Η κορυφή Σοκόλ βρίσκεται εντελώς απομονωμένη φωλιασμένη μέσα σε δυσπρόσιτες πλαγιές .
Είναι η βορειότερη και σχετικά απομονωμένη κορυφή του ορεινού όγκου του Βόρα και οριοθετεί και αυτή τα σύνορα με το κράτος των Σκοπίων. Βρισκόμαστε στον νομό Πέλλας στην Αλμωπία. Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Άλμωπες, αρχηγός ο γίγαντας Άλμωψ γιος του Ποσειδώνα και της Έλλης κόρης του Αθάμαντα.
Τον 7ο π. X. αιώνα αποικήθηκε από Αργιάδες Mακεδόνες. Το 168 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους.
Στους βυζαντινούς χρόνους δοκιμάστηκε από βαρβαρικές επιδρομές. Τον 14ο αιώνα υποδουλώθηκε στους Τούρκους.
Στους μακεδονικούς αγώνες από το 1904 έως και το 1908 δοκιμάστηκε σκληρά.
Στις 4 Νοεμβρίου το 1912 απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό.
Η διαδρομή ξεκινά από το άνω Λουτράκι Αριδαίας.
Ερείπια από το παλιό χωριό έρημο και μόνο, φύλακας στην ερημιά το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.
Ανηφορίζοντας τον φιδωτό χωματόδρομο, αριστερά μας οι εγκαταστάσεις των λουτρών με τα θερμά ιαματικά νερά.
Η νεότερη ιστορία των Λουτρών Πόζαρ όπως είναι γνωστά προσδιορίζεται από την ίδια την περιοχή που αναδεικνύεται και συνεχώς εξελίσσεται, χάρη στις δυνάμεις των φιλόξενων κατοίκων και της τοπικής αυτοδιοίκησης σε ένα λιτό και απέριττο τουριστικό θέρετρο.
Η ζωή εδώ είναι λιτή, χωρίς την ΄΄ χλιδή ΄΄ που άλλα θέρετρα προσφέρουν. Η τουριστική ανάπτυξη είναι ήπιας μορφής.
Στα πυκνά δάση του όρους Βόρα συνυπάρχουν, αγριογούρουνα, ζαρκάδια, λύκοι, αλεπούδες, λαγοί, σκίουροι.
Το στρατιωτικό φυλάκιο μπροστά μας έρημο και εγκαταλελειμμένο, πέρασαν χρόνια από τότε που έσφυζε από ζωή, φύλακες στα χρόνια του εμφυλίου και του ψυχρού πολέμου μετέπειτα.
Παραδομένο τώρα στη σιωπή.
Αφήνουμε τα αυτοκίνητα, η πεζοπορία αρχίζει.
Πλούσια βλάστηση μας υποδέχεται.
Νερά τρέχουν από παντού, ο δασικός δρόμος λασπωμένος από τα τρεχούμενα νερά, μας δυσκολεύει.
Κινούμαστε τώρα με νότια κατεύθυνση και αριστερά, δυο φορές προσπεράσαμε το ρέμα της Λούτας χωρίς απώλειες.
Μικροί καταρράκτες θα ενωθούν με άλλα μικρά ρέματα και θα σχηματίσουν το ποτάμι κάτω στην χαράδρα από όπου συνεχίζει μέσα από τις εγκαταστάσεις των ιαματικών πηγών και λουτρών και χύνεται στον κάμπο της Αριδαίας.
Δύο φορές ο χείμαρρος σταματά την πορεία μας.
Μαζεύουμε πέτρες κάνουμε διάβαση, τον προσπερνάμε χωρίς απώλειες. Συνεχίζουμε…
Η φύση προετοιμασμένη για το Φθινόπωρο που δεν θα αργήσει.
Μπροστά μας η δαντελωτή άγρια κορυφογραμμή μας κοιτά αγέρωχα και μας καλεί. Μας προτρέπει να περιηγηθούμε στις ομορφιές της και να μάθουμε την ιστορία της. Ο αέρας φέρνει από παντού μυρωδιές ελευθερίας, μια θλίψη και μια ησυχία επικρατεί στα δένδρα, ακόμη με φυλλώματα.
Ανάμεσα στις πλαγιές νοιώθεις το φτερούγισμα της ψυχή σου στην αναπάντεχη συνάντηση με την ελευθερία.
Το άρωμα από τα πεύκα μας ταξιδεύει.
Μέσα από δασωμένες κοιλάδες και πλαγιές από εκτεταμένα δάση από κερασιές, καστανιές, βελανιδιές, οξιές και πεύκα η ανάβαση συνεχίζεται.
