Μονοπάτι Μέγα Αλέξανδρου (Βεργίνα-Γαλακτό) με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας
Η διαδρομή αρχίζει από την Βεργίνα, η ιστορία του τόπου ξεκίνησε από εδώ όπου βρέθηκαν τα χρυσά στεφάνια του Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππου του Β΄ από τον αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρόνικο. Ανάμεσα στα χωριά Παλατίτσια και Βεργίνα
στις βόρειες υπώρειες των Πιερίων στους χαμηλούς λόφους που σχηματίζονται, εκτείνεται μια πολύ σημαντική αρχαία πόλη που με βεβαιότητα ταυτίζεται με τις ΑΙΓΕΣ, την αρχαία πρωτεύουσα του Βασιλείου της Κάτω Μακεδονίας. Η πόλη αυτή έως τον 4ο αιώνα π.Χ., ήταν το σπουδαιότερο αστικό κέντρο της περιοχής. Εδώ βρίσκονται τα πατρογονικά ιερά των Μακεδόνων μαζί με τα ανάκτορα και τους περίφημους για τους θησαυρούς τάφους των Αργεαδών Βασιλέων, της γενιάς που ξεκινώντας από ένα μυθικό ήρωα τον Ηρακλή, έδωσε στην ελληνική Ιστορία την πιο συναρπαστική μορφή της , τον Μέγα Αλέξανδρο.

Στο χώρο αυτό έζησαν και έδρασαν βασιλιάδες όπως ο Αλέξανδρος Α΄ ( 495 – 452 π.Χ.) και ο Αρχέλαος ( 413-399π.Χ. ) που έκανε την αυλή του κέντρο γραμμάτων και τεχνών, συγκεντρώνοντας στις Αίγές τους πιο διάσημους καλλιτέχνες και διανοούμενους της εποχής και είναι εδώ που τον Σεπτέμβριο του 336 π.Χ. μετά τη δολοφονία του Φιλίππου Β΄ στο θέατρο της πόλης ανακηρύχθηκε βασιλιάς ο Αλέξανδρος (336-323π.Χ.). Το μονοπάτι ξεκινά από το χωριό Βεργίνα είναι καλά σηματοδοτημένο με κόκκινα σημάδια και οδηγεί μέσα από μια συναρπαστική πεζοπορία στο βράχο του Γαλακτού, από όπου στις 19 Μάρτη 1878 γυναίκες της περιοχής μαζί με τα παιδιά τους έπεσαν στο φαράγγι, λέγοντας ‘’όχι’’ στην βεβήλωση του ονόματος του Έλληνα και της Ορθοδοξίας, από τους δυνάστες κατακτητές Τούρκους.

Αφήσαμε πίσω μας τα τελευταία σπίτια του χωριού, συνεχίζουμε για την απέναντι βουνοπλαγιά μέσα από αγροτικό δρόμο που τον διακόπτει ένα πολύβουο ρέμα. Περάσαμε το ρέμα χωρίς απώλειες και συνεχίζουμε. Με τον σάκο στον ώμο πεζοπορούμε τώρα σε ανηφορικό μονοπάτι και μετά από μια εικοσάλεπτη πορεία μπήκαμε σε πυκνό δάσος γαύρων, από διάφορα χαμηλά δένδρα και πυκνή βλάστηση, η ανάβαση συνεχίζεται. Το μονοπάτι και η ατμόσφαιρα ζεστή, η φωτεινότητα του ήλιου να πλανάται ολούθε και να μας τυλίγει. Απόλυτη ησυχία… Τώρα την ησυχία διακόπτει το κελάηδημα των πουλιών το θρόισμα των δένδρων και οι χαρούμενες δικές μας φωνές. Φθάσαμε σε ξέφωτο. Αντικρίζουμε την κορυφή Γαλακτό είναι εκεί περήφανη και καταπράσινη να μας περιμένει να μας καρτερεί. Κατεβαίνουμε μια ρεματιά χαμένη σε πυκνή αδιαπέραστη βλάστηση. Διαβήκαμε το ρέμα και πάλι χωρίς απώλειες.

