Απόδραση στο βουνό της Σιάτιστας.

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας
Μας υποδέχθηκε μια όμορφη κωμόπολη κτισμένη σε μια προνομιακή τοποθεσία, διαβήκαμε τα καλντερίμια της ιστορίας και θαυμάσαμε τα μοναδικά αρχοντικά που σώζονται μέχρι σήμερα. Φύγαμε από την Βέροια στις 8, εννιά φίλοι ορειβάτες.
Διαδρομή Βέροια – Κοζάνη – Ξηρολίμνη. Μετά από μια κοντινή διαδρομή, πλησιάζουμε στην Σιάτιστα. Απλωμένη στους πρόποδες του όρους Βέλλια σε υψόμετρο 920 μέτρων, με ιστορία και πολλά γουναράδικα. Η Σιάτιστα που λέγεται και φλωροχώρι επειδή οι γυναίκες είναι στολισμένες με άφθονα φλουριά, είναι μετά την Καστοριά το δεύτερο κέντρο παραγωγής γούνας. Χωρίζεται σε δυο γειτονιές τη Χώρα και τα Γεράνια. Κτίσθηκε πιθανότατα τον 15ο αιώνα μετά την τουρκική κατάκτηση. Στα χρόνια του σουλτάνου Μουράτ Α΄ οι Τούρκοι Κονιάροι (από την περιοχή του Ικονίου ) κυρίευσαν όλη σχεδόν την Μακεδονία και έτσι πολλοί Χριστιανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις γύρω περιοχές και εγκαταστάθηκαν στα βραχώδη υψόμετρα της Σιάτιστας.

Μέρος οχυρό, ασφαλές και απόκρυφο για να διαφυλάξουν πάση θυσία την πίστη τους, την εθνική τους ταυτότητα και την ελευθερία της συνείδησης τους. Πρώτο όνομα της πόλης ήταν Καλύβια, επί τουρκοκρατίας Αρμούτ – Κιοϊ (Αχλαδότοπος ) και το 1745 σε Σιατιστέων Πολιτεία. Τον 17ο αιώνα είναι που γνωρίζει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη και θα διαρκέσει μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. Η Βενετία, η Τεργέστη, το Βουκουρέστι, το Βελιγράδι και η Βιέννη γνωρίζουν τα προϊόντα της. Δέρματα, γουναρικά, βαμβάκι, κρόκος. Σημαντική ήταν η συμβουλή της πόλης στον αγώνα του 1821. Ο Γεώργιος Παπαζώλης συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Γρηγόρη Ορλώφ. Πήρε μέρος ενεργά στους μακεδονικούς αγώνες. Τον Ιούλιο του 1904 η Σιάτιστα υποδέχεται με ενθουσιασμό τον ήρωα του μακεδονικού αγώνα Παύλο Μελά. Συνεχιστής του μεγάλου αγώνα του Παύλου Μελά υπήρξε ο Σιατιστινός Παύλος Νεράντζης ή Καπετάν Περδίκας. Η πόλη της Σιάτιστας απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό το 1912. Ο πιο παλιός ναός της πόλης είναι η Αγία Παρασκευή στην πλατεία της Γεράνειας. Κτίσθηκε το 1677.

Φθάσαμε στην Ξηρολίμνη χτισμένη σε υψόμετρο 700 μέτρων. Στην Τουρκοκρατία, μέχρι το 1918 ονομαζόταν Sahinler - σαxίνλερ. Το 1927 λεγόταν Ξερολίμνη και το 1940 ονομάσθηκε σε Ξηρολίμνη. Το 1920 είχε 648 κατοίκους και το 1928 με την εγκατάσταση των προσφύγων από τη Μικρά Ασία 517 κατοίκους. Όλοι οι κάτοικοι ήταν πρόσφυγες της ανατολής , από την περιοχή της Αργυρούπολης. Σήμερα , (απογραφή το 2011) , έχει 388 κατοίκους. Στο χωριό οι πρόσφυγες βρήκαν 2 τζαμιά. Το ένα το μετέβαλαν σε εκκλησία της ζωοδόχου Πηγής και το άλλο σε εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η διάνοιξη της εθνικής οδού έφερε στο φως έναν νεολιθικό οικισμό 50 στρεμμάτων της περιόδου 4000 – 3000 π. Χ. Ανατολικά του οικισμού βρέθηκε ιερό του Απόλλωνα και ένα νεκροταφείο του 3ου μ. Χ. αιώνα.

Πήραμε τον αγροτικό δρόμο που τώρα γίνεται δασικός , ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου, τοπίο ταλαιπωρημένο από τον χειμώνα και τις χαμηλές θερμοκρασίες. Το όρος Βέλλια είναι προέκταση της οροσειράς του Σινιάτσικου όρους ( Άσκιο) και βρίσκεται βορειοανατολικά της Σιάτιστας. H βροχή από νωρίς , είχε δηλώσει την πρόθεση της να μην είναι μαζί μας. Με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα οι απίθανες εικόνες άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη με μουσική υπόκρουση του αέρα.

Τα αρώματα της βρεγμένης γης μας ταξιδεύουν, τα κούμαρα σε χίλια χρώματα. Στο ανέβασμα, τα γύρω βουνά είχαν ολότελα βυθισθεί στην πυκνή ομίχλη. Σε αυτό το άγνωστο πεδίο, που ποτέ κανείς ορειβάτης από τον Σύλλογο μας δεν ξαναπερπάτησε, ( πρώτη φορά ορειβατήσαμε, τον Μάρτιο του 2015 ). Δεν υπήρχε πληροφόρηση από πουθενά.

Εδώ φάνηκε το μεγαλείο της συστηματικής και επίπονης προσπάθειας που κατέβαλε ο Γιώργος για την οργάνωση της διαδρομής τον Μάρτιο του 2015. Βρισκόμαστε σε δασικό δρόμο τοπίο τριγύρω γυμνό πετρώδες άνυδρο μόνο κάτι πουλιά κυνηγημένα από τον άνεμο μας κρατούν συντροφιά. Μετά από μια διαδρομή 30 λεπτών αφήσαμε το δρόμο και πήραμε πορεία στις πλαγιές του γυμνού βουνού. Ανεβαίνοντας ψηλότερα συναντάμε και χιόνια. Τώρα ανάβαση και πάλι ανάβαση. Οι κορυφές διαδέχονται η μια την άλλη κυματιστά χωρίς τέλος. Χιόνι παντού ,οι πλαγιές ντυμένες με τα λευκά του χιονιού.

Χιόνι πολύ μας δυσκολεύει τις κινήσεις ευτυχώς είναι πρωί και η βουνοπλαγιά είναι ήπια. Μετά από μια πορεία συνεχούς ανάβασης βρισκόμαστε στην ψηλότερη κορυφή Βέλλια ή Γρίβας, από εδώ θέα απεριόριστη. Απέναντι το Σινιάτσικο ή Ασκιο, η Βασιλίτσα , ο Μπούρινος και οι άλλες βουνοκορφές. Η επιστροφή σημαδεύτηκε από έναν παγωμένο αέρα και από νυχτοπερπατήματα άγριας ζωής, - κάπου εκεί έξω – παραφύλαγε ένας γκρι λύκος. Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία. Συγχαρητήρια στους νέους φίλους ορειβάτες!