Στο Βέρμιο, στην κορυφή Μαγούλα με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας
Οι πρώτες Χειμωνιάτικες ψύχρες σε αναζωογονούν από την υπνηλία του Φθινοπώρου. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι μέσα στη φύση, αναπνέεις τον καθαρό αέρα, βλέπεις και αισθάνεσαι τα χρώματα της φύσης να αλλάζουν μορφή και πρόσωπο. Ξημερώνει και από
το παράθυρο το φως του πρωινού ολοένα και φωτίζει το δωμάτιο. Ξημερώνει, ξημέρωσε… Φύγαμε από την πόλη της Βέροιας, που αναφέρεται από τον Θουκιδίδη και τον Στράβωνα. H Bέροια ήταν κόρη του ήρωα Βέρητος και αδελφή της Μίεζας και του Όλγανου. Με συνεχή κατοίκηση στην ίδια θέση με το ίδιο όνομα από την αρχαιότητα, από τον 6ο αιώνα π. Χ. μέχρι και σήμερα. Σημαντική για τη Βέροια είναι η εποχή της δυναστείας των Αντιγονιδών (294 π. Χ. - 168 μ. Χ) που διαρκεί μέχρι την εποχή της Ρωμαιοκρατίας. 

Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Βρύγες, έθνος θρακικό, μετονομάσθηκαν Φρύγες, όταν μετανάστευσαν στην Ασία.
Εκτοπίσθηκαν από τους Μακεδόνες και η Βέροια έγινε Μακεδονική μέχρι το 168 π. Χ. όταν κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Παραδόθηκε στους Ρωμαίους το 168 π. Χ. λεηλατήθηκε, αποστρατικοποιήθηκε και η αριστοκρατία της εξορίστηκε στην Ρώμη. Γότθοι, Ούννοι, Βούλγαροι, Γέτες, Σλάβοι, Σαρακηνοί, Νορμανδοί, Σέρβοι, Οθωμανοί.
Στα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής, κυριαρχούν η καταπίεση, το παιδομάζωμα, ο φόβος, οι βασανισμοί, οι εκτελέσεις. Τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας η πόλη αντιμετωπίζει Βουλγάρικη και Ρουμάνικη προπαγάνδα. Για να αντισταθούν, οργανώνονται και ιδρύουν την «Εθνική Άμυνα», συμμετέχουν ενεργά στον μακεδονικό αγώνα.
Η απελευθέρωση της πόλης έγινε στις 16 Οκτωβρίου 1912 από τον Ελληνικό στρατό.

Πήραμε κατεύθυνση για το Ξηρολίβαδο, ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου, η ημέρα κρύα και συννεφιασμένη. Όμορφο χωριό με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά το Ξηρολίβαδο σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 1200 μέτρων καλοκτισμένο μας υποδέχεται ήρεμο στην πρωινή καταχνιά. Σε γνωστά έγγραφα του ιεροδικείου της Βέροιας , το Ξηρολίβαδο μνημονεύεται πολλές φορές από το 1640. Το Βέρμιο είναι από αυτά τα λίγα βουνά της χώρας μας που για την κάθε εποχή ντύνονται με το δικό τους ξεχωριστό χρώμα. Λιβάδια, μικρές κοιλάδες, ρέματα και ρυάκια, πλαγιές και χαράδρες. Το φθινόπωρο έφυγε, είναι η εποχή που οι βελανιδιές, οι καστανιές, τα πλατάνια και οι οξιές φοράνε τα χρωματιστά τους φορέματα. Ο αέρας αλλάζει θερμοκρασία γίνεται ψυχρότερος , κρυστάλλινος, βουνίσιος , γεμίζει μυρωδιές.

