Σύντομα βρήκε το δρόμο της καταξίωσης και των επιτυχιών. Βέβαια επάνω σε αυτές «έχτισε» τη ζωή του! Η σπουδαιότερη: Κατέχει ένα από τα 33 μετάλλια (6+15+12) που έχουν κατακτήσει οι πρωταθλητές μας στα 51 έτη ιστορίας των Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων κλειστού στίβου.
Αναδείχθηκε 3ος με άλμα στα 2μ17 στην «έκδοση» του 1973 (Rotterdam, σάλα Ahoy, 11 Μαρ). Πριν από ολίγες ημέρες πραγματοποίησε μια εξαιρετική, συγκινητική αυτοβιογραφική ανάρτηση στο λογαριασμό του με θέμα: «Περί Κινήτρων στον Αθλητισμό». Ιδού:
“Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην υπάρχουσα βιβλιογραφία που αφορά τον αθλητισμό, σε όλο το φάσμα του, είναι τα κίνητρα. Όλοι κάτι έχουν κατά νου, είτε υλικό, είτε πνευματικό, είτε οτιδήποτε άλλο. Το κίνητρο όποιο και αν είναι, είναι κάτι μαγικό και έχει μια δυναμική να σε εκτοξεύσει και να σε βοηθήσει να πετύχεις τον στόχο σου. Το 1966 πήρε η μητέρα μου την απόφαση να αφήσουμε το χωριό μου και να εγκατασταθούμε στην Θεσσαλονίκη.
Ο λόγος ήταν, όπως συχνά πυκνά έλεγε: Να πετύχει το παιδί! Είχε προηγηθεί μια νίκη μου στο άλμα τριπλούν, στους Νομαρχιακούς αγώνες των σχολείων της Ημαθίας, στη Βέροια. Εγώ τοτε φοιτούσα στο γυμνάσιο Αλεξάνδρειας, παλαιού Γιδά. Δεν είχα καμία σχέση με τον στίβο. Ο γυμναστής μας Στ. Βουρδούνης θέλοντας να συμπληρώσει την ομάδα του σχολείου, τυχαία με φώναξε και μένα να δοκιμάσω στο άλμα τριπλούν και έτσι για πρώτη φορά πήδηξα 2-3 άλματα και προκρίθηκα στην ομάδα του σχολείου.
Είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο στις 40 Εκκλησιές, κοντά στο Καυταντζόγλειο και για εξοικονόμηση χρημάτων δούλευε καθαρίζοντας σκάλες, μιας και τα οικονομικά μας ήταν πενιχρά. Ο πατέρας μου είχε μείνει στο χωριό μέχρι να πουλήσει κάτι κτήματα και το σπίτι και αργότερα να έρθει και αυτος και να αγοράσουμε δικό μας διαμέρισμα.
Κατα την είσοδο μας στην Θεσσαλονίκη, είχαμε περάσει έξω απο τον νέο σιδηροδρομικό σταθμό που μόλις είχε ανοίξει. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Αργότερα, αφού εγκατασταθήκαμε στο δωματιάκι μας, πήγα να δω τον σταθμό και απο κοντά και να τον θαυμάσω. Έβλεπα τρένα να έρχονται και να φεύγουν, κόσμο να κυκλοφορεί. Ονειρευόμουνα πως και εγω θα μπορέσω να φύγω απο εκεί. Πήγαινα και έβλεπα το ρεστοράν του σταθμού, όλους αυτούς που έτρωγαν, τα γκαρσόνια με τα άσπρα πουκάμισα και τα παπιγιόν.
Όλα αυτά ήταν για μενα κράχτης και ήθελα κάποια μέρα να μπορέσω και εγω να μπω μέσα και να φάω, αλλά λεφτά γιόκ. Ειχα γραφτεί στον ΠΑΟΚ. Ο κυρ Αλέκος Αλεξιάδης με μάζεψε, μιας και ο Ζαχαριάδης με είχε απορρίψει απο τον Ηρακλή. Είχε έρθει ο Χειμωνίδης και μου άλλαξε αγώνισμα. Απο τριπλούν σε ύψος. Άλματα κάναμε τον χειμώνα σε μια αίθουσα στο Καυταντζόγλειο. Τσιμέντο κάτω, ένα αυτοσχέδιο στρώμα απο αφρολέξ και φόρα 4-5 βήματα.