Στα πυκνά δάση του όρους Βόρα συνυπάρχουν λύκοι, λαγοί, αλεπούδες, αγριογούρουνα, ζαρκάδια και διάφορα είδη πουλιών. Μόλις μας προσπέρασε ένας καφετί σκίουρος.
Τώρα παίρνουμε πορεία βορειοδυτικά και ανηφορίζουμε την στενή απότομη ράχη που σε λίγο γίνεται αρκετά φαρδιά.
Το μονοπάτι δύσκολο ανηφορικό.
Οδοιπορούμε για περισσότερο από μια ώρα, τώρα βρισκόμαστε στην άκρη της βουνοκορφής παράλληλα με το ποτάμι, το οποίο διακρίνεται κάτω χαμηλά, το μονοπάτι άγριο, επικίνδυνο μα συνάμα γοητευτικό.
Χρώματα του φθινοπώρου παντού.
Ορειβατούμε στην κορυφογραμμή η βουνοπλαγιά ντυμένη με εκατοντάδες χιλιάδες πεσμένα φύλλα.
Συνεχίζουμε… ανάμεσα σε οξιές και πεύκα.
Έχουμε συμπληρώσει δύο ώρες πορεία, η αγριάδα του βουνού μας δυσκολεύει την ανάβαση το τοπίο μαγευτικό η εμπειρία μοναδική.
Μετά από πορεία 2 ωρών και 45 λεπτών φθάσαμε στην κορυφή. Πρώτος ο Γιάννης και ακολουθούν η Αδριάνα και ο Ηλίας.
Τώρα τοπίο ολότελα γυμνό, ένα βράχινο σύμπλεγμα που έχει όψη ανοιγμένης φτερούγας είναι η κορυφή ακριβώς δίπλα στη συνοριογραμμή Ελλάδος – Σκοπίων.
Σοκόλ ( γεράκι στα σλάβικα).
Δεν έχει καμιά σχέση με την εθνικιστική οργάνωση sokol που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του τσεχικού εθνικισμού στην Πράγα το 1862.
Ήταν μια σλάβικη οργάνωση βασισμένη στη μάζα των βασανισμένων λαών και μιλούσε για εθνικιστικές ιδεολογίες.
Το γεράκι αρπαχτικό ημερόβιο πουλί του γένους falco, προέρχεται από την λατινική λέξη Falx ( δρεπάνι ) εξαιτίας του σχήματος των φτερών.
Η συντροφιά μας απολαμβάνει την ηρεμία και την ομορφιά της μητέρας φύσης.
Απέναντι η κορυφογραμμή του κράτους των Σκοπίψν και γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές.
Πιο πέρα οι κορυφές Κράβιτσα, το Πέτερνικ, το Πίνοβο, η Τζένα και το Παϊκο.
Πολλές ανάσες καθαρού αέρα.
Επιστροφή…
Ο ήλιος ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα και μας ακολουθεί .
Τον ήλιο τον διαδέχεται και πάλι η συννεφιά.
Ένα δροσερό αεράκι περνά από τις φυλλωσιές των δένδρων και μας διαπερνά.
Με το σφύριγμα του αέρα η κατάβαση συνεχίζεται.
Κατεβαίνοντας την βουνοπλαγιά μπροστά μας ξεδιπλώνεται μια εικόνα ανεπανάληπτης ομορφιάς, οι εγκαταστάσεις των λουτρών Πόζαρ, το χωριό Όρμα και η πεδιάδα της Αριδαίας.
Το βουνό το προσεγγίζεις ταπεινά, το θαυμάζεις, το σέβεσαι.
Το βουνό έχει την δική του κουλτούρα, δύσκολα να το αγαπήσεις, να βραχείς, να ταλαιπωρηθείς, να κρυώσεις.
Όμως η μεγαλοπρέπεια του και το δέος που σου προκαλεί δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Μεσημέρι και οι αχτίδες του ήλιου δίνουν μια μεγαλοπρεπή όψη στις γύρω βουνοπλαγιές.
Αφήσαμε πίσω το Φθινοπωρινό τοπίο, είναι η εικόνα που γλυκαίνει την καρδιά μας και ξεκουράζει το μυαλό μας.
Απομεσήμερο και το ζεστό νερό στα λουτρά Πόζαρ = Πο – Ζαρ ( κάτω από την φωτιά ), πέφτοντας από τον καταρράκτη – στα γερά κορμιά μας - παίρνει την κούραση της ημέρας.
Ο καφές μας δίνει δυνάμεις για την επιστροφή.
Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία.
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για κάποια άλλη ανάβαση την επόμενη Κυριακή.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους ορειβατούν, ταξιδεύουν, ονειρεύονται και δραπετεύουν.
