Η Ακολουθία του Νιπτήρος στην Παναγία Ναούσης

Τη Μεγάλη Τετάρτη 28 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νιπτήρος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ναούσης. Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Tῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ προ­σεγ­γίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυ­χαῖς τόν ἄρτον ὑποδε­ξώ­μεθα συμπαρα­μένοντες τῷ Δεσπό­τῃ». Tό τραπέζι τό ὁποῖο ἑτοίμαζαν οἱ μα­θητές τοῦ Xρι­στοῦ κατ᾽ ἐντολή του εἶναι ἤδη ἐστρωμ­μένο, ὄχι γιά νά ἑορτάσουν, ὅπως πίστευαν ἐκεῖνοι, τό Πάσχα τῶν ᾽Iουδαίων, ἀλλά γιά νά ἑορτάσουν γιά πρώτη φορά τό νέο Πά­σχα, τό Πάσχα τῆς θυσίας τοῦ Διδα­σκά­λου τους ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας.

Σ᾽ αὐτό τό τραπέζι, στό ὁποῖο προσ­­φέ­ρων καί προσ­φε­ρόμενος εἶ­ναι ὁ ἴδιος ὁ Xρι­στός, σ᾽ αὐτό τό τραπέζι, τό ὁποῖο προεικονίζει τό μεγάλο καί ἀτε­λεύτητο Δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἴμεθα προσ­κε­κλημένοι καί ὅλοι ἐμεῖς· προσ­κεκλη­μένοι ἑνός ὑψηλοῦ καί ταυ­τόχρο­να ταπεινοῦ οἰκο­δε­σπό­του, ὁ ὁποῖος μέ πολλή συγκατάβαση μᾶς περιμέ­νει, ὅπως τότε τούς μαθητές του, γιά νά πλύνει ὄχι τά πόδια μας ἀλλά τίς ψυχές μας στό μυστή­ριο τῆς ἱερᾶς ἐξομο­λο­γήσεως καί νά τίς λευκάνει ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρτίας μέ τό πανάχραντο αἷμα του· προσκεκλημένοι σέ ἕνα τρα­πέζι μυστι­κό καί πνευματικό, στό ὁποῖο τά ἐδέ­σμα­τα δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου καί δέν ἀναφέ­ρο­νται στό σῶμα μας ἀλλά στήν ψυχή μας.

Ἄρτος τό πα­νακήρατο σῶμα τοῦ δεσπότου Xριστοῦ, οἶνος τό τίμιο αἷμα του. «Ἡ τράπεζα γέμει», γιατί ὁ οἰκο­δε­σπότης εἶναι φι­λάν­θρω­πος καί μᾶς καλεῖ ὅλους· σέ ὅλους μας ἐπιθυμεῖ νά προσφέ­ρει τό δεῖ­πνο τῆς βασιλείας του. «᾽Eπι­θυμίαν ἐπεθύμη­σα», λέγει στόν κα­θένα μας, «τοῦτο τό Πάσχα φαγεῖν μετά σοῦ».

Ἄς ἀνταποκριθοῦμε στήν πρόσ­κλη­ση τοῦ οὐρανίου οἰκοδε­σπότου μέ θάρ­ρος, γιατί ὁ Δεσπό­της εἶ­ναι φιλεύσπλαγχνος καί συγχωρεῖ καί κα­θαί­ρει καί ἐκεί­νους πού σάν τόν Πέτρο διστάζουν νά δεχθοῦν νά τούς πλύνει τά πόδια.

Ἄς προ­στρέ­ξουμε, ἀλλά μέ φόβο, γιατί ἡ πρό­σκληση εἶναι οὐράνια καί δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά πα­ρεξη­γήσουμε τήν καλω­σύνη καί τήν συγ­κατά­βαση τοῦ Δε­σπό­του Xρι­στοῦ καί νά προσέλ­θουμε ἀπρο­ετοίμαστοι, νά προσέλθουμε μέ ἀνοί­­κειο θάρ­ρος καί στιγματι­σμέ­νη ἀπό τήν ἁμαρ­τία ψυ­χή.

«Tῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ προ­σεγ­γίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυ­χαῖς τόν ἄρτον ὑποδε­ξώ­μεθα», μᾶς προτρέπει ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος.

