Στον Όλυμπο με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας

Οι Ελβετοί Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy, με τη βοήθεια ενός κυνηγού αγριοκάτσικων από το Λιτόχωρο, του Χρήστου Κάκαλου, έγραψαν το όνομα τους στην ιστορία της ψηλότερης κορυφής της Ελλάδος. Στις 2 Αυγούστου 1913 κατακτήθηκε η απάτητη μέχρι εκείνη τη στιγμή - κορφή του Ολύμπου. Το βουνό έχει την δική του κουλτούρα δύσκολα να το αγαπήσεις. Να κοιμηθείς στη σκηνή, να βραχείς, να κρυώσεις, να ταλαιπωρηθείς. Όμως η μεγαλοπρέπεια του και το δέος που σου προκαλεί δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Αφήσαμε πίσω το Λιτόχωρο και μαζί με τους υπόλοιπους φθάσαμε στα Πριόνια. Απόγευμα Σαββάτου και στο ξύλινο κτίσμα που λειτουργεί ως (αναψυκτήριο καφέ και εστιατόριο με πολύ κόσμο), αφήσαμε τα αυτοκίνητα.
Η ιστορία στάθηκε πολυτάραχη στον Όλυμπο, πέρα από ιερό προσκύνημα , από τα αρχαία χρόνια αποτέλεσε πεδίο μαχών για τον έλεγχο πρόσβασης από τη Θεσσαλία στη Μακεδονία. Στην Τουρκοκρατία υπήρξε κρησφύγετο και ορμητήριο διάσημων κλεφτών και αρματολών. Κατά την εισβολή των Γερμανών το 1941 ο ελληνικός στρατός μαζί με μονάδες Νεοζηλανδών και Αυστραλών έδωσαν σημαντικές μάχες. Τελικά όμως οι Γερμανοί πέρασαν και τον Όλυμπο υψώνοντας την γερμανική σημαία στην ψηλότερη κορυφή.

Τοπίο γύρω μας μαγευτικό. Πέντε παρά πέντε απόγευμα προσπερνάμε το ξύλινο γεφύρι και το ποτάμι τον Ενιπέα. Τυλιγμένος για χιλιάδες χρόνια στη γοητεία του μύθου ο Όλυμπος, νοιώθεις όλο και πιο έντονα το βάρος της ιστορίας της μεγαλοπρέπειας και της φυσικής ομορφιάς αυτού του τόπου. Η ανάβαση αρχίζει. Από τα πιο δασωμένα βουνά ο Όλυμπος και αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεσαι όταν βρεθείς στις καταπράσινες πλαγιές του. Στους πρόποδες κυριαρχούν κουμαριές ,ρείκια ,πουρνάρια, κέδροι. Στην δασική ζώνη, κυριαρχούν τα κωνοφόρα (πεύκα και έλατα) και τα μεγάλα φυλλοβόλα, επικρατέστερη η οξιά που σχηματίζει μικρά δάση, κυρίως σε χαράδρες και κλειστές κοιλάδες.

Ο Όλυμπος στην Ιλιάδα ονομάζεται μέγας, μακρύς, αιγλήεις (δηλ. λαμπρός), πολύδενδρος. Το Πάνθεον (ο σημερινός Μύτικας), ο θρόνος του Δία (το σημερινό Στεφάνι) φιλοξενεί αποκλειστικά τον αρχηγό των θεών τον Δία. Το δωδεκάθεο συμπληρώνουν η Ήρα, η Εστία , η Δήμητρα, ο Ποσειδώνας, η Αθηνά, ο Απόλλων, η Άρτεμις, ο Ερμής, ο Άρης, η Αφροδίτη και ο Ήφαιστος . To 1928 θα ανεβεί στον Όλυμπο με τον Κάκαλο και ο ζωγράφος Βασίλης Ιθακήσιος , φθάνοντας στη σπηλιά που θα ονομάσει «Άσυλο των Μουσών» θα περάσει πολλά καλοκαίρια, ζωγραφίζοντας θέματα από το βουνό. Aπό το 1938 ανακηρύχθηκε ως πρώτος Εθνικός Δρυμός της Ελλάδος . Τα μεγάλα θηλαστικά που ζούσαν παλιότερα στην περιοχή ,όπως το ελάφι έχουν πλέον εξαφανιστεί . Έχουν εντοπιστεί 32 είδη θηλαστικών ζαρκάδια , αγριοκάτσικα , αγριογούρουνα ,αγριόγατες , κουνάβια , αλεπούδες . σκίουροι ,ενώ λιγοστοί λύκοι εμφανίζονται κατά καιρούς . Στην αρχαιότητα υπήρχαν λιοντάρια ( Παυσανίας ) ενώ μέχρι τον 16ο αιώνα υπήρχαν αρκούδες ( Βίος του Αγίου Διονυσίου του νεώτερου ) . Επίσης συνηθισμένα ερπετά ( 22 είδη ) φίδια ,χελώνες , σαύρες κ.λ.π. και ορισμένα αμφίβια ( 8 είδη ) στα ρέμα τα και τις εποχικές λίμνες . Μεγάλη ποικιλία εντόμων ,κυρίως πεταλούδες για τις οποίες φημίζεται ο Όλυμπος και για τα πανέμορφα αγριολούλουδα . Έχουν εντοπιστεί επίσης 108 είδη πτηνών μαυρόγυπας , πετροπέρδικα ,λευκοπελαργός .αγριοπερίστερο ,κοκκινολαίμης ,χρυσογέρακας ,πετρίτης , χρυσαετός , φιδαετός ,τσαλαπετεινός .Ιδιαίτερα τα αρπακτικά είναι σπάνια και προστατεύονται αυστηρά από διεθνείς συμβάσεις.

Οδοιπορούμε περισσότερο από μισή ώρα τώρα μέσα σε πυκνό δάσος οξιάς , μονοπάτι δροσιστικό. Με τη μελωδία κάποιων πουλιών συνεχίζουμε μέσα από δάσος πεύκων , η μυρωδιά του πεύκου μεθυστική , μας ταξιδεύει . Οδοιπορήσαμε περίπου μιάμιση ώρα ώσπου βγήκαμε σε χαρακτηριστικό γυμνό πέρασμα από όπου βλέπουμε την ψηλότερη κορφή του βουνού το καταφύγιο του ΄΄Ζολώτα ΄΄ μα και τη γαλάζια επιφάνεια της θάλασσας να λαμπυρίζει στο φως του Ήλιου.

Μετά από πορεία 2 ωρών και 20 λεπτών συνεχούς ανάβασης φθάσαμε στο καταφύγιο , «Σπήλιος Αγαπητός». Πήρε το όνομα από τον πρώτο πρόεδρο του Ε. Ο. Σ . Aθηνών . Κτίσθηκε το 1930 , σε υψόμετρο 2.100 μέτρων . Από το 1954 την διαχείριση την έχει ο Κ . Ζολώτας και το 2001 την διαχείριση την ανέλαβε η κόρη του Μαρία Ζολώτα με τον σύζυγο της . Δυναμικότητας 110 κλινών σήμερα . Αργότερα καθισμένοι στο τεράστιο ΄΄ μπαλκόνι ΄΄ του καταφύγίου με μια γλυκιά κούραση να μας διακατέχει απολαμβάνουμε την ομορφιά του τοπίου , τη θέα του θρόνου του Δία , τον Μύτικα και το Στεφάνι . Μπροστά μας ένας ορίζοντας που χάνεται στο άπειρο ,γύρω του πάλλευκα σύννεφα σε μπλε ουρανό και απέραντα λιβάδια με πράσινες βουνοκορφές .

Ο Ήλιος χάνεται πίσω από τις βουνοκορφές , σουρουπώνει , νυχτώνει, νύχτωσε ….. η υγρασία έντονη και εμείς μέσα στο καταφύγιο δίπλα στο αναμμένο τζάκι με νόστιμο φαγητό και κόκκινο κρασί ( από το εστιατόριο του καταφυγίου) προγραμματίζουμε την ανάβαση της αυριανής ημέρας . Στις 10 το βράδυ η γεννήτρια παύει να λειτουργεί και ή ομάδα αναγκαστικά πάει για ξεκούραση.

Είμαι μόνος, (η συνοδοιπόρος μου αναπαύεται) με τα φώτα του Λιτόχωρου να φαντάζουν στο βάθος λίγο αλλόκοτα αφουγκράζομαι τη μυστηριακή γλώσσα της νύχτας. Έχω αφεθεί στη μυστηριακή νυκτωδία, έχω ξεχάσει το κάθε τι.

6 ώρα το πρωί στριφογύρισα νωχελικά στο κρεβάτι μου και σηκώθηκα . Με ρόφημα ζεστό τσάι με μέλι , όλη η ομάδα έτοιμοι για αναχώρηση . Ξημερώνει και εμείς έτοιμοι με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα οδοιπορούμε . Η ημέρα προμηνύεται σκληρή και επίπονη , θερμοκρασία περιβάλλοντος 8 βαθμοί . Ξημέρωσε και η μέρα αποκαλύπτει ,απέραντα δάση , ορεινούς όγκους και απόκρημνες κορυφές .

Εμείς οι ορειβάτες ερχόμαστε εδώ όχι μόνο να απολαύσουμε το τοπίο αλλά και να αποκτήσουμε γνώσεις από πρώτο χέρι , είναι ένας τόπος ηρεμίας και κατανόησης των νόμων της φύσης.

Περάσαμε και τα τελευταία ρόμπολα τώρα τοπίο γυμνό σεληνιακό το μονοπάτι δύσκολο ανηφορικό οι ανάσες βαριές, όμως εμείς συνεχίζουμε δεν πτοούμαστε . Η θέα κάτω μαγευτική οι ακτές της Πιερίας ,στο βάθος ο Θερμαϊκός και πιο πέρα οι ακτές της Χαλκιδικής . Ένας περήφανος ζεστός ήλιος μας ακολουθεί . Πήραμε πορεία στο μονοπάτι Ε4 στα ζωνάρια και το ΄΄λούκι΄΄ που οδηγεί στην ψηλότερη κορυφή τον Μύτικα , αλπικό τοπίο και συνεχής ανάβαση . Ένας παγωμένος αέρας μας αναγκάζει να φορέσουμε γάντια και σκούφους. Μπροστά μας δυο αγριοκάτσικα μας κοιτούν για λίγο περίεργα και απομακρύνονται με αργά σταθερά βήματα.

Μετά από πορεία 2+30 ωρών βρισκόμαστε στην κορυφή .

Θέα απεριόριστη , γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές , Σμόλικας, Τιταρος , Πιέρια , Βέρμιο . Προετοιμασία για την επιστροφή . Κατεβαίνουμε , στην κατάβαση συναντούμε πολλούς ορειβάτες από διάφορες πόλεις της Ελλάδος και του εξωτερικού .

Πολλές ανάσες ξεκούρασης στο καταφύγιο και αναχώρηση για κατάβαση όπου και φθάσαμε στα Πριόνια μετά από 2 ώρες διαδρομή .

Αργότερα από το μυαλό μου πέρασαν σαν ταινία οι εικόνες από αυτή τη μαγική γωνιά της πατρίδας μου , αυτές που ήδη περιέγραψα αλλά και αυτές που δεν κατάφερα να χωρέσω σε αυτό το κείμενο . Επιστροφή …

Στην συντροφιά μας επικρατεί όπως σε κάθε επιστροφή μια γλυκιά μελαγχολία , εμείς συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε και να ορειβατούμε .

Υ.Γ.
Η Π.Ο.Σ. (Πανελλήνια ορειβατική συνάντηση,αναβλήθηκε λόγω του κοροναϊού ).