Στο Βέρμιο (Ταξιάρχες, Nτορντόπολη, 3-5 Πηγάδια) με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας

Βέρμιο, βουνό πανέμορφο, με καστανιές και έλατα, κουμαριές, οξιές και πεύκα. Από εδώ ξεκίνησε ο βασιλιάς Μίδας για να φτάσει στη Φρυγία. Ζαρκάδια και αγριογούρουνα αλεπούδες και λύκοι. Ανεμώνες κυκλάμινα και ίριδες, κρόκοι και άγριες ορχιδέες. Μπήκαμε στο δάσος, φωνές πουλιών και πανέμορφα αγριολούλουδα μας καλωσορίζουν…  Φύγαμε από την Βέροια στις 7 το πρωί. Η πόλη αναφέρεται από τον Θουκιδίδη (460 - 397 π.Χ.) και τον Στράβωνα (63-23 π. Χ.). Στην διαδρομή προς την Νάουσα προσπερνάμε εκτάσεις με καταπράσινη βλάστηση και άριστα καλλιεργημένη γη, με οπωροφόρα δένδρα, ροδακινιές, αχλαδιές. κερασιές και μηλιές.  Η περιοχή έχει ιστορία αιώνων.

Τα τρία παιδιά του μυθικού Βέρη έδωσαν τα ονόματα τους στις δυο σημαντικές πόλεις της Ημαθίας, Βέροια και Μίεζα ενώ ο γιός του Όλγανος μεταμορφώθηκα σε ποτάμιο θεό .Η προτομή του ανακαλύφθηκε τυχαία στην περιοχή του Κοπανού και χρονολογείται στο 2ο π. Χ. αιώνα.

Εκτεταμένα ερείπια στην περιοχή ( ανάμεσα στον Κοπανό και τα Λευκάδια ) ενισχύουν την εκδοχή ότι εδώ στο χώρο αναπτύχθηκε μια σημαντική πόλη της αρχαιότητας, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους ήταν η Μίεζα.

Την Μίεζα διάλεξε ο Φίλιππος Β΄ και δημιούργησε στη θέση του ιερού των Νυμφών την σχολή του Αριστοτέλη όπου ο Μέγας Αλέξανδρος διδάχθηκε από τον Αριστοτέλη μεταξύ των ετών 343 π. Χ - 340 π. Χ., ηθική, πολιτική και φιλοσοφία.

Η Μίεζα «ιερό των Νυμφών» ήταν ιερός χώρος της αρχαίας Μακεδονίας.

Το μαρτυρούν το αρχαίο θέατρο, οι ρωμαϊκές επαύλεις και άλλα μεγάλα κτίρια. Συνεχίζει να ακμάζει και μετά την κατάλυση του μακεδονικού κράτους από τους Ρωμαίους το 168 π. Χ.

Περάσαμε την πόλη της Νάουσας, η πόλη πολύχρωμη, ολόφωτη από τον πρωινό ήλιο τοποθετημένη σοφά στο μέρος που είναι κτισμένη όλο και απομακρύνεται από το οπτικό μας πεδίο.

Η πόλη της Νάουσας βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νομού Ημαθίας.

Από το 1955 χαρακτηρίζεται και «ηρωική πόλη» ( πλάι στο Μεσολόγγι, το Σούλι και το Αρκάδι) για τους αγώνες και τις θυσίες την περίοδο των απελευθερωτικών αγώνων του 1822.

Ανεβαίνουμε της στροφές του δρόμου, ο πλούτος των χρωμάτων από τα γύρω δάση εξακολουθεί να μας εντυπωσιάζει.

Μια φύση όμορφη, πλανεύτρα, δροσερή μας καλωσορίζει. Αυτή η φύση που επιμένει να μας εκπλήσσει με την ήρεμη και σιωπηλή παρουσία της.

Φθάσαμε στο ξωκλήσι των Ταξιαρχών, αφήσαμε τα αυτοκίνητα, πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στον προφήτη Ηλία, ανηφορικό πνιγμένο σε πελώριες οξιές, πανέμορφο.

Το θέαμα είναι γαλήνιο και η εμπειρία να αντικρίζεις δάση αρχέγονα σε ένα ήρεμο πρωινό είναι πάντα ξεχωριστή.

Θαυμάζουμε για μερικά λεπτά της ώρας την ομορφιά του τοπίου.

