“Ένα είναι το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει από τη σειρά, κάνει πιο συμπαθή ή πιο αντιπαθή τα μέλη της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας; Συνολικά νομίζω ότι έκανε το κοινό να πει ότι αυτός ο θεσμός τελικά έχει ενδιαφέρον, όχι απαραίτητα πολιτικά”, ανέφερε στην διευθύντρια του Marie Claire. “Το πρόσωπο που βγαίνει αλώβητο από τη σειρά, μετά την Αγία Νταϊάνα είναι η βασίλισσα. Το θύμα, αυτός που ρίχνεται στον Καιάδα, είναι ο Κάρολος, είναι άδικο”.
Μιλώντας για τους λόγους της ανεπανάληπτης αγάπης που εισέπραττε η “πριγκίπισσα του λαού”, την οποία είχε τύχει και να συναντήσει από κοντά, είπε: “Η Νταϊάνα εκτός του ότι ήταν αγαπητή στη διάρκεια της ζωής της, με τον πρόωρο και βίαιο θάνατό της, σχεδόν αγιοποιήθηκε. Τα έβαζε με το Μπάκιχγαμ, τα έβαζε με το θεσμό και επειδή επανασταστούσε εκείνη, όπως έλεγε και ο Αλμπέρ Καμύ στον Επαναστατημένο Άνθρωπο, τους έδινε την ψευδαίσθηση ότι επαναστατούν και εκείνοι.
Η ιστορία δεν γράφεται με “αν”, όπως τόνισε ο Χρήστος Ζαμπούνης, όμως “εάν ο Κάρολος με την Νταϊάνα ταίριαζαν όπως ταίριαζε με την Καμίλα, με την οποία είναι ευτυχισμένοι μαζί, αυτή τη στιγμή θα έκαναν και εξαγωγή βασιλέων στην Κοινοπολιτεία. Θα ήταν ό,τι πιο όμορφο είχαμε δει. Δεν ταίριαζαν, όμως και οι δύο ήταν θύματα.
Η αστοχία του “Στέμματος” είναι ότι παρουσιάζει μονομερώς την ιστορία. Έρως ανίκατε μάχαν, αυτό είναι το συμπέρασμα της ιστορίας του τριγώνου. Κέρδισε ο έρωτας και όχι το καθήκον”. Πώς είναι αλήθεια από κοντά τα μέλη της πιο διάσημης βασιλικής οικογένειας του κόσμου; ρωτήσαμε τον δημοσιογράφο που έχει γνωρίσει πολλούς από αυτούς από κοντά.
“Το ρήμα “γνωρίσει” είναι πολύ μεγάλη κουβέντα για να τη χρησιμοποιεί κανείς με αυτούς τους ανθρώπους. Έχω συναντηθεί και έχω συνομιλήσει ελαφρώς με κάποιους, ναι. Πιο πολύ με τον Κάρολο, που όπως γνωρίζετε είναι φιλέλληνας και συνδέεται με την ελληνική βασιλική οικογένεια, έχει βαφτίσει τη Μαρία Ολυμπία, κόρη του Παύλου και της Μαρί Σαντάλ. Με τον Κάρολο συναντηθήκαμε στην παραλία Λιγγίνου στην Πάτμο, όπου τον πέτυχα μόνο του, να διαβάζει ένα βιβλίο.
Διάβαζε την “Άνοδο και την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας”. Του λέω, “πολύ ωραίο βιβλίο, το έχω διαβάσει κι εγώ”, έτσι πιάσαμε κουβέντα για το Βυζάντιο. Ήταν ευγενέστατος. Ναι, είχα συναντήσει και τη Νταϊάνα. Συμπαθούμε αυτούς που υποφέρουν. Την έβλεπαν και ένιωθαν ότι αυτή η γυναίκα υποφέρει. “Είμαι Γαλλόφιλος και γαλλόφωνος, και λόγω σπουδών αλλά και επειδή δούλεψα, έζησα και έκανα οικογένεια στη Γαλλία, θαυμάζω τον αγγλικό λαό για δύο πράγματα: πρώτον είναι ο λαός με την καλύτερη δημοκρατία -δείτε μόνο τι γινόταν στη Βουλή τους με το Brexit – και έχει το καλύτερο σύστημα δικαιοσύνης.
