απόλυτη συνεννόηση. Γέλια, χειρονομίες στα μπράτσα, πεταχτές αγκαλιές. Για πολύ λίγο. Δεν έπρεπε να ακούσουν οι άλλοι Τούρκοι συνοδοί ότι μιλάνε ποντιακά.

Ερώτηση. Ξένοι μεταξύ αγνώστων, σε ξένο τόπο, θα μιλούσε κάποιος άλλη γλώσσα εκτός από την μητρική του; Αυτή που του ήταν περισσότερο οικεία; Ακόμη και ως καθηγητές, δεν έπρεπε να τους ακούσουν οι άλλοι να μιλάνε ποντιακά. Γιατί άραγε; Μα ο φόβος, είναι κάποιες φορές, σύμβουλος επιβίωσης.

Ν.Α.