Αφήσαμε πίσω μας το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία και πήραμε το ανηφορικό δασικό μονοπάτι με πορεία δεξιά .

Στην πλάτη μας κουβαλάμε τα απολύτως απαραίτητα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητοι, αυτάρκεις και οικολογικά συνεπείς.

Η φύση δαμάζει το σκοτάδι, φωτίζει τον μαρμαρωμένο χρόνο, ανασυνθέτει καταστάσεις.

Πρωινό ακόμη και είναι η ώρα που τρέφονται τα περισσότερα άγρια ζώα και οι θάμνοι γεμίζουν από θορύβους και ήχους.

Καθώς η πανίδα που φιλοξενεί πουλιά, σκαντζόχοιρους, αλεπούδες λαγούς και κουνάβια βρίσκονται σε εγρήγορση και πότε -πότε εμφανίζονται μερικά από αυτά στο μονοπάτι που τώρα πεζοπορούμε.

Συνεχίζουμε σε δασικό δρόμο μπαίνοντας σε πυκνό δάσος οξιάς. Η πορεία μόλις άρχισε....

Με το ξεκίνημα το μονοπάτι ανηφορικό, χαμηλή βλάστηση, πεσμένα φύλλα,πράσινη γη.

Πουλιά φτερουγίζουν και μας συνοδεύουν με το τραγούδι τους σε αυτή την απεραντοσύνη του αιώνιου δάσους..

Μετά από μια επίπονη δυνατή ανηφορική ανάβαση ανάμεσα από πυκνό δάσος θεόρατων οξιών φθάσαμε σε ξέφωτο.

Με τις πρωινές ακτίνες του ήλιου μια ξαφνική ομίχλη κάλυψε το δάσος μπροστά μας αλλά και πέρα από αυτό, σκέπασε σχεδόν τις βουνοκορφές του βουνού, προσδίδοντας μια μυστηριακή εμφάνιση.

Αφήσαμε το δασικό δρόμο πήραμε πορεία αριστερά μονοπάτι ανηφορικό με τις πλαγιές πλημμυρισμένες από λογής - λογής αγριολούλουδα.

Τα κυκλάμινα κάνουν την εμφάνιση τους με το ροζ χρώμα τους, και συμπληρώνουν το σκηνικό στον ατέλειωτο καμβά της εκρηκτικής φύσης.

Συνεχίζουμε την ανάβαση για περισσότερο από μια ώρα μέσα από πυκνό δάσος οξιάς τυλιγμένο στην σιωπή.

Πλησιάζουμε στη θέση «Ντορντόπολη»

Αριστερά μας και πολύ ψηλότερα οι κορυφές Δίδυμες, κάτω χαμηλά η πεδιάδα της Έδεσσας και μπροστά μας το χιονοδρομικό 3-5 πηγάδια.

Συνεχίζουμε για το χιονοδρομικό.

Μας υποδέχεται καταπράσινο βουβό και έρημο. Το ξενοδοχείο δεν λειτουργεί μόνοι εμείς και η απεραντοσύνη του πράσινου. Ξεκουραζόμαστε για αρκετά λεπτά της ώρας, η παραμονή μας κύλησε σε αργούς ρυθμούς.

Επιστροφή….

Η ζέστη στο κατακόρυφο.

Με δυσκολία συνεχίζουμε με τις αχτίνες του ήλιου να ζεσταίνουν τα δένδρα και Εμας.

Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής από την ίδια διαδρομή, μέσα από ένα ονειρικό δασωμένο τοπίο.

Απολαυστική η μέρα σήμερα με την ανέγγιχτη ομορφιά από τα γύρω δάση. Σήμερα ορειβατήσαμε και πάλι στις πλαγιές του βουνού, ακούσαμε τα μυστικά του ανυπόμονα, ζήσαμε την ομορφιά του, πήραμε κάτι από τη γοητεία του.

Όλη μια παρέα μια συντροφιά από ορειβάτες που δείχνουν ότι δεν βιάζονται για την επιστροφή.

Τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τα αυτοκίνητα είναι γεμάτα εικόνες, από μια παραμυθένια φύση τριγύρω.

Κάθε φορά και ένα ταξίδι κοντά στη φύση είναι μια γλυκιά συγκίνηση, μια απόδραση από την καθημερινότητα.