Η κρίσιμη παράμετρος της προσπάθειας

Γράφει ο Χρήστος Α. Αποστολίδης
Στην αφετηρία της νέας πραγματικότητας, όπως αυτή σταδιακά διαμορφώνεται μετά την επέλαση του κορονοϊού, κυριαρχεί εκ των πραγμάτων η ανασφάλεια των αχαρτογράφητων υδάτων σε συνδυασμό με την ελπίδα. Ο καθένας ευελπιστεί για
βελτίωση της καθημερινότητάς του, αλλαγή προς το καλύτερο του τρόπου ζωής του, αναζήτηση νέων ευκαιριών και νέων προοπτικών. Μπαίνει αναπόφευκτα στη λογική να πάρει αποφάσεις, να θέσει στόχους, να ξαναονειρευτεί. Προσπαθεί να σχεδιάσει, να χαράξει στρατηγικές, να οριοθετήσει τα επόμενα βήματα. Είτε πρόκειται για ρεαλιστικές είτε για ονειροπόλες προσεγγίσεις το σίγουρο είναι πως ο καθένας δικαιούται να παλέψει και να προσπαθήσει.

Όμως, δεν αρκούν μόνο οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας, ούτε η γενική και αόριστη αναζήτηση του τρόπου επαναφοράς στην προγενέστερη καθημερινότητά μας. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι το σχέδιο, η μέθοδος που θα ακολουθήσουμε και η στοχευμένη προσήλωση που θα επιδείξουμε. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνα, χωρίς κόπο, χωρίς ευρηματικότητα. Η αυτοκυριαρχία και η συνειδητή ένταξη σε ένα πρόγραμμα, καθώς και η ολοκληρωτική προσπάθεια για τήρησή του χωρίς παρεκκλίσεις συνιστούν την πλέον αξιόπιστη γραμμή πλεύσης.

Ανάλογο τρόπο λειτουργίας οφείλουν να ακολουθούν και όσοι τιμήθηκαν με θέσεις ευθύνης, έχοντας στα χέρια τους τις τύχες και άλλων προσώπων. Στην περίπτωση αυτή η ανάγκη για αποτέλεσμα καθίσταται ενίοτε αμείλικτη, μια και αντανακλά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που επενδύει προσδοκίες στην παρουσία του επικεφαλής. Η ικανή ηγεσία αποτελεί το ζητούμενο στη σημερινή πολύπλοκη πραγματικότητα που μας επιφυλάσσεται, κάτι που επιτείνει το βάρος της ευθύνης σε όσους βρίσκονται στις καρέκλες της όποιας (πολιτικής, εκκλησιαστικής, κοινωνικής, επιχειρηματικής κλπ) εξουσίας.

Άλλωστε η «καρέκλα» οφείλει να αποτελεί για τον κάτοχό της τρόπο και μέσο υπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών. Επ’ ουδενί λόγο συνιστά απόλαυση και κατάκτηση που χρήζει επίδειξης, επανάπαυσης ή προβολής. Τα όρια είναι ρευστά και πολλές φορές δυσδιάκριτα. Οι υποσχέσεις δίνονται για να επαληθεύονται και όχι για να ξεγελούν και εκ των υστέρων τεχνηέντως να ξεχνιούνται.

Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή, απεγκλωβισμένη από φοβικά και ψυχικά βαρίδια που ενίοτε μας απασχολούν και αλλοιώνουν την καθημερινότητα και την ψυχή μας.

Μόνο έτσι θα προσδοκούμε βάσιμα ότι στη ζυγαριά, την ώρα του «ταμείου», τα θετικά θα υπερκεράσουν τις αποτυχίες μας και τα σφάλματά μας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι λάθη δεν κάνουν μόνον όσοι μένουν αδρανείς και μοιραίοι παρατηρητές.