«Ας αγαπήσωμε τον Κύριον, όπως αγαπούμε και σεβόμεθα τους φίλους μας. Είδα πολλές φορές ανθρώπους πού ελύπησαν τον Θεόν και δεν ανησύχησαν καθόλου γι΄αυτό. Όταν όμως συνέβη να πικράνουν αγαπητά τους πρόσωπα, έστω και σε κάτι μικρό, έκαναν το πάν, εχρησιμοποίησαν κάθε τέχνασμα, εσκέφθηκαν κάθε τρόπο, υπεβλήθησαν σε κάθε θλίψι, ωμολόγησαν το σφάλμα τους, και παρεκάλεσαν είτε αυτοπροσώπως είτε με φίλους είτε με δώρα, προκειμένου να αποκαταστήσουν την πρώτη αγάπη τους"· λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης.
Όντως πολλές φορές προσβάλουμε τον Θεό με την εγωιστική μας συμπεριφορά, πολλές φορές απατάμε τον Νυμφίο της ψυχής μας προνεύοντας με τις ηδονές και τα πάθη μας και δεν καταλαβαίνουμε το μέγεθος τις πτώσης μας, δεν συνειδητοποιούμε το βάθος της αμαρτίας μας και γι'αυτό δεν μετανοιώνουμε γνήσια, δεν αλλάζουμε ριζικά, δεν βάζουμε αρχή στην ζωή μας με κέντρο τον Χριστό μας. Τον αφήνουμε σε κάποια ακρούλα της ζωής μας, ως ένα χρηστικό αντικείμενο που θα το χρησιμοποιήσουμε όταν θα το έχουμε ανάγκη.
Ο Κύριος ξεκάθαρα μας λέγει: "Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν η θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος...". Είδατε τί μας λέγει; Δεν λέγει να μην τους αγαπάτε, αλλά να μην τους αγαπάτε περισσότερο από εμένα.
Εάν λοιπόν έχουμε αγάπη (και είναι καλό και ευλογημένο) για κάποιους ανθρώπους και αγωνιούμε εάν κάτι στην σχέση μας πάει στραβά και προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα πόσο θα πρέπει να έχουμε αυτήν την καλή και ευλογημένη αγωνία στην σχέση μας με τον Θεό;
Ας μην είναι η σχέση μας με τον Χριστό μια σχέση δεύτερης κατηγορίας αλλά να είναι μια σχέση τόσο δυνατή ώστε να μην μπορούμε να δούμε την ζωή μας χωρίς τον Χριστό. Κι αν κάποτε σαν αδύναμοι και ατελείς άνθρωποι διασαλεύσουμε αυτήν την σχέση μαζί Του ας μην αντιδράσουμε νοχελικά αλλά με ορμή και άμεσα να μετανοήσουμε, να ζητήσουμε συγχώρεση και να ζήσουμε πλέον με έργα μετανοίας.
Κάποιοι δυστυχώς λένε ότι αγαπούνε τον Χριστό κι όμως τον σταυρώνουν με την "αγάπη" τους αυτή· διότι είναι μια "αγάπη" που δεν τους στοιχίζει τίποτα, που δεν αφήνει το εγώ, που δεν έχει ταπείνωση, που δεν έχει απλότητα.
Πόσα καρφιά έχω μπήξει κι εγώ στον Κύριο λέγοντάς του "σ'αγαπώ"; Η απάντηση σ'αυτήν την ερώτηση την ξέρει ο καθένας προσωπικά. Κάθε φορά που δεν τηρούμε τον λόγο του, κάθε φορά που υποκρινόμαστε, κάθε φορά που προσπαθούμε να δικαιωθούμε, κάθε φορά που εχθρευόμαστε τον πλησίον μας, κάθε φορά που βάζουμε τον εαυτούλη μας πάνω από τους άλλους, κάθε φορά που ιδιοτροπούμε...γενικά κάθε φορά που παρεκκλίνουμε από τον δρόμο της απλότητας και της ταπείνωσης...τόσες φορές Τον προδίδουμε κι ας Τον φιλούμε γλυκά, κι ας τον λέμε "Κύριε, Κύριε...".
Μην πασχίζεις να φαίνεσαι του Χριστού, μην πασχίζεις να δηλώσεις υπερασπιστείς Του (λες και έχει ανάγκη ο Χριστός από υπεράσπιση). Πάσχιζε για την σχέση μαζί Του. Κάθε σχέση αρχίζει να χαλά όταν θεωρηθεί ο άλλος δεδομένος. Μην κάνεις το λάθος και θεωρείς τον Χριστό δεδομένο (επειδή η αγάπη του δεν εκπίπτει ποτέ) και αφεθείς σε μια αντίχριστη ζωή εκτός της Εκκλησίας Του, διότι ο Χριστός μπορεί να σε αγαπά αλλά εσύ επέλεξες μια αιωνιότητα χωρίς σχέση μαζί Του.
.jpg)
Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να τον αγαπάμε.Ουτε κερια θέλει ούτε θυμίαμα τα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήταν μικροπρεπες εκ μέρους Του, να δημιουργήσει το σύμπαν και τους πλανήτες, τα ζώα τα φυτά, ώστε από όλα αυτά, οι άνθρωποι να τον ύμνουμε μέσα σε ναούς.
Τον άνθρωπο, τα ζώα και την φύση θέλει να αγαπήσουμε.
Και το εαυτό μας.
Και να σεβόμαστε ολα τα παραπάνω.
Με χειροφιληματα και υποκύψεις δεν κερδίζεται η θέση στο παράδεισο.
Η, δε θα έπρεπε τουλάχιστον.
Αυτήν την θεολογία που την ανακάλυψες? Βασίζεσαι σε κάποιον Άγιο Πατέρα ή την επινόησε το μυαλό σου?
ΔιαγραφήΜη πιάνεται το όνομα του Κυρίου μάταια.
ΑπάντησηΔιαγραφήμακαρι να υπηρχε θεος κι να μην ηταν μυθοπλασια οπως ειναι
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν του λόγου σου τα ίδια λένε και κάποιοι επιβάτες πριν μπούνε στο αεροπλάνο, αλλά όταν σταματάνε οι τουρμπίνες στα 20.000 πόδια είναι οι πρώτοι που φωνάζουν "Χριστέ μου" και "Παναγιά μου".
Διαγραφή