Ξεκίνησαν οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας

Στη Χαλάστρα για την Ακολουθία του Νυμφίου ο Μητροπολίτης Βέροιας

Την Κυριακή των Βαΐων 25 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου στον Ιερό Ναό των Αγίων Νεομαρτύρων Αθανασίου και Ιωάννου των Κουλακιωτών στη Χαλάστρα. Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τάς ἀπαρ­χάς ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπρο­φορεῖ· δεῦτε οὖν, φιλέορτοι, ὑπαν­τήσωμεν ἄσμασιν».

Σήμερα τό πρωί ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τή θριαμβευτική ὑποδοχή τοῦ Κυρίου μας στά Ἱεροσόλυμα. Ἡ εἴδηση τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζά­ρου ἔκανε τό πλῆθος τῶν Ἰουδαί­ων νά βγεῖ στούς δρόμους γιά νά τόν προϋπαντήσει καί νά τοῦ ψάλ­λει τό «ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἦλθε στά Ἱερο­σό­λυμα γιά νά δοξασθεῖ, τοὐλά­χιστον μέ τόν τρόπο πού νόμιζαν οἱ Ἰουδαῖοι. Ὁ Χριστός θά δοξασθεῖ ὄντως ἀπό τόν Πατέρα του μέ τήν Ἀνάστασή του, ἀλλά πρίν νά φθά­σει σέ αὐτή τή δόξα θά περάσει ἀπό τήν ὀδυνηρή διαδικασία τῶν παθ­ῶν.

Ἔτσι, ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι ὑποδέχο­νται σήμερα τόν Ἰησοῦ ὡς βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, αὐτόν πού, ὅπως πί­στευαν, θά τούς ἀπελευθέρωνε ἀπό τή ρωμαϊκή κυριαρχία, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς καλεῖ νά ὑποδεχθοῦμε τόν Χριστό πού ἔρχεται πρός τό πάθος χάριν τῆς δικῆς μας σωτηρίας· μᾶς καλεῖ νά ἑορτάσουμε «τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τάς ἀπαρχάς», χάριν τῶν ὁποίων λαμπροφορεῖ ἡ σημε­­ρι­νή ἡμέρα.

Γιά ποιόν λόγο ὅμως ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά συναντήσουμε μέ ἄσματα τόν Χριστό πού ὁδεύει ὄχι πρός ἕνα χαρμόσυνο γεγονός ἀλλά πρός τό πάθος καί τή σταυρική του θυσία καί ἀκόμη γιά ποιόν λόγο θεωρεῖ τήν ἀπαρχή τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου ὡς μία ἀφορμή ἑορτῆς γιά τήν ὁποία λαμπροφορεῖται;

Αὐτό πού μπορεῖ νά μᾶς φαίνεται παράδοξο ἤ καί ἀντιφατικό εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος καί ἦλθε στόν κόσμο γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἦλθε γιά νά ἐπι­τελέσει τό ἔργο πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Πατέρας του.

Καί αὐτό δέν ἦταν μόνο νά κη­ρύξει στούς ἀνθρώπους τό εὐαγ­γέλιό του ἤ νά κάνει θαύματα ἤ ἀκόμη καί νά δείξει μέ τό πα­ρά­δειγμά του πῶς πρέπει νά ζοῦμε καί νά πολιτευόμεθα καί ἐμεῖς.

Τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων πού ἀνέ­λαβε νά πραγματώσει ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος «ἐκέ­νωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λα­βών», συμπεριελάμβανε καί τή θυσία του, συμπεριελάμβανε τόν θάνατο καί τήν ἀνάστασή του, γιά νά νικήσει τόν θάνατο πού εἰσῆλθε στόν κόσμο μέ τήν ἁμαρτία καί τήν παρακοή τῶν πρωτοπλάστων καί γιά νά συντρίψει «τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστιν τόν διάβολον» καί νά λυτρώσει ἀπό τά δεσμά τοῦ Ἅδου καί τοῦ θανάτου, κηρύσσοντας ἀκόμη καί στούς νεκρούς μέ τήν κάθοδό του στόν Ἅδη.

Αὐτός εἶναι, λοιπόν, ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει «τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τάς ἀπαρ­χάς», ἀντί νά θρηνεῖ καί νά πενθεῖ. Γι᾽ αὐτό λαμπροφορεῖ καί καλεῖ καί ἐμᾶς νά «ὑπαντήσωμεν ἄσμασιν», ὡς φιλέορτοι, τή μεγάλη αὐτή ἡμέ­ρα. Γιατί βλέπει νά πλησιάζει ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ θείου σχεδίου καί ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων μέ τή θυ­σία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρι­στοῦ. Γιατί βλέπει νά γίνεται πραγ­ματικότητα αὐτό πού γιά αἰῶνες περίμεναν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι καί δέν μποροῦσαν νά τό ζήσουν, τή συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεό καί τή λύτρωση ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά δεσμά της, πού κρατοῦσαν τόν ἄνθρωπο μακριά ἀπό τόν Θεό, χωρισμένο ἀπό τήν ἀγάπη του καί ὑπόδουλο στήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο.

Καί μπορεῖ τό πάθος τοῦ Χριστοῦ νά εἶναι ὄντως ἕνα θλιβερό γεγο­νός, τό ὁποῖο βιώνει ὁ Χριστός μέ ὅλη του τήν ὕπαρξη καί σέ ὅλη του τήν ἔνταση, ἀφοῦ δέν εἶναι μόνο «τέλειος Θεός» ἀλλά εἶναι καί «τέ­λειος ἄνθρωπος», δέν παύει ὅμως νά εἶναι καί ἕνα χαρμόσυνο γεγο­νός, γιατί ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς σωτηρίας καί τῆς ἀπολυτρώ­σεως τῶν ἀνθρώπων, καί ἀκόμη γιατί εἶναι ἔργο ὑπακοῆς τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ πρός τόν Πα­τέρα του μέ τό ὁποῖο τελειώνει τό ἔργο πού τοῦ ἀνέθεσε Ἐκεῖνος, δηλαδή τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Γι᾽ αὐτό καί ἄν ἡ Ἐκκλησία λαμ­προ­φορεῖ ἐνώπιον τοῦ πάθους τοῦ Νυμφίου της, ἐμεῖς οἱ πιστοί ἑορ­τά­ζουμε καί ὑμνοῦμε τόν Χριστό, ὅπως μᾶς καλεῖ ὁ ἱερός ὑμνογρά­φος, γιατί τό πάθος τοῦ Κυρίου μας γίνεται ἀφορμή τῆς σωτηρίας μας.

Δέν ἀρκεῖ ὅμως νά περιορισθοῦμε σέ αὐτή τή χαρά. Ἔχουμε χρέος νά προετοιμασθοῦμε πνευματικά, νά προετοιμασθοῦμε βιώνοντας τό πά­θος τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά μπορέ­σουμε νά ζήσουμε καί νά ἑορτά­σου­με λαμπροφορώντας ἀκόμη π­ε­ρισσότερο τόν θρίαμβο τῆς Ἀνα­στά­σεώς του. Γιατί στήν Ἀνά­σταση βρίσκεται τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς πού προσφέρει ὁ Χριστός σέ ὅσους τόν πιστεύουν καί σέ ὅσους ἀγω­νί­ζονται γιά νά ζήσουν τό πάθος τοῦ Κυρίου μας, νεκρώ­νοντας τόν πα­λαιό ἄνθρωπο «σύν ταῖς πρά­ξεσιν αὐτοῦ καί ταῖς ἐπιθυμίαις».

Αὐτό ταπεινά καί πατρικά εὔχομαι νά ἀξιω­θοῦμε νά ἑορτάσουμε ὅλοι μας τό φετινό Πάσχα. Παρά τίς δυσκολίες τίς ὁποῖες συναντοῦμε, παρά τόν κορωνοϊό, ὁ ὁποῖος ταλαιπωρεῖ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, ἐμεῖς καλούμεθα ἀπό τήν Ἐκκλησία νά ζήσουμε καί τό πάθος καί τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μέσα ἀπό αὐτές τίς δυσκολίες, μέσα ἀπό αὐτές τίς δυνατότητες προσευχῆς πού μᾶς δίνει, ἐπικοινωνώντας μέ τόν Θεό καί ζητώντας τό ἔλεός του, ἀκριβῶς γι᾽ αὐτόν τόν πειρασμό τόν ὁποῖο διέρχεται ἡ ἀνθρωπότητα ἀλλά καί ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς. Ἄς εὐχηθοῦμε ὅλη αὐτή τή Μεγάλη Ἑβδομάδα νά τήν περάσουμε μέ προσευχή καί ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί ὁ Θεός θά δώσει «σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν».