Ο Βεροιώτης αστυνομικός που καταδιώκει τον καρκίνο

Κυριακή μεσημέρι την ώρα που οι περισσότεροι απολαμβάνουν έναν υπνάκο μετά το οικογενειακό τραπέζι, ο Αντώνης με συναντάει πρόθυμα ώστε να με ενημερώσει για την εθελοντική δωρεά μυελού των οστών και αιμοποιητικών κυττάρων. Και λέω πρόθυμα, γιατί μόλις του τηλεφώνησα δέχτηκε αμέσως
και μάλιστα με χαρά την πρότασή μου, παρά το φόρτο εργασίας και τις άλλες υποχρεώσεις του. Ο Αντώνης Ιατρόπουλος, είναι αστυνομικός της ομάδας Δίας στη Βέροια και τα τελευταία 5 χρόνια πολεμάει, μεταξύ άλλων, τον καρκίνο και την λευχαιμία, όχι για τον ίδιο αλλά για όλους τους άλλους. Μοιράζει φυλλάδια, οργανώνει δράσεις και ομιλίες σε τοπικούς συλλόγους, ακόμη και σε καταστήματα, ενώ συμμετέχει σε πολλές εκδηλώσεις με ένα και μόνο σκοπό, να ενημερώσει τον κόσμο πως ένας εθελοντής δότης μπορεί να σώσει έναν συνάνθρωπό του. Έναν άνθρωπο που έχει ως μοναδική ελπίδα θεραπείας τη μεταμόσχευση μυελού των οστών, προσφέροντας λίγο σάλιο, λίγα κύτταρα και λίγο από το χρόνο του. Ο Αντώνης φυσικά δεν πληρώνεται για αυτό που κάνει, ανταμοιβή του είναι οι 1300 εθελοντές που έχει καταφέρει να εγγραψει μέχρι σήμερα. Είναι επίσημος συνεργάτης του συλλόγου Όραμα Ελπίδας, ενω σημαντική είναι η βοήθεια που δέχεται από το συλλόγο του Μακροχωρίου από Ψηφιδωτό. Δεν του αρέσουν τα μπράβο, δεν αποσκοπεί σε κάποιο παράσημο. Δέχτηκε να κάνουμε αυτό το story, με την ελπίδα ο κόσμος να ενημερωθεί, να ευαισθητοποιηθεί και στο τέλος να δραστηριοποιηθεί.

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τον εθελοντισμό και τη δωρεά μυελού των οστών;

Όλα ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 2014 όταν ο βαφτισιμιος μου 3,5 χρονών διαγνώστηκε με λευχαιμία. Για μεγάλο διάστημα νοσηλεύτηκε στο ογκολογικό τμήμα παίδων στην Αθήνα. Καθέ φορά που τον επισκεπτόμουν έβλεπα τι πόνος υπάρχει στα ίδια τα παιδιά αλλά και στους γονείς, στα αδέρφια. Εμείς είμαστε έξω και όλα είναι καλά και ωραία, εκεί κλείνουν οι πόρτες και για κάποιες οικογένειες τελειώνει και η ζωή τους. Δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα ενός παιδιού 16 χρονών να χαιρετάει τον πατέρα του και τα αδέρφια του και να μπαίνει στην μονάδα με την μητέρα του. Για 15 λεπτά έκλαιγα σοκαρισμένος. Όταν συνήλθα είπα ότι κάτι πρέπει να κάνω, την ίδια στιγμή πήγα κάτω στα γραφεία να ζητήσω πληροφορίες, τους είπα είμαι ο τάδε, είμαι από τη Βέροια και θέλω να βοήθησω. Μου είπαν τότε ότι μπορώ για αρχή να γίνω εθελοντής δότης εγώ και η γυναίκα μου και από εκεί και πέρα να γράψω όσα περισσότερα άτομα μπορώ. Γύρισα λοιπόν μίλησα με τους συναδέλφους, τους είπα ¨παιδιά θέλετε να δώσουμε εμείς το παράδειγμα ώστε να παρακινηθούν κι άλλοι?¨ Όλα τα παιδιά συμφώνησαν και μαζί με τις γυναίκες τους κάναμε γύρω στι 48 αιτήσεις. Έπειτα ένα θέμα υγείας με κράτησε λίγο πίσω από όλο αυτό. Ώσπου μια μέρα με πήρε ένα παλικάρι τηλέφωνο και μου είπε ότι θέλει να γίνει εθελοντής. Αυτό ήταν. Επικοινώνησα με τους αρμόδιους στο Όραμα Ελπίδας, μου δώσαν το οκ και ξεκίνησα. Έκανα την ομάδα στο Facebook, ξεκίνησα με ομιλίες σε εκδηλώσεις, έκανα ενημέρωση σε συλλόγους, μαγαζιά και το ένα έφερε το άλλο. Όλοι μαζί καταφέραμε να είμαστε αυτή τη στιγμή 1300 εθελοντές.

Με απλά λόγια πως μπορεί κάποιος να γίνει εθελοντής δότης; Τι προϋποθέσεις πρέπει να πληρεί;

Η διαδικασία είναι πολύ απλή. Το πρώτο και πολύ σημαντικό είναι αυτός που θέλει να γίνει εθελοντής να είναι συνειδητοποιημένος και 100% σίγουρος. Βάσει στατιστικών οι 3 στους 10 εθελοντές κάνουν πίσω την τελευταία στιγμή. Φαντάσου δηλαδή να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου, να έχει βρεθεί ο συμβατός δότης και στο τέλος αυτός να αλλάζει γνώμη. Καλύτερα μην το κάνεις καθόλου. Από εκεί και μετά αφού κάνουμε την απαραίτητη ενημέρωση, ο υποψήφιος δότης συμπληρώνει τα στοιχεία του καθώς και ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με το ιστορικό της υγείας του. Τέλος με δύο μπατονέτες παίρνουμε λίγο σάλιο από το στόμα και αυτό ήταν. Ο φάκελος σφραγίζεται, αποστέλεται στην Αθήνα στο Όραμα Ελπίδας και από εκεί παίρνει το δρόμο του σε μια παγκόσμια πλέον τράπεζα, όπου το αίμα ενός Τούρκου μπορεί να σώσει Έλληνα και το αίμα Έλληνα να σώσει Γερμανό. Δυστυχώς η συμβατότητα είναι πολύ δύσκολη, από τους 98.000 περιπού εθελοντές μόνο 65 άτομα έχουν βρεθεί συμβατά , οι πιθανότητες δηλαδή είναι 0.00….Γι αυτό προσπαθούμε να αυξήσουμε το νούμερο, για να αυξηθούν και οι πιθανότητες. Όσο περισσότεροι οι εθελοντές τόσο περισσότεροι και οι συμβατοί δότες.

Τί γίνεται όταν βρεθεί συμβατός δότης;

Από τη στιγμή που κάποιος βρεθεί συμβατός επικοινωνούν από τα κεντρικά γραφεία μαζί του, τον ρωτάνε αν μεσολάβησε κάτι που άλλαξε την κατάσταση της υγείας του και στη συνέχεια πηγαίνει σε ένα νοσοκομείο όπου κάνει δωρεάν κάποιες απλές εξετάσεις. Στην συνέχεια αφού περάσουν 3-4 μήνες και ο ασθενής είναι έτοιμος για μεταμόσχευση ο δοτής θα πρέπει να πάει στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα όπου σε εξιδικευμένο νοσοκομείο θα πραγματοποιηθεί η δωρεά. Πλέον υπάρχουν δύο επιλογές για το δωρητή, 1) η διαδικασία της Λευκαφαίρεσης (η οποία μοιάζει πολύ με αυτή της αιμοδοσίας) και 2) Συλλογή μυελού των οστών, (με αναρρόφηση από το έμπροσθεν οστό της λεκάνης. ) Και στις 2 περιπτώσεις η διαδικασία κρατάει λίγες ώρες και ο δότης επιστρέφει την ιδια μέρα σπίτι του. Να σημειωθεί πως ο μυελός που απορροφάται, αναγεννάται σχεδόν αμέσως και δεν επηρεάζεται η γενική κατάσταση του δότη.

