«Ρωτάτε ο Γιάννης τι κάνει - Ο Γιάννης παλεύει»

«Ενάντια σε ένα λειψό ιατρικό σύστημα, σε μια ανεύθυνη κοινωνία, μα προπάντων για μια αυτόνομη και αξιοπρεπή ζωή»
Η συναυλία συμπαράστασης στον Γιάννη Αβραμίδη και ενίσχυσης του μεγάλου αγώνα αποκατάστασης που δίνει τους τελευταίους μήνες,
πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης 12 Σεπτεμβρίου στο γήπεδο μπάσκετ στην Ελιά. Η οικογένεια, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συναθλητές του Γιάννη αλλά και πολύς κόσμος ήταν εκεί, Βεροιώτες που είτε τον γνώριζαν είτε τον έμαθαν έπειτα από την είδηση του σοβαρού τραυματισμού που υπέστη πριν λίγους μήνες κατά τη διάρκεια της προπόνησής του στο ΔΑΚ «Βικέλας» στο Μακροχώρι. Παιδιά της ηλικίας του και γονείς, με τη σκέψη ότι στη θέση του Γιάννη θα μπορούσε να είναι τα ίδια, ή τα παιδιά τους. Τόσο απλά. Αρκεί μόνο μια κακή στιγμή. Ή μια κακή νοοτροπία; 

Εκπροσωπώντας την οικογένεια του Γιάννη, η ξαδέλφη του, Παρασκευή Μεϊμαρίδου, διάβασε ένα κείμενο πριν την έναρξη της συναυλίας, το οποίο αρχικά ευχαριστούσε όσους βοήθησαν στην πραγματοποίησή της, στη συνέχεια όμως αναφερόταν στην νοοτροπία αυτή, που «στοίχισε» στον Γιάννη το διάβασμα της Βιολογίας, την έναρξη της σχολικής χρονιάς, την τύχη να βρίσκεται ανάμεσά μας στις κερκίδες και όχι στο κρεββάτι ενός κέντρου αποκατάστασης, παλεύοντας καθημερινά για μια αυτόνομη και αξιοπρεπή ζωή. Ήταν απλά άτυχος; Ή «θύμα» μιας κακής νοοτροπίας και μιας ανώριμης κοινωνίας;

Αρχικά ευχαρίστησε το μουσικό σχήμα Μπούσουλας, τη Μάγδα Πένσου, τον Γιώργο Γελαράκη, τη Μαρία Θεοχαροπούλου και τον Κώστα Σαββίδη για τη συμμετοχή τους αφιλοκερδώς την ΚΕΠΑ, τον δήμο Βέροιας και όλους όσους βοήθησαν για την πραγματοποίησή της αλλά και τον Υφυπουργό Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη που έδειξε μεγάλη ευαισθητοποίηση, δηλώνοντας στην οικογένεια πως είναι και θα είναι δίπλα στον Γιάννη. Και συνέχισε...

«Ο Γιάννης κοντεύει 17,5 χρονών. Αγαπάει τον στίβο. Είναι ένας έφηβος με όνειρα, ταλέντο, καλοσύνη, ευγένεια. Στις 2 Μαΐου διάβαζε Βιολογία. Η ώρα περνούσε και έπρεπε να φύγει για την καθιερωμένη του προπόνηση. Άφησε το διάβασμα στη μέση λέγοντας, "Μαμά θα τελειώσω όταν γυρίσω". Και έφυγε.

Εκεί, πολύ άδικα, την ώρα της προπόνησης στο άλμα επί κοντό, έπεσε με το κεφάλι σε μια σιδερένια βάση. Η βάση αυτή ήταν ακάλυπτη. Και κακώς ήταν ακάλυπτη. Και έτσι ξεκίνησε ο Γολγοθάς του Γιάννη και της οικογένειάς μας. 

Ρωτάτε ο Γιάννης τι κάνει. Και η μόνη απάντησή μας είναι "Ο Γιάννης παλεύει". Παλεύει ενάντια σε ένα λειψό ιατρικό σύστημα, ενάντια σε μια ανεύθυνη κοινωνία, μα προπάντων, παλεύει για μια αυτόνομη και αξιοπρεπή ζωή. 

Ο Γιάννης, αντί να ξεκινήσει χθες το σχολείο και να ανησυχεί για τις πανελλήνιες εξετάσεις, όπως κάθε συνομήλικος του, περιμένει να χειρουργηθεί ξανά. Να ξαναμάθει να περπατάει, να τρώει, να μιλάει. Σε τέτοιους τραυματισμούς είναι αναγκαία η αποκατάσταση του ασθενή, που πέρα από πολύμηνη, είναι και πολυέξοδη και μάλιστα δεν καλύπτεται από κανένα ασφαλιστικό ταμείο. Και σας ευχαριστώ που με τη συμβολή σας στηρίζετε αυτό το έργο. 

Θα ήθελα να ανακαλούμε το περιστατικό του Γιάννη ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των αποτελεσμάτων της επικινδυνότητας της νοοτροπίας "Έλα μωρέ, δεν πειράζει". Και τι εννοώ με αυτό. Υπάρχουν πολλά επικίνδυνα σημεία σε αυλές σχολείων, παιδικές χαρές. Όλα αυτά θα μου πεις, τα βλέπεις εδώ και αρκετό καιρό και δεν έχει συμβεί τίποτα. Τι πειράζει; 

Υπάρχει μια κακώς ακάλυπτη σιδερένια βάση σε ένα αθλητικό κέντρο όπου προπονούνται παιδιά. Και αυτό δεν πειράζει; Μια φορά θα γίνει το κακό. Το ξέρω και το ξέρεις και εσύ. Αν προσέχουμε όμως, μειώνουμε τις πιθανότητες. Είμαι εδώ γιατί είμαι τυχερή. Είστε εδώ γιατί είστε τυχεροί. Ο Γιάννης δεν είναι εδώ γιατί δεν είναι τυχερός. 

Η κοινωνία μας αντί να βαδίζει με γνώμονα την πρόληψη, βασίζεται στην τύχη. Ας αποτελέσει ο βαρύς και επικίνδυνος τραυματισμός του Γιάννη αφορμή να σκεφτούμε όλες εκείνες τις φορές που είπαμε "Ε δεν πειράζει", ενώ κατά βάθος πείραζε. Ας ωριμάσουμε και ας αναλάβουμε την κοινωνική ευθύνη που μας αναλογεί για να υποδεχθούμε τον Γιάννη σε μια πιο ώριμη κοινωνία και να τον αφήσουμε επιτέλους να τελειώσει το διάβασμα της Βιολογίας που τον περιμένει πάνω από 4 μήνες. 

Ο Γιάννης χρειάζεται ακόμα πολύ χρόνο. Βαδίζει σε έναν δρόμο μακρύ, δύσκολο, άδικο. Και βλέποντάς σας όλους εδώ απόψε, μας κάνετε να πιστεύουμε ότι τουλάχιστον δε βαδίζει μόνος».