Ένα απόγευμα ήρθε να μας δει ο Μπέκας, έφορος στίβου του ΠΑΟΚ, αποκαλούμενος ΑΡΧΗΓΟΣ. Ρώτησε τον Χειμωνίδη: Κώστα πως πάει ο ψηλός; Ο Κώστας του είπε οτι είναι νωρίς ακόμα και οτι χρειάζεται πολύ δουλειά. Έκανα άλματα με Ελβιέλα παπούτσια στο τσιμέντο γύρω στο 1μ70. Ήρθε σε μενα τοτε ο έφορος και έβγαλε απο την τσέπη του μια πρόσκληση και μου την έδειξε. Κοίτα είναι για το χορό του ΠΑΟΚ, της ομάδας του ποδοσφαίρου, που θα γίνονταν με την ευκαιρία του νέου χρόνου (1967) στην αίθουσα του ρεστοράν ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ. Αν πηδήξεις 1.85 μ. είναι δική σου, έχεις τρεις προσπάθειες.
Τα έχασα, ήρθε στο νου μου αυτό που ονειρευόμουνα τόσο καιρό. Συν η ομάδα με όλα τα αστέρια της που θα ήταν παρούσα, συν το φαγητό, συν το οτι ήταν μια ευκαιρία να μπλέξω με επώνυμους και επώνυμες της πόλης. Δεν χρειάστηκα περισσότερες προσπαθειες. Πέρασα το ύψος με την πρώτη και πήρα την πρόσκληση. Έζησα ένα όνειρο μέχρι την ημέρα που θα γίνονταν ο χορός. Δανείστηκα ένα κοστούμι απο έναν συναθλητή και μια γραβάτα. Την ημέρα του χορού ειχα απογειωθεί.
Το βράδυ εμφανίστηκα στην είσοδο με την πρόσκληση. Με έβαλαν σε ένα τραπέζι κοντά στους ποδοσφαιριστές. Ήταν η ομάδα του μπάσκετ, η ομάδα του βόλλευ, και εγω απο τον στίβο. Κοντά μου δίπλα μου ο Κούδας, ο Φουντουκίδης ο Σαράφης, ο Θεοφανίδης, ο Παρίδης και όλοι οι επώνυμοι του ΠΑΟΚ. Ζούσα σε άλλον κόσμο. Το φαγητό ήταν κάτι που δεν ειχα ξαναδεί.
Όμορφες κοπέλες έπαιζαν με τα μάτια με τους παίκτες. Αυτό είναι είπα μέσα μου. Αυτό είναι το όχημα που θα με οδηγήσει και εμένα σε τέτοια αναγνωρισιμότητα και θα μου ανοίξει ορίζοντες για ΖΩΗ. Έζησα μετά καλύτερες και πιο ανώτερες στιγμές, μέσω του αθλητισμού. Όμως αυτό με τον συγκεκριμένο χορό του ΠΑΟΚ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ δεν μπόρεσε τίποτε να το ξεθωριάσει απο το μυαλό μου”.
### Ο Βασίλης κατάφερε εννέα συνεχείς καταρρίψεις της εθνικής επίδοσης. Υπερέβη κατά την πρώτη κατάρριψη τα 2μ13 στις 20 Ιουνίου 1970. Παρέδωσε στα 2μ21 στις 24 Αυγ 1973 και μάλιστα Βαλκανιονίκης στο στάδιο «Γεω Καραισκάκης».
“Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην υπάρχουσα βιβλιογραφία που αφορά τον αθλητισμό, σε όλο το φάσμα του, είναι τα κίνητρα. Όλοι κάτι έχουν κατά νου, είτε υλικό, είτε πνευματικό, είτε οτιδήποτε άλλο. Το κίνητρο όποιο και αν είναι, είναι κάτι μαγικό και έχει μια δυναμική να σε εκτοξεύσει και να σε βοηθήσει να πετύχεις τον στόχο σου. Το 1966 πήρε η μητέρα μου την απόφαση να αφήσουμε το χωριό μου και να εγκατασταθούμε στην Θεσσαλονίκη.
Ο λόγος ήταν, όπως συχνά πυκνά έλεγε: Να πετύχει το παιδί! Είχε προηγηθεί μια νίκη μου στο άλμα τριπλούν, στους Νομαρχιακούς αγώνες των σχολείων της Ημαθίας, στη Βέροια. Εγώ τοτε φοιτούσα στο γυμνάσιο Αλεξάνδρειας, παλαιού Γιδά. Δεν είχα καμία σχέση με τον στίβο. Ο γυμναστής μας Στ. Βουρδούνης θέλοντας να συμπληρώσει την ομάδα του σχολείου, τυχαία με φώναξε και μένα να δοκιμάσω στο άλμα τριπλούν και έτσι για πρώτη φορά πήδηξα 2-3 άλματα και προκρίθηκα στην ομάδα του σχολείου.
Στη Βέροια κατάφερα και νίκησα με επίδοση 13.20 μ. Τις επόμενες μέρες κάλεσαν τη μάνα μου στο σχολείο και αφού της έδωσε συγχαρητήρια ο γυμναστής μας, της είπε οτι ο γιος σας είναι ταλέντο και μπορεί να διακριθεί στον αθλητισμό. Έτσι η μητέρα μου φόρτωσε τα λίγα πραγματάκια μας σε ένα σαράβαλο φορτηγό και 29 Ιουνίου 1966 ξεκινήσαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο.
Κατα την είσοδο μας στην Θεσσαλονίκη, είχαμε περάσει έξω απο τον νέο σιδηροδρομικό σταθμό που μόλις είχε ανοίξει. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Αργότερα, αφού εγκατασταθήκαμε στο δωματιάκι μας, πήγα να δω τον σταθμό και απο κοντά και να τον θαυμάσω. Έβλεπα τρένα να έρχονται και να φεύγουν, κόσμο να κυκλοφορεί. Ονειρευόμουνα πως και εγω θα μπορέσω να φύγω απο εκεί. Πήγαινα και έβλεπα το ρεστοράν του σταθμού, όλους αυτούς που έτρωγαν, τα γκαρσόνια με τα άσπρα πουκάμισα και τα παπιγιόν.
Όλα αυτά ήταν για μενα κράχτης και ήθελα κάποια μέρα να μπορέσω και εγω να μπω μέσα και να φάω, αλλά λεφτά γιόκ. Ειχα γραφτεί στον ΠΑΟΚ. Ο κυρ Αλέκος Αλεξιάδης με μάζεψε, μιας και ο Ζαχαριάδης με είχε απορρίψει απο τον Ηρακλή. Είχε έρθει ο Χειμωνίδης και μου άλλαξε αγώνισμα. Απο τριπλούν σε ύψος. Άλματα κάναμε τον χειμώνα σε μια αίθουσα στο Καυταντζόγλειο. Τσιμέντο κάτω, ένα αυτοσχέδιο στρώμα απο αφρολέξ και φόρα 4-5 βήματα.
Ένα απόγευμα ήρθε να μας δει ο Μπέκας, έφορος στίβου του ΠΑΟΚ, αποκαλούμενος ΑΡΧΗΓΟΣ. Ρώτησε τον Χειμωνίδη: Κώστα πως πάει ο ψηλός; Ο Κώστας του είπε οτι είναι νωρίς ακόμα και οτι χρειάζεται πολύ δουλειά. Έκανα άλματα με Ελβιέλα παπούτσια στο τσιμέντο γύρω στο 1μ70. Ήρθε σε μενα τοτε ο έφορος και έβγαλε απο την τσέπη του μια πρόσκληση και μου την έδειξε. Κοίτα είναι για το χορό του ΠΑΟΚ, της ομάδας του ποδοσφαίρου, που θα γίνονταν με την ευκαιρία του νέου χρόνου (1967) στην αίθουσα του ρεστοράν ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ. Αν πηδήξεις 1.85 μ. είναι δική σου, έχεις τρεις προσπάθειες.
Τα έχασα, ήρθε στο νου μου αυτό που ονειρευόμουνα τόσο καιρό. Συν η ομάδα με όλα τα αστέρια της που θα ήταν παρούσα, συν το φαγητό, συν το οτι ήταν μια ευκαιρία να μπλέξω με επώνυμους και επώνυμες της πόλης. Δεν χρειάστηκα περισσότερες προσπαθειες. Πέρασα το ύψος με την πρώτη και πήρα την πρόσκληση. Έζησα ένα όνειρο μέχρι την ημέρα που θα γίνονταν ο χορός. Δανείστηκα ένα κοστούμι απο έναν συναθλητή και μια γραβάτα. Την ημέρα του χορού ειχα απογειωθεί.
Το βράδυ εμφανίστηκα στην είσοδο με την πρόσκληση. Με έβαλαν σε ένα τραπέζι κοντά στους ποδοσφαιριστές. Ήταν η ομάδα του μπάσκετ, η ομάδα του βόλλευ, και εγω απο τον στίβο. Κοντά μου δίπλα μου ο Κούδας, ο Φουντουκίδης ο Σαράφης, ο Θεοφανίδης, ο Παρίδης και όλοι οι επώνυμοι του ΠΑΟΚ. Ζούσα σε άλλον κόσμο. Το φαγητό ήταν κάτι που δεν ειχα ξαναδεί.