Πριν το χωριό στα πρώτα σπίτια αφήσαμε τα αυτοκίνητα. Περάσαμε απέναντι στην βουνοπλαγιά, ανηφορική τραχιά και δύσκολη. Μετά από πορεία μισής ώρας και έχοντας το χωριό στα δεξιά μας πήραμε πορεία χαμηλά σε δασικό δρόμο. Εννιά παρά και όλοι εμείς μια παρέα μια συντροφιά 7 φίλοι ορειβάτες ορειβατούμε τώρα στον δασικό δρόμο που οδηγεί σε μονοπάτι ανάμεσα σε πυκνό δάσος οξιάς. Συναντάμε τα πρώτα χιόνια, ο δασικός δρόμος ανεβαίνοντας ψηλότερα με περισσότερο χιόνι μας δυσκολεύει. 

Απτόητοι συνεχίζουμε…
Μια άγρια ομορφιά μας υποδέχεται, μπήκαμε στο δάσος με τις οξιές. Αφεθήκαμε στο χώρο και τον χρόνο. Όσο διαρκεί η ορειβασία συνειδητοποιώ για μια άλλη φορά πόσες εικόνες χάνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας! Ο δασικός δρόμος χαμένος σε πυκνό δάσος οξιάς. Τώρα ανοίγει δρόμο ο Γιάννης. Οι αισθήσεις μας χαλαρές ρουφάνε τα δώρα του βουνού και απολαμβάνουμε τις μαγευτικές εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά μας. Τα χρώματα της φύσης με άρωμα και ήχο μας αλλάζουν την διάθεση, αφεθήκαμε στη μαγεία της.

Αφήνουμε το δασικό δρόμο τώρα τοπίο γυμνό, λιβάδια και βραχώδης σχηματισμοί. Τώρα ορειβατούμε σε γυμνή βουνοπλαγιά με πορεία πάλι δεξιά, μας οδηγεί ο Κώστας. Ένας παγωμένος αέρας ανακατεμένος με βροχή και πυκνή ομίχλη να μας τυλίγει. Τώρα ψιχαλίζει αθόρυβα, το κρύο περονιάζει μύτη και πρόσωπο. Ζεστά ρούχα , σκούφους και γάντια φορέσαμε από ώρα. Πλησιάζουμε στην κορυφογραμμή, πυκνή ομίχλη μας ταλαιπωρεί, φθάσαμε στην κορυφή της Μαγούλας, 1705 μέτρα υψόμετρο. Μας υποδέχεται μ ένα τρελό αέρα και αδιαπέραστη ομίχλη , φωτογραφίες και άμεση αναχώρηση για επιστροφή. 

Βρισκόμαστε στην κορυφή Mαγούλα ή Δόξα, μετά από μια διαδρομή μέτριας δυσκολίας. Η λέξη «Δόξα» στα ελληνικά ιδιώματα σημαίνει «ουράνιο τόξο» και η λέξη «Μαγούλα» σημαίνει λοφώδης λόφος ή «βουναλάκι». Η καθαρότητα της ατμόσφαιρας, το πλούσιο οξυγόνο και η πυκνή ομίχλη μας κρατάνε δέσμιους του ρομαντισμού μας.

Επιστροφή από άλλη διαδρομή. Μας οδηγεί ο Ηλίας. Διασχίζουμε δάσος με οξιές μελαγχολικό τα φύλλα σιγά – σιγά πήραν το χρώμα του μελιού και της ώχρας. Εδώ φωλιάζουν ζαρκάδια, αγριογούρουνα, αλεπούδες, σκίουροι και ορεινές πέρδικες. Φθάσαμε στα αυτοκίνητα άλλη μια μέρα ορειβασίας τελείωσε με επιτυχία. Αφήσαμε πίσω μας τον ορεινό όγκο της Μαγούλας, είναι η εικόνα που γλυκαίνει την καρδιά μας και ξεκουράζει το μυαλό μας. Μεσημέρι και η πόλη μας υποδέχεται πολύβουη, η γαλήνη και η ομορφιά του δικού μας βουνού δεν μας άφησε ασυγκίνητους σήμερα.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !