«Όταν ήµουν παιδί στη Βέροια, άκουγα να λένε: Βάλ’ τους να φάνε και διώξ’ τους…»

Tην άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του πολιτισμού εν μέσω της πανδημίας καταθέτει μέσω κειμένου του ο Παύλος Παυλίδης. Ειδικότερα, ο Βεροιώτης δημοφιλής συνθέτης και τραγουδιστής αναφέρει: «Κάπου στην εφηβεία µου πρέπει να ήταν η τελευταία φορά που έπαιξα µόνος µου µουσική µπροστά σε κοινό. Ολα τα υπόλοιπα χρόνια το κάνω παρέα, είτε στα προβάδικα είτε στα πάλκα, µε συνεργάτες, φίλους, µουσικούς, τεχνικούς, ηχολήπτες, φωτιστές και πολλούς άλλους που δεν φαίνονται και είναι πάντα πίσω από τα φώτα. Τώρα καλούµαι να παίξω µουσική µόνος µου µπροστά σε κάµερες. Μου λείπουν ήδη οι συµπαίκτες και οι συνεργάτες µου και προσπαθώ να καταλάβω πώς θα αντέξουµε όλοι –όπως λέγεται– µέχρι το 2021.

Γνώρισα τα τελευταία χρόνια επίσης κάποιους ηθοποιούς, σκηνοθέτες, χορευτές, χαράκτες, ζωγράφους και κάθε φορά µου έκανε τεράστια εντύπωση –περισσότερο κι απ’ το ταλέντο τους και την αφοσίωσή τους– ότι µπορούσαν να γελάνε µε την καρδιά τους κάτω απ’ τον απειλητικό ουρανό της απόλυτης επαγγελµατικής τους ανασφάλειας. Και να ονειρεύονται. Και να µην παραπονιούνται γι’ αυτήν τουλάχιστον την ιδιαιτερότητα που έχει η δουλειά τους. Αυτό όµως που ζούµε τώρα έχει ξεπεράσει κάθε όριο της λογικής. 

∆εν αρκεί αυτό το περίσσευµα του παράλογου θάρρους, η έλλειψη αισθήµατος κινδύνου και ο έρωτας που έχει ο καθένας µας για τη δουλειά του. Πριν από λίγο διάβασα κάπου ότι θα παρθούν κάποια µέτρα τελικά για τους ανθρώπους που δουλεύουν στον πολιτισµό. Και µου έρχεται αυθόρµητα να πω ότι καλό είναι να θυµηθούµε πως αυτή η λέξη, η έννοια «πολιτισµός», αφορά ολόκληρη την πολιτεία και όχι µόνο τους καλλιτέχνες. Πολιτισµός είναι και πώς φέρεται η πολιτεία στους «ονειροπόλους» της συν τοις άλλοις. Αλλιώς πρέπει να βρει άλλο όνοµα για τον εαυτό της. Οταν ήµουν παιδί στη Βέροια άκουγα να λένε: «Τι είναι αυτοί; Μουσικοί; Βάλ’ τους να φάνε και διώξ’ τους…».

Επιτρέψτε µου να σας θυµίσω µία φράση από ένα παλιό πια ποίηµα του Αλέξη Ασλάνογλου: «Χρειάζοµαι χρήµατα, πρίγκιπα, για να µετατρέψω ένα χερσότοπο σε πανδαιµόνιο µουσικής». Πιστεύω ότι αυτή η ακραία συνθήκη είναι καλή ευκαιρία για να ανακαλύψουµε ότι όλοι όσοι εργάζονται σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις, τις παραστάσεις και τις συναυλίες είναι υπαρκτά πρόσωπα. Ελπίζω να µην πετάξει το υπουργείο απλώς ένα κόκαλο στους παραγωγούς και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε. Ας κάνει η πολιτεία το χρέος της απέναντι στον πολιτισµό στηρίζοντας τους ανθρώπους που δουλεύουν χρόνια στην αφάνεια. Όπως και σε όλους τους υπόλοιπους πολίτες».