Τσιαμούρας Νικόλαος.
Είναι η βορειότερη και σχετικά απομονωμένη κορυφή του ορεινού όγκου του Βόρα και οριοθετεί και αυτή τα σύνορα με το κράτος των Σκοπίων. Βρισκόμαστε στον νομό Πέλλας στην Αλμωπία. Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Άλμωπες, αρχηγός ο γίγαντας Άλμωψ γιος του Ποσειδώνα και της Έλλης κόρης του Αθάμαντα.
Τον 7ο π. X. αιώνα αποικήθηκε από Αργιάδες Mακεδόνες. Το 168 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους.
Στους βυζαντινούς χρόνους δοκιμάστηκε από βαρβαρικές επιδρομές. Τον 14ο αιώνα υποδουλώθηκε στους Τούρκους.
Στους μακεδονικούς αγώνες από το 1904 έως και το 1908 δοκιμάστηκε σκληρά.
Στις 4 Νοεμβρίου το 1912 απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό.
Η διαδρομή ξεκινά από το άνω Λουτράκι Αριδαίας.
Ερείπια από το παλιό χωριό έρημο και μόνο, φύλακας στην ερημιά το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.
Ανηφορίζοντας τον φιδωτό χωματόδρομο, αριστερά μας οι εγκαταστάσεις των λουτρών με τα θερμά ιαματικά νερά.
Η νεότερη ιστορία των Λουτρών Πόζαρ όπως είναι γνωστά προσδιορίζεται από την ίδια την περιοχή που αναδεικνύεται και συνεχώς εξελίσσεται, χάρη στις δυνάμεις των φιλόξενων κατοίκων και της τοπικής αυτοδιοίκησης σε ένα λιτό και απέριττο τουριστικό θέρετρο.
Η ζωή εδώ είναι λιτή, χωρίς την ΄΄ χλιδή ΄΄ που άλλα θέρετρα προσφέρουν. Η τουριστική ανάπτυξη είναι ήπιας μορφής.
Στα πυκνά δάση του όρους Βόρα συνυπάρχουν, αγριογούρουνα, ζαρκάδια, λύκοι, αλεπούδες, λαγοί, σκίουροι.
Το στρατιωτικό φυλάκιο μπροστά μας έρημο και εγκαταλελειμμένο, πέρασαν χρόνια από τότε που έσφυζε από ζωή, φύλακες στα χρόνια του εμφυλίου και του ψυχρού πολέμου μετέπειτα.
Παραδομένο τώρα στη σιωπή.
Αφήνουμε τα αυτοκίνητα, η πεζοπορία αρχίζει.
Πλούσια βλάστηση μας υποδέχεται.
Νερά τρέχουν από παντού, ο δασικός δρόμος λασπωμένος από τα τρεχούμενα νερά, μας δυσκολεύει.
Κινούμαστε τώρα με νότια κατεύθυνση και αριστερά, δυο φορές προσπεράσαμε το ρέμα της Λούτας χωρίς απώλειες.
Μικροί καταρράκτες θα ενωθούν με άλλα μικρά ρέματα και θα σχηματίσουν το ποτάμι κάτω στην χαράδρα από όπου συνεχίζει μέσα από τις εγκαταστάσεις των ιαματικών πηγών και λουτρών και χύνεται στον κάμπο της Αριδαίας.
Δύο φορές ο χείμαρρος σταματά την πορεία μας.
Μαζεύουμε πέτρες κάνουμε διάβαση, τον προσπερνάμε χωρίς απώλειες. Συνεχίζουμε…
Η φύση προετοιμασμένη για το Φθινόπωρο που δεν θα αργήσει.
Μπροστά μας η δαντελωτή άγρια κορυφογραμμή μας κοιτά αγέρωχα και μας καλεί. Μας προτρέπει να περιηγηθούμε στις ομορφιές της και να μάθουμε την ιστορία της. Ο αέρας φέρνει από παντού μυρωδιές ελευθερίας, μια θλίψη και μια ησυχία επικρατεί στα δένδρα, ακόμη με φυλλώματα.
Ανάμεσα στις πλαγιές νοιώθεις το φτερούγισμα της ψυχή σου στην αναπάντεχη συνάντηση με την ελευθερία.
Το άρωμα από τα πεύκα μας ταξιδεύει.
Μέσα από δασωμένες κοιλάδες και πλαγιές από εκτεταμένα δάση από κερασιές, καστανιές, βελανιδιές, οξιές και πεύκα η ανάβαση συνεχίζεται.
