Η επέλαση του κορωνοϊού στην ζωή μας δεν επηρέασε μόνο την καθημερινότητά μας, αλλά και τα πανάρχαια έθιμα της περιοχής μας. Η φονική γρίπη είναι η αιτία που για πρώτη φορά μετά από δεκάδες χρόνια δεν θα... ζεσταθεί το Θείο βρέφος! Το άναμμα των κέδρων τα μεσάνυχτα της 24ης Δεκεμβρίου αποτελεί ένα τοπικό έθιμο του οποίοι οι ρίζες χάνονται στο βάθος του χρόνου. Το έθιμο διατηρήθηκε από γενιά σε γενιά μέχρι σήμερα. Με μια ζεστή αγκαλιά και με μια μεγάλη φωτιά, οι κάτοικοι του Τριλόφου και της Φυτειάς υποδέχονται το χαρούμενο μήνυμα, τη γέννηση του Θεανθρώπου.
Η συγκέντρωση των κέδρων και το άναμμα της φωτιάς αποτελουσε πάντα μια ιεροτελεστία. Από τις αρχές Νοεμβρίου οι κάτοικοι του χωρίου και συγκεκριμένα οι μαθητές, αγνοώντας το κρύο και τις άσχημες καιρικές συνθήκες συγκέντρωναν τα κέδρα για τη μεγάλη βραδιά:
Την προπαραμονή των Χριστουγέννων. Σχεδόν κάθε Κυριακή, τον καιρό που ακόμη το σχολείο ήταν ανοιχτό (350 μαθητές είχε κάποτε το Δημοτικό της Φυτειάς) ανέβαιναν τις πλαγιές προς τη Μαρουσια για να κόψουν κέδρα, προσέχοντας κάθε χρόνο να κόβουν από διαφορετικά σημεία.
Οι μέρες κυλούσαν όμορφα και η προετοιμασία συνεχιζόταν κανονικά, ώσπου έφτανε η εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και τότε τα παιδιά κουβαλούσαν στην πλατεία τα κέδρα που είχαν συγκεντρώσει. Τότε, παλιά, προπαραμονή, όσα παιδιά του χωριού πήγαιναν σχολείο, έφτιαχναν ένα μεγάλο αστέρι που το τοποθετούσαν πάνω σ' ένα ξύλο μ' ένα κερί επάνω και με οδηγό το φως του κεριού, έβγαιναν να ψάλλουν τα κάλαντα και να μεταφέρουν το θείο μήνυμα από σπίτι σε σπίτι."Κόλιντα, κόλιντα και Χριστός γεννιέται..."
Οι παρέες συναντιόταν στα σοκάκια και τα στενά δρομάκια του χωριού, δίνοντας ραντεβού το βράδυ στην πλατεία. Τα σακουλάκια γέμιζαν από φιλοδωρήματα με ξυλοκέρατα, ξερά δαμάσκηνα, σύκα και λίγα κέρματα που έμπαιναν στον κοινό κουμπαρά για το σχολείο του χωριού.Τα κόλιντα σταματούσαν λίγο πριν τις 12 το βράδυ.
Οι μέρες κυλούσαν όμορφα και η προετοιμασία συνεχιζόταν κανονικά, ώσπου έφτανε η εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και τότε τα παιδιά κουβαλούσαν στην πλατεία τα κέδρα που είχαν συγκεντρώσει. Τότε, παλιά, προπαραμονή, όσα παιδιά του χωριού πήγαιναν σχολείο, έφτιαχναν ένα μεγάλο αστέρι που το τοποθετούσαν πάνω σ' ένα ξύλο μ' ένα κερί επάνω και με οδηγό το φως του κεριού, έβγαιναν να ψάλλουν τα κάλαντα και να μεταφέρουν το θείο μήνυμα από σπίτι σε σπίτι."Κόλιντα, κόλιντα και Χριστός γεννιέται..."
