Ο τρόπος ζωής της Εκκλησίας δεν αφανίζει τις δοκιμασίες, αλλά μας κάνει να τις αντιμετωπίζουμε διαφορετικά

Του Αρχιμανδρίτη Παύλου Παπαδόπουλου
Καθόμαστε και αναλύουμε τις δοκιμασίες που μας βρήκαν, το άδικο που ήρθε στην ζωή μας. Προσπαθούμε να βρούμε λύσεις. Ρωτάμε ίσως και κάποιους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, για να βρούμε απαντήσεις στα "γιατί" που μας στοιχειώνουν.Πολλές τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που τους "πνίγει το άδικο", που τους συντρίβουν οι δοκιμασίες έρχονται και στον πνευματικό και ζητούν απαντήσεις, λύσεις, ακόμα και ευχές ώστε να σταματήσει αυτό το "άδικο κακό" που τους ταλαιπωρεί.

Σίγουρα κανείς μας δεν θέλει να υποφέρει, κανείς δεν θέλει στην ζωή του ταλαιπωρίες, αδικίες, συκοφαντίες, δοκιμασίες, πόνο, προδοσίες, απάτες, απιστίες κ.α. Όμως μέσα στη ζωή κάποια απ' αυτά έρχονται. Είναι δεδομένο πως σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής μας θα τα γευτούμε. Αυτήν όμως την πραγματικότητα δεν θέλουμε να την δεχθούμε. Θεωρούμε ότι δεν πρέπει τίποτα το "κακό" να μας βρει. Γι'αυτό φτάνουμε και στο σημείο -εάν κάποια δοκιμασία κτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας- να βλασφημούμε και κατά του Θεού, αποκαλώντας τον άδικο και άσπλαχνο.

Έχω διαπιστώσει -μέσα από τις εξομολογήσεις- ότι όλες οι δοκιμασίες που έρχονται στη ζωή μας είτε προκαλούνται από εμάς τους ίδιους με τις επιλογές της ζωής μας είτε για να κρατιόμαστε σε πνευματική εγρήγορση. Το δυστύχημα όμως είναι ότι στην πρώτη περίπτωση οι άνθρωποι αρνούνται να δούνε το φταίξιμό τους, αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη των επιλογών τους και το μόνο που κάνουν είναι να κατηγορούν τους άλλους, τον Θεό, την ζωή, το κράτος, αρνούνται δηλαδή να αποδεχτούν ότι το "κακό" που τους βρήκε το δημιούργησαν οι ίδιοι. Αλλά και στην δεύτερη περίπτωση οι άνθρωποι θεωρούν ότι δεν έχουν πέσει σε πνευματικό λήθαργο ώστε να χρειάζεται ένα πνευματικό ξυπνητήρι (δοκιμασία) για να ξυπνήσουν, να συνέλθουν, να ταπεινωθούν, να πάψουν πλέον να ζούνε επαναπαυμένοι μέσα σε έναν τυπικό-επιφανειακό χριστιανισμό.

Μια τέτοια κοπέλα ήρθε τις προάλλες για εξομολόγηση. Ήθελε να φύγει το άδικο, οι δοκιμασίες, οι στεναχώριες...
Της είπα να βάλει στην ζωή της την προσευχή μιας και όπως η ίδια μου ομολόγησε δεν προσευχόταν ποτέ και σπανίως πήγαινε και για εκκλησιασμό, απλά πίστευε με έναν δικό της τρόπο...

Βάλαμε λοιπόν έναν πολύ μικρό κανόνα προσευχής για να τον κάνει κάθε ημέρα. Αφού τελείωσα αυτά που ήθελα να της πω με ρώτησε, "δηλαδή, εάν κάνω αυτήν την προσευχή κάθε ημέρα θα σταματήσουν οι αδικίες, οι δοκιμασίες αυτές"; Δεν είχε καταλάβει τίποτα από όλα αυτά που της είχα αναφέρει πιο πριν. Έτσι λοιπόν της απάντησα ορθά κοφτά, "Όχι"!
"Όχι, δεν θα σταματήσουν. Εμείς θέλουμε να προσευχηθούμε ώστε να διορθωθούν τα πράγματα όμως η προσευχή κυρίως είναι να να διορθωθεί ο λογισμός μας ως προς τα πράγματα". (από το Μέγα Γεροντικό).

Με κοίταξε περίεργα. Σχεδόν απογοητευμένη, όμως δεν μπορούσα να της υποσχεθώ κάτι διαφορετικό από τον αψευδή λόγο του Άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου "Θέλεις άνθρωπε να ζήσεις την πνευματική ζωή, ετοιμάσου για πειρασμό".

Δυστυχώς αδελφοί μου σχεδόν όλοι μας δεν θέλουμε να αποδεχτούμε αυτήν την μεγάλη αλήθεια ότι η Εκκλησία με τον τρόπο ζωής που μας προτείνει δεν αφανίζει τις δοκιμασίες, τα προβλήματα, τις αδικίες από την ζωή μας αλλά μας κάνει να τα βλέπουμε όλ' αυτά διαφορετικά. Ο τρόπος ζωής της Εκκλησίας κάνει τον άνθρωπο να βλέπει την κάθε δοκιμασία ως ευκαιρία για πνευματική προκοπή, εάν εμείς βλέπουμε την κάθε δοκιμασία ως κατάρα (και αυτό λόγο του εγωισμού μας) είναι φυσικό επόμενο να αντιδρούμε με μικροψυχία και να μας καταβάλει η λύπη.

Από την μία θαυμάζουμε τους Αγίους μας και από την άλλη ξεχνούμε τις δοκιμασίες, τις αδικίες που υπέστησαν μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής τους. Προσευχόμαστε στους Αγίους όχι για να βλέπουμε τα πράγματα όπως τα βλέπανε κι εκείνοι αλλά να πάψει κάθε πειρασμός, κάθε "κακό" που θεωρούμε ότι άδικα ήρθε στη ζωή μας.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν είναι σκοπός του τρόπου ζωής της Εκκλησίας μας να αποτρέπει -δια μαγείας- κάθε "κακό" αλλά να μεταμορφώσει εμάς τους ίδιους σε ανθρώπους που δεν μένουν στο "τώρα" αλλά βλέπουν το "μετά".

Μιλούμε για άδικο εμείς; Πως τολμούμε να παραπονιόμαστε όταν ο ίδιος ο Κύριός μας καρφωμένος πάνω στο Σταυρό Του συγχωρούσε τους σταυρωτές Του; Μιλούμε για άδικο εμείς όταν ο μόνος Αθώος της Ιστορίας κρεμάστηκε πάνω στο Σταυρό; Σε ποιον Χριστό πιστεύουμε τελικά; Σε έναν Χριστό που σταύρωνε τους άλλους, αυτούς που Τον αδίκησαν, που Τον συκοφάντησαν, που Τον έβλαψαν ή στον Αληθινό Χριστό που σταυρώθηκε από τους ανθρώπους όμως ποτέ Του δεν έπαψε να αγαπά τους πάντες;

Εάν επιμένουμε στο σκεπτικό της αυτοδικαίωσης, της μίζερης προσέγγισης κάθε δοκιμασίας, της αμνήστευσης κάθε αμαρτίας μας (που συνήθως έχει ως αποτέλεσμα την οδύνη), είναι απόδειξη της πώρωσης της καρδιάς μας, της κοσμικότητάς μας, της αμετανοησίας μας, του εγωισμού και της φιλαυτίας μας τα οποία μας τυφλώνουν και δεν βλέπουμε ότι η μεγαλύτερη τελικά αδικία συντελείται σε εμάς από εμάς.

Πηγή