Παράκληση από τον Σεβασμιώτατο στο Κλειδί

Τη Δευτέρα 10 Αυγούστου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Παράκληση της Θεοτόκου στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κλειδίου. Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου». Μέ αὐτούς τούς λόγους πού ἀκού­σαμε πρίν ἀπό λίγο στό Εὐ­αγγέλιο μακαρίζει ἡ Ἐλισάβετ τήν ἐξαδέλφη της Μαριάμ, τήν Πανα­γία Παρθένο, ἡ ὁποία τήν ἐπι­σκέ­φθηκε μετά τόν Εὐαγγελισμό της.

Τήν μακαρίζει, γιατί πί­στευ­σε τόν λόγο τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ ὅτι θά πραγματοποιηθοῦν αὐτά πού τῆς εἶπε ὁ Κύριος. Τήν μακα­ρίζει, γιατί στήν κλήση τοῦ Θεοῦ ἡ ἀπάντησή της ἦταν «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Τήν μακαρίζει, γιατί χωρίς νά ζητᾶ διαβεβαιώσεις, χωρίς νά ζη­τᾶ ἀποδείξεις, χωρίς νά ζητᾶ οὔτε κἄν πίστωση χρόνου, ἀπαντᾶ ἄμεσα καί καταφατικά στό μήνυ­μα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἔστω καί ἄν ἦταν ἀδύνατο στόν ἀνθρώ­πινο νοῦ καί νά φαντασθεῖ ἀκόμη ὅσα τῆς ἀνήγγειλε ὁ οὐράνιος ἐπι­σκέπτης.

Καί ὁ μακαρισμός τῆς Ἐλισάβετ ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, γιατί καί ἐκείνη κυοφορεῖ μέ θαυμαστό τρό­πο τόν Πρόδρομο τοῦ Κυρίου, τή γέννηση τοῦ ὁποίου προεμήνυσε ὁ Θεός στόν σύζυγό της, τόν Ζαχα­ρία, ἀλλά ἐκεῖνος δέν πίστευσε στό μήνυμα καί ὑφίστατο ἤδη τήν τι­μω­ρία τῆς ἀπιστίας του, καθώς πα­ρέμενε ἄφωνος μέχρι τήν ἡμέ­ρα τῆς γεννήσεως τοῦ υἱοῦ του, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου μας.

«Μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου».

Ἡ Ἐλισάβετ εἶδε καί στή δική της ζωή νά πραγματοποιεῖται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στήν περίπτωσή της ἐπρόκειτο γιά ἕνα θαῦμα δια­φορετικοῦ μεγέθους ἀπό αὐτό πού προανήγγειλε ὁ ἀρχάγγελος στήν Παναγία μας. Γι᾽ αὐτό καί θαυμάζει ἀκόμη περισσότερο τήν πίστη της, τήν προκαταβολική πίστη της, σέ κάτι τόσο μοναδικό. Θαυμάζει καί μακαρίζει τήν ἐμπιστοσύνη της στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀπο­δεικνύει ὄχι μόνο τήν ταπείνωση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀλλά καί τήν ἀπόλυτη ὑπακοή της στό θέ­λη­μα τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως αὐτή ἡ πίστη, τήν ὁποία μα­καρίζει στό πρόσωπο τῆς Ὑπε­ρα­γίας Θεοτόκου ἡ Ἐλισάβετ, εἶ­ναι ἡ ἀληθινή καί γνήσια πίστη. Διότι μία πίστη, ἡ ὁποία θέτει ὅρους καί προϋποθέσεις, ζητᾶ δια­βεβαιώσεις καί ἐχέγγυα, δέν εἶναι ἀληθινή πίστη. Ὁ Θεός δέν ἀπα­γορεύει τήν ἔρευνα καί κατανοεῖ τήν ἀνθρώπινη ἀμφιβολία, ἀλλά θέλει τήν ἐμπιστοσύνη μας καί εὐ­λογεῖ τήν ὑπακοή μας. Μᾶς ζητᾶ νά ἐμπιστευθοῦμε τή ζωή μας στά χέρια του καί στήν ἀγάπη του, ὅπως ἐμπιστεύεται ἕνα παιδί τόν πατέρα του, γιατί θέλει τό καλό μας καί κυρίως τή σωτηρία μας, καί ἄν δέν τοῦ προσφέρουμε τήν πίστη καί τήν ἐμπιστοσύνη μας, τότε δέν μπορεῖ νά συνεχίσει τό σχέδιό του γιά μᾶς, τότε δέν μπο­ρεῖ νά μᾶς χαρίσει αὐτά πού ἔχει ἑτοιμάσει γιά μᾶς.

Ἄν σκεφθοῦμε γιά ἕνα μόνο λε­πτό τί θά συνέβαινε, ἄν ἡ Παναγία μας δέν εἶχε αὐτή τήν ἀπροϋπό­θε­τη πίστη πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀπόλυτη ὑπακοή πρός τόν Θεό, θά κατανοήσουμε τή σημασία τῆς ἐμπιστοσύνης καί τῆς ὑπακοῆς της ἀλλά καί τή σημασία τοῦ μα­καρισμοῦ τῆς Ἐλισάβετ.

Ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο ὁ ὁποῖος ἀμφιβάλλει γιά τά πάντα, σέ ἕνα κόσμο γεμάτο ἀπό καχυποψία καί ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης τοῦ ἑνός ἀνθρώπου πρός τόν ἄλλο, ἀκόμη καί γιά τά βασικά καί τά στοιχειώ­δη, γι᾽ αὐτό καί ὁ κόσμος μας πα­ρα­παίει καί οἱ ἄνθρωποι δέν ξέ­ρουν ποῦ βαδίζουν, γιατί τούς λείπει τό στήριγμα πού προσφέρει ἡ πίστη στόν Θεό καί ἡ ἐμπιστοσύνη στήν ἐπί γῆς εἰκόνα του, στόν ἄν­θρωπο. 

Ὅμως ἔχουμε ἀνάγκη τήν πίστη γιά νά προχωρήσουμε στή ζωή μας, καί ἔχουμε ἀκόμη μεγαλύ­τε­ρη ἀνάγκη τήν πίστη στόν Θεό, αὐτή τήν πίστη, τήν ἁπλῆ, τήν εἰλι­­κρινῆ, τήν ἀληθινή πίστη πού εἶχε ἡ Κυρία Θεοτόκος, πρός τήν ὁποία ψάλαμε καί ἀπόψε τόν Μι­κρό Παρακλητικό Κανόνα, καί τήν ὁποία μακαρίζει ἡ Ἐλισάβετ.

Ἄν ὁ Θεός ἐπέλεξε τήν Παναγία ἀνά­με­σα στά ἑκατομμύρια τῶν γυ­ναι­κῶν γιά νά τήν κάνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του, ὁ λόγος δέν ἦταν μόνο ἡ καθαρό­τητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­ματός της, ἦταν καί ἡ με­γά­λη πίστη της. Καί αὐτή τήν πίστη διδάσκει ἡ Παναγία μας καί σέ μᾶς μέ τή ζωή της. Τή διδάσκει μέ τή σιωπηλή καί ὑπάκουη πα­ρου­σία της δίπλα στόν Υἱό καί Θεό της ὅλα τά χρόνια τῆς ζωῆς της, πού τήν ἀξίωσε νά ἀναδειχθεῖ ὑψη­λο­τέρα τῶν οὐρανῶν, δέσποι­να καί βασίλισσα τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων καί νά παρα­κά­θηται στόν θρόνο τῆς δό­ξης τοῦ Υἱοῦ της δεχόμενη τά αἰτήματα τῶν καρδι­ῶν μας.

Γι᾽ αὐτό καί στά αἰτήματα πού ἀπευ­θύναμε ἀπόψε πρός τήν Πα­να­γία μας, ἄς προσθέσουμε καί αὐ­τά: Ἄς τήν παρακαλέσουμε πρωτί­στως νά μᾶς χαρίσει τήν πίστη πού διέθετε καί ἐκείνη, μία πίστη χωρίς ἀμφιβολίες, ἀλλά καί νά μᾶς προστατεύει ἀπό τόν πειρασμό πού καί πάλι ἐλλοχεύει στή ζωή τοῦ καθενός μας, στήν πατρίδα μας καί στόν κόσμο, ἀπό τόν πει­ρασμό τῆς πανδημίας τοῦ κορω­νοϊοῦ, καί νά μᾶς διατηρεῖ σώους καί ὑγεῖς, τηρώντας καί ἐμεῖς πά­ντο­τε τίς ὑποδείξεις καί τίς ὁδη­γίες τῶν εἰδικῶν πού ἔχουν τήν εὐθύνη γιά τήν προστασία τοῦ λαοῦ μας.

Ἀλλά ἐμεῖς ἀπευθύναμε σήμερα στήν Παναγία μας καί στόν Υἱό της καί μία ἀκόμη αἴτηση, διότι, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ἰδιαίτερα σήμερα κουνηθήκαμε ἀπό τόν σεισμό, πού εἶναι ἕνας φόβος γιά ὅλους μας, καί ζητήσαμε ἀπό τόν Θεό νά ἄρει αὐτόν τόν φόβο καί νά διασκεδάσει καί αὐτόν τόν πειρασμό. 

Ἰδιαίτερα αὐτή τήν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου θά πρέπει νά ζητοῦμε ἀπό τήν Παναγία μας, πού εἶναι πρέσβειρα δική μας στόν Θεό, νά μᾶς βοηθήσει καί στό θέμα τοῦ κορωνοϊοῦ καί στό θέμα αὐτό πού ἀναζωπυρώνεται, ὅπως ἀκοῦμε, καί εἶναι ἕνας πειρασμός τόν ὁποῖο μόνο μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τή βοήθεια τῆς Παναγίας μας θά μπορέσουμε νά τόν ξεπεράσουμε, ὥστε νά μπορέσουμε νά ἑορτάσουμε τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ, τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας.