Κίνηση με μέτρο στους δρόμους της Βέροιας, το βράδυ ερημιά παντού - Τι γίνεται στα χωριά;

Από το Σέλι μέχρι το Μακροχώρι, από την Σφηκιά μέχρι την Πατρίδα κι από εκεί έως το κέντρο της Βέροιας, οι ομοιότητες είναι πολλές: Η αγωνία για την άγνωστη ημερομηνία λήξης του εφιάλτη, αλλά και των προσωπικών αντοχών, το άγχος της πιθανότητας κάποιος οικείος να νοσήσει.
Όμως υπάρχουν και σημαντικές διαφορές. Στην Ημαθία ο αυτοπεριορισμός είναι κύρια συνθήκη της νέας ζωής και στα απομακρυσμένα χωριά της υπαίθρου ένας περισσότερο υποφερτός ζυγός.

Το άγχος να αρρωστήσεις

«Στους Γεωργιανούς δεν νιώσαμε την πίεση της απομόνωσης. Τα μέρη μας είναι πάντα τον χειμώνα απομονωμένα. Όμως, μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας άρχισε ο κόσμος να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να λαμβάνει μέτρα προφύλαξης, να μπαίνει με γάντια στα σούπερ μάρκετ, να τηρεί αποστάσεις», λέει κάτοικος που διαμένει μόνιμα στο ορεινό χωριό του δήμου Βέροιας. Όπως σημειώνει, «μέσα σε 10 ημέρες προσαρμόσαμε τη ζωή μας σε καταστάσεις αδιανόητες λίγο καιρό πριν, όπως να μην πληρώνεσαι, να μην εισπράττεις, να μη λειτουργεί τίποτα...».

Στήριγμα όλων, ορισμένοι ιδιώτες γιατροί, «οι οποίοι δίνουν συμβουλές ανεξαρτήτως ειδικότητας και στηρίζουν ψυχολογικά τον κόσμο που ασθενεί. Αν τα δικά σου ελαφριά συμπτώματα εκδηλώσει και συγγενής σου, επηρεάζεται όλος ο κύκλος οικείων. Αυτή η αλυσίδα αναγκών εξυπηρετείται από ένα δίκτυο ιδιωτών γιατρών, που ανταλλάσσουν πληροφορίες και προβληματισμούς, συνδιασκέπτοναι συνεχώς μεταξύ τους και δίνουν στον κόσμο κοινές κατευθύνσεις, κοινό βηματισμό. Είναι σωτήρια η αίσθηση ασφάλειας που παρέχουν. Αν ζεις σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό είναι ιδιαίτερα αγχωτική η ιδέα ότι μπορεί να αρρωστήσεις και να μην έχεις πού να απευθυνθείς, να έχει ο δικός σου άνθρωπος δέκατα 3-4 μέρες και να μην ξέρεις τι να κάνεις».

Μοναχικές βόλτες στα βουνά του Βερμίου, στα Πιέρια Όρη και στον κάμπο με τις ανθισμένες ροδακινιές

«Λίγα έχουν αλλάξει δραστικά στη ζωή μου, όπως το ότι πλένω εξαιρετικά συχνά τα χέρια μου», λέει μ' ένα συγκρατημένο χαμόγελο ένας αγρότης από την Κουλούρα. Όπως είναι λογικό, οι ρυθμοί έχουν πέσει σε σύγκριση με τις ημέρες προ κορωνοϊού, αλλά «δεν έχουν κατέβει ρολά. Νιώθω τυχερός που ζω εδώ στον κάμπο και δεν αισθάνομαι καθόλου εγκλωβισμένος, άλλωστε κάπως έτσι ζούσα, δουλειά, βόλτα στα χωράφια, το βράδυ στο σπίτι. Με τις βεβαιώσεις κυκλοφορίας που πάντα έχω μαζί μου, πηγαίνω να κάνω τις προσωπικές μου δουλειές. Έπειτα μένω σπίτι, βλέπω ντοκιμαντέρ και ταινίες, όχι συνεχώς τα «πολεμικά ανακοινωθέντα».

Ο κόσμος φοβάται

Ο κόσμος δείχνει να έχει φοβηθεί, δεν κυκλοφορεί, βλέπεις μόνο λίγους περιπατητές, σπάνια κάποιον να κάνει τζόκινγκ, άλλωστε όλα, εκτός από τα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία είναι κλειστά, μόνο λίγα αυτοκίνητα κινούνται, με ανθρώπους που πηγαίνουν ή επιστρέφουν από τις δουλειές τους. Δεν πηγαίνουν πουθενά αλλού, παιδιά δεν επισκέπτονται τους γονείς τους. Οι γείτονες ζητούν συγγνώμη που δεν σε καλούν να περάσεις μέσα. Οι νέοι δεν έχουν πού να πάνε τα βράδια, κλείνονται μέσα, δεν συγκεντρώνονται σε σπίτια – ακολουθούμε όλοι τις εντολές. Τη νύχτα οι δρόμοι στην Κουλούρα θυμίζουν εικόνες από την “Πανούκλα” του Καμύ».

Βόλτα με σκύλο

Ένας επιχειρηματίας που μένει στο Πασακιόσκι, βγαίνει δύο φορές την ημέρα για βόλτα με τον σκύλο του, αργά το πρωί στην Πλατεία Καπετανίδη νωρίς το βράδυ στη Βίλα του Βικέλα. Όπως λέει, η κίνηση στον λόφο της Βέροιας είναι ελάχιστη πλέον. «Το θετικό είναι ότι όλοι τηρούν αποστάσεις, αποφεύγουν εμφανώς να συναντηθούν στο ίδιο μονοπάτι, κάνουν παρακάμψεις. Υπάρχει φόβος, δεν θέλει κανείς να συναντήσει κανέναν στη βόλτα του. Ήμασταν μια ομάδα 3-4 ατόμων που βγάζαμε καθημερινά τους σκύλους μας βόλτα στο Πασακιόσκι. Περπατούσαμε μαζί, πηγαίναμε μαζί για καφέ, κάναμε παρέα. Τώρα από απόσταση ρωτάμε ο ένας τον άλλον “γεια, όλα καλά;” και προχωράμε, δεν υπάρχουν πηγαδάκια. Τα πράγματα είναι διαφορετικά το βράδυ στην περιοχή. Μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας, δεν υπάρχει ψυχή. Δεν έχω συναντήσει κανέναν» καταλήγει. 

Η κίνηση στο κέντρο της Βέροιας

Παρόμοια είναι η εικόνα –κίνηση την ημέρα, ερημιά το βράδυ– στο κέντρο της Βεροιώτικης γειτονιάς. Στους εμπορικούς δρόμους συναντάς κόσμο, είναι άνθρωποι που κάνουν τα ψώνια τους καθημερινά στα super market. Ο κόσμος έχει μαζευτεί αλλά όχι όσο θα έπρεπε, υπάρχει κίνηση εκεί όπου υπάρχουν ανοικτά καταστήματα.