Δεύτερον, είναι έξυπνοι και κρατούν τη Μοναρχία γιατί καταλαβαίνουν τη χρησιμότητά της”. Ποια είναι αυτή; “Η μοναρχία είναι ένα σύμβολο ενότητας. Εμείς στην Ελλάδα δεν το θέλαμε και το αντικαταστήσαμε με τους πολιτικούς. Εκείνοι, είπαν “άσε να έχουμε κάτι από πάνω”, ακόμη και αν δεν έχει πια καμία εξουσία. Τους συνδέει και τους ανυψώνει σε σχέση με τον παρελθόν τους. Τους κάνει να νιώθουν υπερηφάνεια”. “Η ιστορία δεν ξεγράφεται και η ιστορία δεν ξαναγράφεται.
Αλλά στην Ελλάδα το κάνουμε. Είναι από τους παραλογισμούς αυτής της χώρας αλλά χαίρομαι που ξαναγύρισα εδώ γιατί έχει άλλα καλά”. Τέλος, η συζήτηση κινήθηκε στον τρόπο που ο ίδιος διαχειρίζεται την πανδημία: “Θα ήθελα να μιλήσουμε πέρα από τον εαυτό μας. Όλη η ιστορία είναι να εμψυχώνουμε εμείς που είμαστε δημοσιογράφοι και έχουμε δημόσια έκθεση αυτούς που έχουν χάσει τη δύναμή τους.
Να σταματήσουμε αυτόν τον εγωκεντρισμό, να λέμε, “τι θα κάνω τώρα που δεν μπορώ να πάω στο στέκι μου”. Να ασχοληθούμε με εκείνους που έχουν προβλήματα, με έναν παλιό φίλο που χρεοκόπησε, να ενδιαφερθούμε αν είναι καλά και να του στείλουμε κάποια βοήθεια. Να τηλεφωνήσουμε στους ηλικιωμένους που ως τώρα όποτε μας καλούσαν στο τηλέφωνο το κλείναμε λέγοντας “δεν μπορώ τώρα έχω δουλειά”. Δεν είναι θέμα savoir vivre, είναι τι παράδειγμα δίνουμε.
Πρέπει να βάλουμε λίγη ενέργεια να ασχοληθούμε με τους άλλους. Δεν ενδιαφέρει κανέναν το τι κάνω εγώ και τα δημόσια πρόσωπα, πως περνάω και πως τα έβγαλα πέρα”. “Αναγκάστηκα να επικοινωνώ μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα γιατί μου εξήγησαν ότι δεν γίνεται να είσαι εκδότης βιβλίων, συγγραφέας και αρθρογράφος και να χάνεις ένα κοινό που δεν αγοράζει βιβλία, δεν αγοράζει εφημερίδες και δεν διαβάζει περιοδικά.
Αλλά το χρησιμοποιώ όχι για να ανεβάζω τον εαυτό μου να χορεύει βαλς με την πριγκίπισσα Νταϊάνα, όχι προσωπικές φωτογραφίες δηλαδή, αλλά μόνο για τα άρθρα μου και τα βιβλία. Μου κάνει εντύπωση πάντως πόση αυταρέσκεια αντί για αυτογνωσία κυριαρχεί σε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Θα διορθωθεί, σε 50 χρόνια ίσως να εξισορροπήσει”. Η συμβουλή του για να τονώσει το ηθικό μας αυτή την εποχή είναι η σωματική και διανοητική εγρήγορση:
“Σωματική άσκηση, το έλεγε και ο Ηρόδοτος: ό,τι δεν κινείται πεθαίνει. Το δεύτερο είναι η δημιουργική απασχόληση. Εμείς που γράφουμε είμαστε τυχεροί. Αυτή την εποχή γράφω ένα νέο βιβλίο και με ανακούφιση ξέρω κάθε πρωί ότι η μέρα μου δεν έχει άλλες υποχρεώσεις. Ο χειρότερος εχθρός είναι η παραίτηση, το προστάδιο της κατάθλιψης”.
Παρακολουθήστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο παραπάνω video:
Αυτος που μας εχει περιοσσοτερο αναγκη ,ιδιως αυτες τις ημερες ειναι ο εαυτος μας.Η δυστυχία υπάρχει γιατί νοιαζόμαστε για τους αλλους και το πως μας βλέπουν ,η ,θέλουμε να μας δουν.Tο Savoir Vivre της καρδιας δε θα μπορουσε ποτε να ανηκει στην μπουρζουαζια ουτε να εμπνεεται απο αυτην.
ΑπάντησηΔιαγραφή