Στα πυκνά δάση του όρους Βόρα συνυπάρχουν λύκοι, λαγοί, αλεπούδες, αγριογούρουνα, ζαρκάδια και διάφορα είδη πουλιών. Μόλις μας προσπέρασε ένας καφετί σκίουρος.
Τώρα παίρνουμε πορεία βορειοδυτικά και ανηφορίζουμε την στενή απότομη ράχη που σε λίγο γίνεται αρκετά φαρδιά.
Το μονοπάτι δύσκολο ανηφορικό.
Οδοιπορούμε για περισσότερο από μια ώρα, τώρα βρισκόμαστε στην άκρη της βουνοκορφής παράλληλα με το ποτάμι, το οποίο διακρίνεται κάτω χαμηλά, το μονοπάτι άγριο, επικίνδυνο μα συνάμα γοητευτικό.
Χρώματα του φθινοπώρου παντού.
Ορειβατούμε στην κορυφογραμμή η βουνοπλαγιά ντυμένη με εκατοντάδες χιλιάδες πεσμένα φύλλα.
Συνεχίζουμε… ανάμεσα σε οξιές και πεύκα.
Έχουμε συμπληρώσει δύο ώρες πορεία, η αγριάδα του βουνού μας δυσκολεύει την ανάβαση το τοπίο μαγευτικό η εμπειρία μοναδική.
Μετά από πορεία 2 ωρών και 45 λεπτών φθάσαμε στην κορυφή. Πρώτος ο Γιάννης και ακολουθούν η Αδριάνα και ο Ηλίας.
Τώρα τοπίο ολότελα γυμνό, ένα βράχινο σύμπλεγμα που έχει όψη ανοιγμένης φτερούγας είναι η κορυφή ακριβώς δίπλα στη συνοριογραμμή Ελλάδος – Σκοπίων.
Σοκόλ ( γεράκι στα σλάβικα).
Δεν έχει καμιά σχέση με την εθνικιστική οργάνωση sokol που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του τσεχικού εθνικισμού στην Πράγα το 1862.
Ήταν μια σλάβικη οργάνωση βασισμένη στη μάζα των βασανισμένων λαών και μιλούσε για εθνικιστικές ιδεολογίες.
Το γεράκι αρπαχτικό ημερόβιο πουλί του γένους falco, προέρχεται από την λατινική λέξη Falx ( δρεπάνι ) εξαιτίας του σχήματος των φτερών.
Η συντροφιά μας απολαμβάνει την ηρεμία και την ομορφιά της μητέρας φύσης.
Απέναντι η κορυφογραμμή του κράτους των Σκοπίψν και γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές.
Πιο πέρα οι κορυφές Κράβιτσα, το Πέτερνικ, το Πίνοβο, η Τζένα και το Παϊκο.
Πολλές ανάσες καθαρού αέρα.
Επιστροφή…
Ο ήλιος ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα και μας ακολουθεί .
Τον ήλιο τον διαδέχεται και πάλι η συννεφιά.
Ένα δροσερό αεράκι περνά από τις φυλλωσιές των δένδρων και μας διαπερνά.
Με το σφύριγμα του αέρα η κατάβαση συνεχίζεται.
Κατεβαίνοντας την βουνοπλαγιά μπροστά μας ξεδιπλώνεται μια εικόνα ανεπανάληπτης ομορφιάς, οι εγκαταστάσεις των λουτρών Πόζαρ, το χωριό Όρμα και η πεδιάδα της Αριδαίας.
Το βουνό το προσεγγίζεις ταπεινά, το θαυμάζεις, το σέβεσαι.
Το βουνό έχει την δική του κουλτούρα, δύσκολα να το αγαπήσεις, να βραχείς, να ταλαιπωρηθείς, να κρυώσεις.
Όμως η μεγαλοπρέπεια του και το δέος που σου προκαλεί δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Μεσημέρι και οι αχτίδες του ήλιου δίνουν μια μεγαλοπρεπή όψη στις γύρω βουνοπλαγιές.
Αφήσαμε πίσω το Φθινοπωρινό τοπίο, είναι η εικόνα που γλυκαίνει την καρδιά μας και ξεκουράζει το μυαλό μας.
Απομεσήμερο και το ζεστό νερό στα λουτρά Πόζαρ = Πο – Ζαρ ( κάτω από την φωτιά ), πέφτοντας από τον καταρράκτη – στα γερά κορμιά μας - παίρνει την κούραση της ημέρας.
Ο καφές μας δίνει δυνάμεις για την επιστροφή.
Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία.
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για κάποια άλλη ανάβαση την επόμενη Κυριακή.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους ορειβατούν, ταξιδεύουν, ονειρεύονται και δραπετεύουν.
Τσιαμούρας Νικόλαος.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.