Ὅσοι βρισκόμαστε αὐτή τήν ὥρα μέσα στόν ναό τοῦ Θεοῦἤ καί ὅσοι παρακολουθεῖτε τήν ἀποψινή κα­τα­νυκτική ἀκολουθία τοῦ ἱεροῦ Νιπτῆρος μέσα ἀπό τή συχνότητα τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, ὅσοι αὔ­ριο θά πλη­σιάσουμε τό Πο­τήριο τῆς ζωῆς, ὅσοι θά θελήσουμε νά παρα­καθί­σουμε στήν πνευματική τρά­πε­ζα τοῦ Δεσπότου Xρι­στοῦ, ἄς προσέλ­θουμε μέ ἐπίγνω­ση τῆς ἀνα­­ξιό­τητός μας καί συναίσθηση τοῦ μεγαλείου τοῦ προσκαλοῦντος μας Kυ­ρίου.Ἄς προσέλθουμε, ἐγκα­­ταλείποντας μακρυά ἀπό τό θεϊκό τραπέζι τήν ὑψη­λο­φρο­σύνη, τήν κακία, τήν ἀδικία, τή συκοφαντία, τήν ἔλλειψη ἀγάπης, τήν ὑποκρισία, τήν κά­θε εἴδους ἀνομία.Ἄς προσέλθουμε στήν τράπεζα τοῦ κα­θαρωτάτου Θεοῦ «ἐν καθα­ρᾷ καρδίᾳ», διότι μόνο οἱ κα­θαροί τῇ καρδίᾳ ἔχουν θέση κοντά του, διότι μόνο στούς ἔχοντας «ἔνδυμα γά­μου» προσφέ­ρει τόν ἑαυτό του, ὡς ἄρτο «ζωῆς αἰωνι­ζού­σης».

Ἄν ὅμως ἡ καθαρότης τῆς ψυχῆς εἶ­ναι ἡ πρώ­τιστη προϋπόθεση γιά νά προ­σέλ­θου­με ἀκατακρί­τως στή μυστική τρά­πεζα τοῦ Kυρίου, ὑπάρ­χει καί μία δεύ­­τερη προ­ϋπό­θεση τήν ὁποία ὑπο­γραμ­­­μί­ζει στόν Οἶκο, πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, ὁ ἱερός ὑμνογράφος. «Tῇ μυ­στικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ προ­σεγ­γί­σα­ντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυ­χαῖς τόν ἄρτον ὑποδε­ξώ­μεθα συμπαραμέ­νο­ν­­τες τῷ Δε­σπότῃ».

Ἄς μήν μιμη­θοῦμε τή συμπεριφο­ρά τοῦ ᾽Iούδα, ὁ ὁποῖος παίρνοντας τόν ἄρτο πού τοῦ προσέφερε ὁ Xρι­στός ἔφυγε ἀπό τό δεῖπνο γιά νά προετοιμά­σει μέ τούς ᾽Iουδαίους τήν προδοσία τοῦ διδα­σκά­λου του. Ἄς μείνουμε κοντά του, σάν τόν ἀγα­πη­μένο του ᾽Iωάννη, γιά νά δι­δα­χθοῦμε ἀπό τήν ἀναστροφή του, γιά νά διδα­χθοῦ­με ἀπό τήν τα­πεί­νωσή του, ἀπό τή διακριτικό­τητά του, ἀπό τήν ὑπομονή μέ τήν ὁποία ἀντιμε­τωπίζει τό ἐπερ­χόμε­νο πά­θος. Ἄς μεί­νουμε κοντά του, γιά νά ἀπο­λαύ­σουμε τή γλυκύτητα τῆς πα­ρου­σίας του, γιά νά ἀκού­σουμε τήν ἀρχιερατική προ­σευ­χή του, γιά νά ἀγρυπνή­σουμε μαζί του τή νύ­κτα τῆς ἀγω­νίας του. Ἄς μήν θεω­ρήσουμε τά ἱερά γεγονότα, πού ἀναμι­μνήσκεται ἡ ᾽Eκκλησία αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες, ὡς γεγονότα στιγ­μιαῖα, πού θά περάσουν σέ λίγες ἡμέρες, ἀλλά ἄς τά ζήσουμε ὡς βιώματα διαρκῆ καί σωτή­ρια, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά συν­ευ­φρανθοῦμε μαζί του στό αἰώνιο καί ἀτε­λεύ­τητο δεῖπνο τῆς βασι­λεί­ας του.