Όμορφες κοπέλες έπαιζαν με τα μάτια με τους παίκτες. Αυτό είναι είπα μέσα μου. Αυτό είναι το όχημα που θα με οδηγήσει και εμένα σε τέτοια αναγνωρισιμότητα και θα μου ανοίξει ορίζοντες για ΖΩΗ. Έζησα μετά καλύτερες και πιο ανώτερες στιγμές, μέσω του αθλητισμού. Όμως αυτό με τον συγκεκριμένο χορό του ΠΑΟΚ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ δεν μπόρεσε τίποτε να το ξεθωριάσει απο το μυαλό μου”.
Κατέκτησε τέσσερις πανελλήνιους τίτλους (1970-1972-1973 και 1979). Στέφθηκε άλλη μια φορά Βαλκανιονίκης ( Σμύρνη 1972-2μ17). Βρέθηκε στο βάθρο, 2ος το 1978 και 3ος το 1974. Μετείχε στα ΕΠΑ του 1974 (19ος με 2μ11) και του 1978 (2μ10 προκριματικός).
Aγγιξε την Ολυμπιακή δόξα στους ΟΑ «Μόναχο 1972» κατά την προτελευταία ημέρα (11η Σεπ). Κατατάχθηκε 12ος με 2μ15 (3η προσπ) ύστερα από ένα συγκλονιστικό αγώνα. Ο 6ος, ο Καναδός John Beers υπερπήδησε το ίδιο ύψος.
Συνέβη το ανεπανάληπτο: Εννέα άλτες μοιράστηκαν τις θέσεις 6η έως και 14η με την ίδια επίδοση: 2μ15! Ολυμπιονίκης αναδείχθηκε ο Juri Tarmak (urs/est) με 2μ23. Σε αυτή την αγωνιστική πορεία του είχε άξιους ανταγωνιστές τον Γιάννη Κούσουλα στην αρχή και τον Δημήτρη Πατρώνη στη συνέχεια. Κρέμασε τα σπάικς μετά τα πρώτα «άντα» του. Διακρίθηκε στη συνέχεια ως ακαδημαικός δάσκαλος στο ΤΕΦΑΑΑ. Εδωσε τη ψυχή του σε αυτό το πόστο…
Ηταν μεθοδικός ερευνητής, μεταδοτικός και δίκαιος παιδαγωγός! «Άπλωσε» τη δραστηριότητά του σε άλλους τομείς. Επέβαλε στις ΠΑΕ με την υποδειγματική εργασία του σε Παναθηναικό, Αθηναικό, κοκ την ανάγκη του γυμναστή για τις ομάδες τους.
Συνεργάστηκε, βέβαια, με τον ΣΕΓΑΣ. Εισήγαγε, δίδαξε το θεσμό του μάνατζερ ή αν θέλετε του υπεύθυνου οργάνωσης διεθνών αγώνων. Αναμόρφωσε και προσέδωσε κύρος στο ρόλο του «αρχιπροπονητή». Θέσπισε αδιάβλητα κριτήρια επιλογής πρωταθλητών για τους διάφορους αγώνες. Ετυχαν ολόπλευρου σεβασμού!!!
Αυτά (τα κριτήρια) γκρεμίστηκαν αργά αλλά σταθερά από όλους τους… επιγόνους του. Αποχώρησε από το ΕΚΠΑ ολοκληρώνοντας την ευδόκιμο θητεία του. Δεν επέτρεψε να του «δείξουν την πόρτα» όταν εντός 1997 προέκυψε στην ομοσπονδία η διοίκηση Σεβαστή. Τους πρόλαβε… Απήλθε στην ώρα του!
Σημ: Όφειλα να γράψω, να επιμεληθώ, να σχολιάσω, να «ανεβάσω» ένα θέμα για τον άνθρωπο, το δάσκαλο, τον πρωταθλητή… Έψαχνα την ευκαιρία: Μπίλαρε σε ευχαριστώ!!!!!
Ηρακλής Αθανασόπουλος - Πηγή
Σημ: Όφειλα να γράψω, να επιμεληθώ, να σχολιάσω, να «ανεβάσω» ένα θέμα για τον άνθρωπο, το δάσκαλο, τον πρωταθλητή… Έψαχνα την ευκαιρία: Μπίλαρε σε ευχαριστώ!!!!!
Ηρακλής Αθανασόπουλος - Πηγή
Ευχαριστώ για την δημοσίευση
ΑπάντησηΔιαγραφή