Οι παρέες συναντιόταν στα σοκάκια και τα στενά δρομάκια του χωριού, δίνοντας ραντεβού το βράδυ στην πλατεία. Τα σακουλάκια γέμιζαν από φιλοδωρήματα με ξυλοκέρατα, ξερά δαμάσκηνα, σύκα και λίγα κέρματα που έμπαιναν στον κοινό κουμπαρά για το σχολείο του χωριού.Τα κόλιντα σταματούσαν λίγο πριν τις 12 το βράδυ.
Ήταν η ώρα που μικροί και μεγάλοι συνέχιζαν τη γιορτή στη πλατεία του χωριού, εκεί όπου είχε στηθεί ένα μεγάλο βουνό από κέδρα, έτοιμο να παραδοθεί στις φλόγες για την υποδοχή του Χριστού που θα γεννιόταν την επόμενη νύχτα, για να ζεσταθεί το νεογέννητο θείο βρέφος. Το "πυρ" πάντα το έδινε ο πρόεδρος του χωριού ή οι δάσκαλοι και στη συνέχεια όλο το βράδυ οι κάτοικοι τραγουδούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια, πίνοντας ρακί και κόκκινο κρασί.
Το ξημέρωμα έβρισκε όλους έξω στην πλατεία του χωριού. Μόλις έσβηνε και το τελευταίο τσάκνο τότε όλοι γύριζαν στα σπίτια τους για τις τελευταίες Χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες.
Ξημερώματα, ανήμερα της μεγάλης γιορτής, τα δρομάκια γέμιζαν από κόσμο που πήγαινε στην εκκλησία. Το τραπέζι της πρώτης μέρας στρωνόταν λίγο πιο νωρίς από το μεσημέρι. Το γουρουνάκι, ψητό ή τηγανητό και το κόκκινο κρασί έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες.
Το κάψιμο των κέδρων αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα ξεχωριστό έθιμο που γίνεται κάθε χρόνο στη Φυτειά και δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισκέπτονται την προπαραμονή το χωριό για να ζήσουν τη ξεχωριστή εμπειρία του εθίμου.
Ακόμη και όταν οι καιρικές συνθήκες δεν είναι και τόσο καλές τα κέδρα ανάβουν στη Φυτειά. Είναι μια υπόσχεση που έχουν δώσει οι κάτοικοι του χωριού στους παλιότερους. Είναι η κληρονομιά που έχουν αφήσει οι παλιότερες γενιές και πρέπει να τη διαφυλάξουν και να τη συνεχίσουν οι ερχόμενες. Είναι η ιστορία του τόπου τους.
Το ξημέρωμα έβρισκε όλους έξω στην πλατεία του χωριού. Μόλις έσβηνε και το τελευταίο τσάκνο τότε όλοι γύριζαν στα σπίτια τους για τις τελευταίες Χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες.
Ξημερώματα, ανήμερα της μεγάλης γιορτής, τα δρομάκια γέμιζαν από κόσμο που πήγαινε στην εκκλησία. Το τραπέζι της πρώτης μέρας στρωνόταν λίγο πιο νωρίς από το μεσημέρι. Το γουρουνάκι, ψητό ή τηγανητό και το κόκκινο κρασί έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες.
Το κάψιμο των κέδρων αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα ξεχωριστό έθιμο που γίνεται κάθε χρόνο στη Φυτειά και δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισκέπτονται την προπαραμονή το χωριό για να ζήσουν τη ξεχωριστή εμπειρία του εθίμου.
Ακόμη και όταν οι καιρικές συνθήκες δεν είναι και τόσο καλές τα κέδρα ανάβουν στη Φυτειά. Είναι μια υπόσχεση που έχουν δώσει οι κάτοικοι του χωριού στους παλιότερους. Είναι η κληρονομιά που έχουν αφήσει οι παλιότερες γενιές και πρέπει να τη διαφυλάξουν και να τη συνεχίσουν οι ερχόμενες. Είναι η ιστορία του τόπου τους.
Δυστυχώς όμως, φέτος λόγω της πανδημίας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά και το πανάρχαιο έθιμο δεν θα πραγματοποιηθεί...
Δείτε φωτογραφίες από τις περσινές εκδηλώσεις σε Τρίλοφο και Φυτειά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.