Παράκληση της Θεοτόκου στην «Κυρά του Πόντου»

Στην Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο

Την Τετάρτη 12 Αυγούστου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Παράκληση της Θεοτόκου στο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας
Σουμελά στο Βέρμιο. Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν». Μία ὑπόσχεση δώσαμε ὅλοι ἀπό­ψε, ψάλλοντας τόν Μικρό Παρα­κλητικό Κανόνα τῆς Παναγίας μας ἐνώπιον τῆς χαριτοβρύτου καί θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Πα­να­γίας τῆς Σουμελᾶ, τῆς ἱστορη­θείσης, κατά τήν παράδοση, ἀπό τόν ἅγιο εὐαγγελιστή Λουκᾶ. 

Καί ἡ ὑπόσχεση αὐτή εἶναι ὅτι δέν θά ἀπομακρυνθοῦμε ποτέ ἀπό κοντά της. Δέν θά ἐγκαταλεί­ψου­με ποτέ τή γεμάτη στοργή μητρική της ἀγκάλη. Δέν θά παύσουμε πο­τέ νά εἴμεθα προσκολλημένοι σέ Αὐτήν, ἡ ὁποία εἶναι, κατά τόν ἅγιο Νικόλαο τόν Καβάσιλα, ὁ μο­να­δικός ὁδηγός κάθε ψυχῆς καί κάθε νοῦ πρός τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. 

Διότι, ἐάν ὁ Μονογενής Υἱός της, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σύμφωνα μέ τόν λόγο του «οὐδέ τόν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει, εἰ μή ὁ Υἱός καί ᾧ ἐάν βούληται αὐτός ἀποκαλύψαι», εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖ­ος μᾶς γνωρίζει καί μᾶς ἀποκα­λύ­πτει τόν Θεό-Πατέρα του, ἡ Πανα­γία Μητέρα του εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια κάθε πι­στό, κάθε τέκνο της, κάθε εὐλαβῆ ψυχή πού ἐπιθυμεῖ καί φλέγεται ἀπό τόν πόθο νά συναντήσει τόν Θεό, πρός τόν Υἱό της.

Δώσαμε ὅμως τήν ὑπόσχεση αὐτή καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο. Καί ὁ λόγος εἶναι ὅτι ἡ Παναγία μας ἀποτελεῖ γιά κάθε χριστιανό τό κατα­φύγιο, τήν προστασία, τή βοήθεια καί τή σωτηρία ἀπό κάθε κίνδυνο πού ἐλλοχεύει στή ζωή του εἴτε τή φυσική εἴτε τήν πνευ­ματική. Ἀποτελεῖ τό τεῖχος καί τό ὀχύρωμα πού τόν διαφυλάσσει καί τόν σώζει ἀπό κάθε ἐχθρό πού τόν ἀπειλεῖ. Ἀποτελεῖ τήν ἀσφαλῆ καί βεβαία ἄγκυρα πού δέν ἀφήνει νά βυθισθεῖ τό σκάφος τῆς ὑπάρξεώς του καί ἀπό τόν μεγαλύτερο κλύ­δω­να καί ἀπό τήν πιό ἰσχυρή καται­γίδα. 

Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κα­νό­νος διερωτᾶται «Πρός τίνα κα­τα­φύγω ἄλλην, Ἁγνή; ποῦ προσ­δράμω λοιπόν καί σωθήσομαι; ποῦ πορευθῶ; ποίαν δέ ἐφεύρω κατα­φυ­γήν; ποίαν θερμήν ἀντίληψιν; ποίαν ἐν ταῖς θλίψεσι βοηθόν;» γιά νά καταλήξει καί ἐκεῖνος στήν ἀπόφαση νά ἔχει τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο στή ζωή του ὡς τή μόνη ἐλπίδα του, τό μόνο καύχημά του καί τό μόνο πρόσωπο στό ὁποῖο μπορεῖ μέ θάρρος νά καταφεύγει, λέγοντας: «Εἰς σέ μόνην ἐλπίζω, εἰς σέ μόνην καυχῶμαι καί ἐπί σέ θαρρῶν κατέφυγον».

Μέ μία παρόμοια ὁμολογία συν­δυάσαμε καί ἐμεῖς ἀπόψε τήν ὑπό­σχεσή μας ὅτι δέν θά ἐγκατα­λεί­ψουμε ποτέ τήν Κυρία Θεοτόκο, τήν Παναγία μητέρα μας, διότι Αὐτή εἶναι πού σώζει πάντοτε τούς δούλους της ἀπό κάθε κακό. «Σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί ἐκ παντοίων δεινῶν». 

Καί ἡ ὁμολογία μας αὐτή δέν εἶναι κενός λόγος. Εἶναι βεβαιότη­τα πού ἐκπηγάζει ἀπό τήν ἱστορία καί τή ζωή εἴκοσι αἰώνων, πού ἐρεί­δεται στίς ἀναρίθμητες σωστι­κές ἐπεμβάσεις τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ Γένους μας σέ ὅλες τίς κρίσιμες στιγμές τῆς πορείας του, πού ἀποδεικνύεται ἀπό τά ἑκα­τομμύρια θαύματα πού ἔχει ἐπι­τελέσει σώζοντας καί θεραπεύ­ο­ντας ὅσους προστρέχουν στή χάρη της καί ἐπικαλοῦνται μέ πί­στη τή βοήθειά της, ἀλλά καί πού πιστοποιεῖται καί ἀπό τή μεγάλη εὐλάβεια τῶν Ποντίων πρός τό ἱερό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, μέ τό μοναστήρι τῆς ὁποίας στό ὄρος Μελᾶ καί τή θαυματουργό της ἐφέστια εἰκόνα, τήν ὁποία με­τέ­φεραν οἱ κτίτορες τῆς παλαιφά­του μονῆς ἀπό τήν Ἀθήνα, συνέ­δεσαν τή ζωή τους ἀδιάρρηκτα γιά αἰῶνες. 

Καί ὅταν οἱ ἱστορικές συγκυρίες τούς ἀνάγκασαν νά ξεριζωθοῦν ἀπό τίς πατρογονικές τους ἑστίες στόν Πόντο καί νά πάρουν τόν δρόμο τῆς ξενιτειᾶς, αὐτήν τήν ὑπόσχεση ἐπαναλάμβαναν ἐνδό­μυ­χα πρός τήν Παναγία Παρθένο, τήν Παναγία τή Σουμελιώτισσα: «Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί ἐκ παντοίων δεινῶν».

Καί δέν ἀπέστησαν οἱ εὐλαβεῖς Πόντιοι ἀπό τή Δέσποινά τους, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀλλά τήν με­τέ­φεραν ἐδῶ, στό ἱερό αὐτό Προ­σκύνημα πού ἀνίδρυσε ἡ πίστη τους στό Βέρμιο, γιά νά τήν ἔχουν κοντά τους, γιά νά ἀνηφορίζουν στή χάρη της κάθε Δεκαπενταύ­γουστο καί ὄχι μόνο, ὅπως καί οἱ πατέρες τους, καί νά τήν διαβεβαι­ώ­νουν γιά τήν ἐμμονή τους στήν ἀγάπη της καί γιά τήν ἐμπιστο­σύ­νη τους στήν προστασία καί τή βοήθειά της στίς ἀνάγκες τους.

Αὐτή τή βεβαιότητα, ὅτι θά μᾶς σώσει ἡ Ὑπερα­γία Θεοτόκος ἀπό τά ποικίλα δει­νά πού μᾶς βασανί­ζουν αὐτό τό διάστημα ἰδιαιτέρως καί δοκι­μά­ζουν τήν πίστη μας, ἐκφράσαμε πρός τήν Παναγία μας ἀπόψε, μαζί μέ τή διάπυρη εὐχή νά προστα­τεύει τήν πατρίδα μας καί τόν λαό μας ἀπό τόν κίνδυνο τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ μας, τοῦ κορωνοϊοῦ, πού μᾶς ἀπειλεῖ, ἀλλά καί ἀπό τόν κίν­δυνο τῶν ὁρατῶν ἐχθρῶν μας, τῶν γειτόνων μας, οἱ ὁποῖοι ἀμφι­σβητοῦν ἔμπρακτα τά κυριαρχικά δικαιώματα τῆς πατρίδος μας. 

Καί ἔχουμε τήν ἀκράδαντη πίστη ὅτι ἡ Παναγία μας θά φωτίσει τούς ὑπευθύνους καί γιά τά δύο θέματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν καί μᾶς κάνουν νά ἀνησυχοῦμε, καί θά ἀπο­διώξει τά νέφη τῶν πειρα­σμῶν, θά κατευνάσει τή ζάλη τῶν κυμάτων καί ἐν τέλει θά μᾶς σώ­σει. Ἐφόσον, βεβαίως, τηροῦμε τήν ὑπόσχεσή μας καί μένουμε στα­θερά προσκολλημένοι στήν Πα­ναγία μας, ὄχι μόνο στά λόγια, ὄχι μόνο στήν ὥρα τῆς ἀνάγκης ἀλλά πάντοτε καί σέ ὅλη μας τή ζωή, ἀκολουθώντας μέ τίς πράξεις καί τή ζωή μας τή δική της παναγία ζωή, ὥστε νά μποροῦμε νά ἐπαναλαμβάνουμε διαρκῶς τούς λόγους τοῦ ἱεροῦ ποιητοῦ: «οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί ἐκ παντοίων δεινῶν».