Πόσο ενημερωμένοι και παράλληλα ευαισθητοποιημένοι πιστεύεις ότι είναι οι Έλληνες σχετικά με την λευχαιμία, αλλά και τον εθελοντισμό;

Στη χώρα μας, όχι μόνο στο νομό, δυστυχώς δεν είμαστε ενημερωμένοι και αυτό είναι πολύ λυπηρό. Σε πάρα πολλά θέματα είμαστε πίσω. Έχουμε άτομα που θέλουν να δώσουν αιμοπετάλια και πρέπει να πάνε Θεσσαλονίκη. Όλόκληρος νομός και δεν έχουμε το απαραίτητο μηχάνημα, που κυριολεκτικά θα έσωζε ζωές. Στα δημόσια νοσοκομεία δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα το νομικό πλαίσιο με τα προσωπικά δεδομένα με αποτέλεσμα να είμαστε ουσιαστικά με σταυρωμένα τα χέρια. Μας λείπουν υποδομές, μας λείπει ενημέρωση και δυστυχώς μας λείπει και η διάθεση. Έχεις παιδιά, φίλους, αδέρφια πως μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν θα χτυπήσει και την δική σου πόρτα ο καρκίνος? Έχει τύχει να μιλήσω σε χώρο γεμάτο νέα παιδιά και στο τέλος να με πλησιάσουν 2-3 μόνο. Δεν έχουν διδαχθεί τα παιδιά μας τον εθελοντισμό και την προσφορά.

Η οικογένεια σου είναι δίπλα σου σε αυτό το έργο;

Η γυναίκα μου με στηρίζει πολύ, με βοηθάει σε ότι κάνω το ίδιο και τα παιδιά μου. Έρχονται μαζί μου στις εκδηλώσεις, συμμετέχουν στην ενημέρωση, μοιράζουν φυλλάδια. Ο μέγαλος μου πρόσφατα έκλεισε τα 18 και αμέσως έγινε εθελοντής δότης. Αναγνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό. Κλέβω χρόνο από τα παιδιά μου, την γυναίκα μου, την ξεκούραση μου με την ελπίδα ότι θα σωθεί έστω και ένας άνθρωπος. Οι δικοί μου άνθρωποι μου δείχνουν αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση.

Αν είχες μια ευχή ποια θα ήταν αυτή;

Να εξαφανιστεί ο καρκίνος, αυτή η τόσο δύσκολη και πολύπλοκη ασθένεια. Είναι άδικο, πολύ άδικο όταν βλέπεις μωρά 9 μηνών, 2 χρονών, 5 χρονών να ειναι διασωληνωμένα, ανήμπορα. Όταν βλέπεις τον πόνο, την απόγνωση και την απελπισία στα μάτια των ασθενών. Όταν βλέπεις τη ζωή να σβήνει σιγά σιγά από το βλέμμα τους. Αν είχα μιαν ευχή θα ζητούσα να μην υποφέρει ούτε ένας πλέον από τον καρκίνο.

Υ.Γ. Πότε ήταν η τελευταία καλή πράξη που έκανες; Πότε αφιέρωσες λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σου για να κοιτάξεις γύρω σου και να προσφέρεις τη βοήθεια σου σε κάποιον που έχει ανάγκη; Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου απαντήσω δεν θυμάμαι. Ο Αντώνης το κάνει κάθε μέρα, κάθε μέρα αφιερώνει χρόνο και ενέργεια για να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή, σε όσους νοσούν, πως θα βρεθεί ο συμβατός δότης που θα τους χαρίσει ξανά ζωή. Ακούραστα, αθόρυβα και κυρίως με αγάπη. Γιατί άλλωστε αυτό σημαίνει εθελοντισμός, σημαίνει αγάπη και φροντίδα, σημαίνει να αφήνω πίσω τη δική μου ζωή για να βελτιώσω τη ζωή του άλλου. Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να προσφέρεις, η προσφορά είναι στη διάθεση, στην θετική ενέργεια, σε αυτό το λίγο το δικό σου που για τον άλλο είναι πολύ. Σκέψου πως η ζωή ενός ανθρώπου απειλείται, πως ο μόνος τρόπος για να επιζήσει είναι να του δώσει κάποιος τα υγιή κύτταρα του. Αν αυτός ο κάποιος είσαι εσύ? Αν μπορείς να σώσεις ένα παιδί, έναν έφηβο, έναν συνάθρωπό σου? Καλή θέληση, λίγο σάλιο και λίγες ώρες από τη ζωή σου μπορεί να σώσουν τη ζωή κάποιου άλλου. Ακόμα το σκέφτεσαι;

Συνέντευξη στην Έλενα Ζιάκα για το mylittlestories.gr