Στο Ξηροβούνι με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας

Ένας καταπράσινος θαυμαστός πίνακας ξεπροβάλλει μπροστά τους μέσα στην ομίχλη. Ορειβατούν χαζεύοντας το νοτισμένο τοπίο τριγύρω αλλά και ένα κομμάτι του ανατολικού Βέρμιου που απλωνόταν μεγαλόπρεπα απέναντι τους. Αφέθηκαν στη μαγεία του δάσους γεμίζοντας τα μάτια τους πανέμορφες εικόνες. Η ορειβασία σήμερα, είναι το βασικό άθλημα του βουνού, η ορειβασία προέρχεται από την ύπαρξη της ανθρωπότητας, όχι ως άθλημα, αλλά ως μέσο μετακίνησης. Σήμερα η ορειβασία είναι κυρίως άθλημα και δίνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να σκαρφαλώνουμε στο βουνό, που ευτυχώς η Ελλάδα έχει αρκετά βουνά και όμορφα. Πεζοπορούμε και ορειβατούμε στα βουνά, ερχόμαστε κοντά στη φύση να απολαύσουμε την ελευθερία και την ομορφιά της φύσης.

Να γνωρίσουμε το μεγαλείο της. Να διδαχθούμε από τη φύση και να φθάσουμε σε μια ισορροπία μαζί της και με τον εαυτό μας. Η φυγή στο βουνό είναι η αληθινή περιπέτεια είναι η συγκίνηση και το δέος που μας προξενεί η μεγαλοπρέπεια του ορεινού τοπίου. Εμείς, είμαστε πάντα εδώ και σας περιμένουμε, να αποδράσουμε μαζί όλες τις εποχές του χρόνου.

Έφυγαν στις 8 το πρωί από την Βέροια για το Ξηρολίβαδο. Πέρασαν τη διασταύρωση, ανεβαίνουν τις στροφές του δρόμου. Έφθασαν στο Ξηρολίβαδο. Τους υποδέχθηκε ένα Φθινοπωρινό τοπίο με μουντά χρώματα με υγρασία και λίγο κρύο. Μόνο αυτοί και η απέραντη σιωπή. Ο οικισμός είναι κτισμένος στην ανατολική άκρη μιας πευκόφυτης κοιλάδας επάνω στο όρος Βέρμιο σε υψόμετρο 1220 μέτρων. Βρίσκεται δίπλα σε μια μικρή λίμνη, τη «μπάρα». Σε γνωστά έγγραφα του Τούρκικου ιεροδικείου της Βέροιας, το Ξηρολίβαδο μνημονεύεται πολλές φορές από το 1640. Ο γνωστός περιηγητής F. Pougeville πέρασε στο τότε κατεστραμμένο χωριό το 1806 και ανέφερε την ομορφιά του και την γοητεία του..

Άφησαν τα αυτοκίνητα, οδοιπορούν τώρα στην ησυχία του πρωινού, παντού εικόνες του Φθινοπώρου με μια μελαγχολία τριγύρω. Στις γύρω πλαγιές πανέμορφα μαυρόπευκα και συστάδες με πλατύφυλλες οξιές τους περιτριγυρζουν. Μεγάλα θηλαστικά δεν υπάρχουν σήμερα όπως η αρκούδα και ο λύκος, παρατηρούνται όμως ζαρκάδια, αγριογούρουνα, αλεπούδες, ασβοί , νυφίτσες, λαγοί και σκίουροι. Οι μυρωδιές της βρεγμένης γης, το φύσημα του ανέμου και των παγωμένων φύλλων τους ταξιδεύουν. Κάτι τέτοιες στιγμές όταν βρίσκεσαι στην αγκαλιά της φύσης, γίνεσαι ένα μαζί της και παραδίδεσαι στους ρυθμούς της. Είναι μια αίσθηση που δεν περιγράφεται με λόγια, σε δημιουργούν αμέσως μια όμορφη διάθεση, μια ομορφιά που σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι εντελώς ξαφνικά σε έναν άλλο κόσμο. Νιώθεις ανανεωμένος, πιο πλούσιος, πιο άνθρωπος.

Τα αιωνόβια πεύκα δέχτηκαν - την Παρασκευή και το Σάββατο - τις σταγόνες της βροχής με καρτερικότητα. Ένας καφετί σκίουρος τους κοιτάει με περιέργεια και ανεβαίνει τρέχοντας στον κορμό ενός πεύκου. Σε αυτή την παράξενη συναρπαστική φύση η ζωή φαίνεται να αναζητά την ισορροπία της. Απολαμβάνουν την ομορφιά και συνεχίζουν τώρα σε βρεγμένο τοπίο. Μόνοι αυτοί και η ησυχία του δάσους.

Οδοιπορούν σε αυτό το υπέροχο ταξίδι πλημμυρισμένο από χρώματα του Φθινοπώρου. Οξιές και πεύκα τους καλωσορίζουν, η βροχή που φέρνει ο αέρας από τις γύρω πλαγιές, τους μεταφέρει μυρωδιές και ήχους πρωτόγνωρους. Η ατμόσφαιρα αέρινη, κρυστάλλινη. Γύρω τους μια συμφωνία χρωμάτων που ξεχωρίζει και γοητεύει τον νου και τους οδηγεί μακριά από την καθημερινότητα. Η τελευταία νεροποντή - προχθές - γέμισε το μονοπάτι με πολύ υγρασία και λάσπες, τους δυσκολεύει, τους ταλαιπωρεί αλλά αυτοί συνεχίζουν απτόητοι. Η βροχή που έπεσε δυνατά και αβίαστα, κρατά όλα τα μυστικά της φύσης, όλη την ιστορία των ανθρώπων, την ισορροπία του κόσμου. Ανασαίνουν αυτό τον παγωμένο αέρα και σκέφτονται δεν χρειάζεται να πας στην άκρη του κόσμου για να πάρεις μια γεύση από ατέλειωτη αδάμαστη ελληνική φύση. 

Είκοσι λεπτά με Ι.Χ. από την Βέροια.
Τόσο κοντά και τόσο μακριά………...!
Η υγρασία που ανεμπόδιστα διαπερνά το εκτεταμένο δάσος τους μεταφέρει μια ανάλαφρη αίσθηση μέθης, τους ταξιδεύει. Νομίζουν ότι θα μπορούσαν να περιφέρονται σε αυτό το υπέροχο σκηνικό αιώνια. Ανεβαίνοντας ψηλότερα το βουνό βυθιζόταν σε μια παγερή σιωπή, μόνοι αυτοί και η απεραντοσύνη του βουνού. Πλησιάζουν προς την κορυφή διαβαίνουν και το τελευταίο μικρό δάσος πεύκων πριν την κορυφή. Ο αέρας λυσσομανά το κρύο τους περονιάζει τα κόκκαλα, τους κοκκινίζει μάγουλα και πρόσωπο. Απτόητοι, συνεχίζουν για την κορυφή.

Έφθασαν στην κορυφή μετά από μια εύκολη πορεία ανάβασης.  Από εδώ ψηλά σαν ζωγραφιά διακρίνεται το Ξηρολίβαδο με τη λίμνη του και γύρω οι άλλες βουνοκορφές - χωρίς καθόλου χιόνι - πανέμορφες.

Επιστροφή…
Συνεχίζουν την κατάβαση, η πορεία τους κράτησε περισσότερο από 3 ώρες, αλλά ήταν αρκετή για να απολαύσουν το πανέμορφο Φθινοπωρινό τοπίο που τελείωνε, εκεί κοντά στον ουρανό, στην κορυφή Ξηροβούνι.

Πήραν το δρόμο της επιστροφής.
Άφησαν πίσω τους την ομορφιά του Φθινοπωρινού πίνακα πήραν το δρόμο της επιστροφής.
Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία .