H διαχρονική αδυναμία του εκάστοτε ηγέτη να αντιληφθεί τα επερχόμενα

Γράφει ο Χρήστος Α. Αποστολίδης
«Είναι πράγματι γλυκιά η καρέκλα της εξουσίας. Η αίσθηση της υπεροχής που αυτή συνεπάγεται σε συνδυασμό με την ευρύτητα δράσεων και επιδραστικών παρεμβάσεων που προσδίδει στον κάτοχό της δημιουργούν μια ακλόνητη ψευδαίσθηση
δικαιωματικής μονιμότητας που άπαντες υποχρεούνται να σέβονται και κανείς δεν δύναται να διανοηθεί να θέσει υπό αμφισβήτηση. Όταν μάλιστα η εξουσία έχει κατακτηθεί με συστηματική προσπάθεια άοκνης υπομονής, εύστροφες κινήσεις και αρκούντως πρωτότυπα και ευρυματικά αφηγήματα που πείθουν και σαγηνεύουν τους πολίτες έχει ιστορικά παρατηρηθεί ότι δύσκολα ο φορέας της μπορεί να συμβιβαστεί με το ενδεχόμενο της απώλειάς της.

Η βαθιά αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας και η προσέγγιση της ενδόμυχα αληθινής βούλησης των «υπηκόων», εν τέλει καταλήγει να μην αποτελεί δεδομένη κατάκτηση για έναν ηγέτη, που επηρμένος από τις χαρισματικές σειρήνες της θέσης του αδυνατεί εν τοις πράγμασι να αντιληφθεί το επερχόμενο τέλος και την αναπόφευκτη εναλλαγή ρόλων, με έναν άλλον φαινομενικά εκλεκτό που ήρθε η σειρά του να ακολουθήσει το δικό του «υψηλό» πεπρωμένο, αισθανόμενος ευλογημένος και ακλόνητος.

Ο εκάστοτε ηγέτης οφείλει να εμπεδώσει εκ των προτέρων μέσα του την αντίληψη της προσωρινότητας και του δικαιολογημένα παροδικού μιας ιδιότητας που του επέτρεψαν κάποιοι άλλοι να βιώσει. Οφείλει να προετοιμάσει τον εαυτό του και το οικογενειακό του περιβάλλον για επιστροφή σε μια κανονική και συνηθισμένη ζωή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, που είναι θέμα χρόνου κάποια στιγμή να σβήσουν και να απομακρυνθούν αναζητώντας το επόμενο «θύμα» τους.

Διαφορετικά τον κατακλύζει ο φόβος και η διάχυτη ανασφάλεια μπροστά στα δυσάρεστα επερχόμενα με κίνδυνο να διαγραφούν τα όποια θετικά και ωφέλιμα της μικρής ή μεγάλης θητείας του και μοιραία να μετατραπεί σε μια τυπική υποσημείωση που αναγκαστικά πρέπει να καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος».