Κατάρα: Ένα από τα δυσκολότερα περάσματα της Ελλάδας

Ήταν ένας μητροπολίτης εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα που θέλησε να την περάσει, πηγαίνοντας από τα Γιάννενα στα Τρίκαλα. Έπρεπε να διασχίσει το ορεινό ανάγλυφο της Πίνδου και στη διαδρομή δεν άντεξε. Σταμάτησε σε ένα ξέφωτο, που ονομάζουμε σήμερα χαρακτηριστικά «Κάμπος του Δεσπότη», και πριν ξεψυχήσει καταράστηκε δικαιολογημένα το μέρος. Έτσι πήρε το όνομά της η Κατάρα, αν πιστέψουμε τις λαϊκές διηγήσεις τουλάχιστον, και οι λόγοι για όποιον έχει τύχει να τη διαβεί είναι κάτι παραπάνω από προφανείς!

Το «καταραμένο» τμήμα του οδικού άξονα που διεξαγόταν ως και τα τελευταία 10 χρόνια η κυκλοφορία μεταξύ Θεσσαλίας και Ηπείρου ήταν μια διαδρομή για γερά στομάχια. Και για πεπειραμένους οδηγούς, καθώς ο στενός φιδίσιος δρόμος και οι ακραίες συνθήκες δεν ήταν σίγουρα για τον αρχάριο. Στον αυχένα της, η Κατάρα αγγίζει τα 1.699 μέτρα υψόμετρο και το χιόνι ξεπερνά τον χειμώνα τα 2 μέτρα. Αν και αυτά δεν σκιαγραφούν πλήρως το εφιαλτικό του πράγματος.

Πρέπει να προσθέσουμε τους σφοδρούς ανέμους που κατεβαίνουν από την Πίνδο προς κάθε κατεύθυνση, αλλά και τη με βήμα σημειωτόν κίνηση των οχημάτων για να κατανοήσει κανείς για τι φόβητρο μιλάμε. Με αλυσίδες πάντα η κίνηση. Και εγκλωβισμούς οχημάτων εξίσου συχνά. Μια διαδρομή 18 χιλιομέτρων όλη κι όλη, κι όμως έμοιαζε αιώνας. Στενός ο δρόμος, κλειστές οι στροφές, ουρά οι νταλίκες, αέρηδες να λυσσομανάνε από παντού και χιόνι, πολύ και πυκνό χιόνι. Τύχαινε μάλιστα από στροφή σε στροφή να ζεις και όλα τα καπρίτσια του καιρού, εναλλάσσοντας από λιακάδα σε βροχή και από βροχή σε χαλάζι.

Αντίστοιχο σκηνικό και το καλοκαίρι, χωρίς το χιόνι τώρα, με τα ίδια όμως εφιαλτικά υλικά να κάνουν την Κατάρα πέρασμα για γερά νεύρα. Και για τολμηρούς. Ήταν αναμφίβολα μια τις δυσκολότερες διαδρομές του ελληνικού οδικού δικτύου που το 2010 πέρασε στην Ιστορία, όταν φτιάχτηκε η Εγνατία Οδός και η διαδρομή Καλαμπάκα-Μέτσοβο έχασε το δυσκολότερο και τρομακτικότερο τμήμα της.

Σήμερα ο ορεινός όγκος της Κατάρας είναι ένας γραφικός προορισμός να περάσεις όταν έχεις ώρα, καθώς η κίνηση είναι πια περιορισμένη. Τη χρησιμοποιούν μόνο οι ντόπιοι για να πάνε από το ένα χωριό στο άλλο, αλλά και οι ταγμένοι αυτοκινητιστές, καθώς η άγρια οδηγική εμπειρία παραμένει.

Παραμένει όμως και η απλόχερη ομορφιά, καθώς διασχίζεις τα υψίπεδα της Πίνδου, μέσα σε ένα οργιώδες περιβάλλον με πυκνή βλάστηση και κωνοφόρα. Πανέμορφη, όταν καταλαγιάζουν αυτοί οι Διάβολοι που χορεύουν στην κορφή της…