Περνάμε απέναντι σε βραχώδη ανηφορική πλαγιά, πέτρα και πάλι πέτρα μαζί με πυκνό δάσος από κουμαριές. Πλαγιά ανηφορική και δύσκολη, την προσπερνάμε με γρήγορες αναπνοές και δυνατά πόδια. Βρεθήκαμε και πάλι σε δασικό δρόμο, πήραμε πορεία δεξιά. Η θέα από το σημείο αυτό πανέμορφη. Το βλέμμα μας μαγνητίζεται, ο νους χάνεται και ταξιδεύει, μόνο το αεράκι μπορεί και μιλάει. Λιβάδια με δεκάδες αγριολούλουδα στολίζουν τριγύρω την ανοιξιάτικη γη. Το μονοπάτι χάνεται μέσα σε αγριοτριανταφυλλιές και βατσινιές, μας ταλαιπωρεί, εμείς όμως απτόητοι, συνεχίζουμε… Ορειβατούμε στην κορυφογραμμή, στα αριστερά μας χαράδρες δασωμένες και κάτω χαμηλά το μοναστήρι των Αγίων Πάντων (γυναικείο). Γύρω μας ξετυλίγεται το πράσινο μεγαλείο των βουνοκορφών κάτω χαμηλά η πεδιάδα της Ημαθίας και λίγο μακρύτερα οι βουνοκορφές του Πάϊκου , της Τζένα, του Βόρρα και του χιονοδρομικού κέντρου 3-5 Πηγάδια. Φθάσαμε στην κορυφή. Πολλές ανάσες για ξεκούραση στο βράχο του Γαλακτού σε υψόμετρο 715 μέτρων.

Επιστροφή… Πεζοπορούμε και πάλι σε δασικό δρόμο , διασχίσαμε το ρέμα και φθάσαμε στο μοναστήρι των Αγίων Πάντων. Ανάψαμε ένα κερί θαυμάσαμε την ομορφιά του τοπίου και την γαλήνη του μοναστηριού. Η Μονή σχετίζεται με τα μαρτυρικά γεγονότα του 1878, όταν επαναστάτησαν οι κάτοικοι των περιοχών της Βέροιας και της Κατερίνης. Μέσα στο μοναστήρι Τούρκοι έσφαξαν όσα γυναικόπαιδα βρήκαν εκεί. Ενώ πολλές γυναίκες (κυρίως Βλάχες στην καταγωγή ) έπεσαν μαζί με τα παιδιά τους στη χαράδρα του Γαλακτού, από ύψος 200 μέτρων στις 15 Μαρτίου του 1878, θυμίζοντας τις Σουλιώτισσες του Ζαλόγγου.

Την περίοδο του Β΄παγκοσμίου πολέμου το μοναστήρι πυρπολήθηκε. Πήραμε το μονοπάτι, ανηφορικό αλλά καταπράσινο. Βγήκαμε και πάλι σε δασικό δρόμο από εδώ περάσαμε το πρωί όταν ορειβατούσαμε στις ράχες των γύρω βουνοπλαγιών. Κάτω χαμηλά ο κάμπος της Βεργίνα με τα οπωροφόρα δένδρα της και παραπέρα προς την πλευρά της Βέροιας συνεχίζει το αιώνιο διάβα του ο ποταμός Αλιάκμονας, ο μεγαλύτερος ποταμός της χώρας ( 300 χ λ μ. περίπου), ο ιερός ποταμός των Αρχαίων μακεδόνων ο οποίος πηγάζει από την οροσειρά του Γράμμου. Μεσημέρι και ο δρόμος για τον κάμπο κάνει τη ζωή μας επίπεδη, είναι ο ευκολότερος δρόμος.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στους νέους φίλους ορειβάτες που συνοδοιπόρησαν σήμερα μαζί μας και τα κατάφεραν.