Εργαστήρι κινηματογράφου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.

Εργαστήρι κινηματογράφου με τον Ηλία Παπαδόπουλο
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας για το νέο εκπαιδευτικό έτος διευρύνει τα εργαστήριά του με ένα νέο εργαστήριο, το εργαστήρι κινηματογράφου με τον Ηλία Παπαδόπουλο. Το εργαστήρι θα λειτουργήσει από τον Οκτώβριο του 2019. Η
έναρξη των μαθημάτων είναι την Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2019 και οι συναντήσεις στο εργαστήρι θα πραγματοποιούνται τρεις ώρες εβδομαδιαία. Δηλώσεις συμμετοχής στα γραφεία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας, 3ος όροφος Χώρου Τεχνών, από Δευτέρα 01 έως και την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019.

Πληροφορίες: γραφεία ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας, 3ος όροφος Χώρου Τεχνών, 2331078140,42

Σημείωμα δασκάλου του εργαστηρίου

Μια από τις χαρακτηριστικότερες συνήθειες του Τομ από τον Γυάλινο Κόσμο είναι οι συχνές επισκέψεις του σε κινηματογράφους. Η κινηματογραφική αίθουσα, κατά κοινή ομολογία, είναι ένας χώρος απόδρασης από την καθημερινότητα: τα φώτα χαμηλώνουν, τα ηχεία δυναμώνουν και όπως ο χαρακτήρας του Williams, έτσι και το μυαλό του θεατή χάνεται στον κόσμο που ξεδιπλώνεται στις δύο διαστάσεις του πανιού.

Είτε πρόκειται για εμπορική ταινία, ωστόσο, είτε για ταινία είδους (genre film) ή δημιουργού (auteur film), υπάρχει ένας κινηματογραφικός κώδικας με εξειδικευμένο συντακτικό, με συγκεκριμένη γραμματική, ακόμα και με ορισμένο λεξιλόγιο. Και ένας σπουδαστής οποιουδήποτε εργαστηρίου που παράκειται στις δραματικές τέχνες οφείλει να αναγνωρίζει αυτούς τους κώδικες, να επικοινωνεί με τους όρους της κινηματογραφικής γλώσσας. Έστω κι αν δεν ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής στον κινηματογράφο, ο σπουδαστής πρέπει ν’ αναγνωρίζει τον κινηματογραφικό κώδικα. Θα καταλήξει έτσι να απολαμβάνει ταινίες ακόμα και διανοητών σκηνοθετών του μέσου (όπως λόγου χάρη του Χάνεκε, του Λόουτς ή και του Λάνθιμου) με την ίδια χαρά σαν να βλέπει μια εμπορική ταινία. Στο κάτω κάτω, ο κινηματογράφος είναι ένας εξελιγμένος τρόπος να αφηγούμαστε παραμύθια, κι όπως αναφέρει και η Judith Weston στο Σκηνοθετώντας τον Ηθοποιό, οι θεατρικοί συγγραφείς, οι λογοτέχνες, ακόμα και οι ανά τους αιώνες ποιητές πολύ πιθανόν να γύριζαν ταινίες, αν είχαν στη διάθεση τους τις φωτογραφικές καινοτομίες του 20ου αιώνα.

Εξάλλου, η οπτικοακουστική αφήγηση ήταν πάντα μέρος του ανθρώπινου DNA: από τις αρχαίες τοιχογραφίες των Σουμέριων, μέχρι τα σύγχρονα instagram stories.

Στόχος εργαστηρίου

Στόχος του εργαστηρίου είναι να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους κανόνες του κινηματογραφικού μέσου και να λέμε ιστορίες με εικόνα και ήχο. Ιστορίες για εμάς. Ιστορίες για τον δίπλα μας. Ιστορίες για τον κόσμο. Ιστορίες που θα μας κάνουν να καταλάβουμε.

Μέσα από μια σειρά πρακτικών ασκήσεων, οι μαθητές του εργαστηρίου να έρχονται σε επαφή με τις απαιτήσεις της κινηματογραφικής υποκριτικής.

Το πρόγραμμα στηρίζεται σε ένα συνδυασμό θεωρίας, ιστορίας αλλά και πρακτικής κινηματογράφου. Την ιστορία κινηματογράφου, την οποία απαρτίζει ένα πρόγραμμα 14ων ενοτήτων. Η περιγραφή των ενοτήτων συνοψίζονται στην εξής παράγραφο:

Πρόδρομοι του κινηματογραφικού μέσου και συνθήκες γέννησής του. Στο μάθημα μελετώνται με τη συνοδεία οπτικοακουστικού υλικού τα χαρακτηριστικά και οι εκπρόσωποι των σημαντικότερων κινηματογραφικών ρευμάτων: o πρώιμος κινηματογράφος και τα τρικ του Méliès, η ανάπτυξη του κλασσικού Hollywood, o γερμανικός εξπρεσιονισμός, οι πρωτοπορίες στη Γαλλία, οι αρχές του Μοντάζ στη Σοβιετική Ένωση, η εμφάνιση του ήχου στην Αμερική, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Ιταλικός Νεορεαλισμός, η Nouvelle Vague, το Νέο Hollywood και οι ανεξάρτητες παραγωγές, το Δόγμα 95, ο Ελληνικός Κινηματογράφος και το Greek Weird Cinema. Παράλληλα, εξηγούνται βασικές αρχές θεωρίας του κινηματογράφου, οι σπουδαστές εξοικειώνονται με τεχνικούς όρους και έρχονται σε επαφή με την εξέλιξη της τέχνης του ηθοποιού στον κινηματογράφο.

Στο τέλος, μέσα από ασκήσεις, παιχνίδια, εργασίες αλλά και προσωπικές τους σκέψεις, οι σπουδαστές καταλήγουν

i. να κατανοήσουν την έννοια της «δημόσιας απομόνωσης»,

ii. να εξοικειωθούν με τον κινηματογραφικό εξοπλισμό,

iii. να μάθουν τις απαιτήσεις ενός κινηματογραφικού γυρίσματος και

iv. να ξέρουν πώς να προετοιμάζουν τους εαυτούς τους οι ίδιοι για ένα πιθανό casting.

Και έστω αν δεν ακολουθήσουν τον δρόμο της υποκριτικής, μαθαίνουν να γίνονται καλύτεροι θεατές. Να απολαμβάνουν και να κατανοούν το φιλμικό κείμενο. Να μην αισθάνονται ότι ο κόσμος που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους είναι μόνο για «μυημένους».

Σημείωση:

Οποιοσδήποτε εξοπλισμός από την πλευρά των συμμετεχόντων είναι χρήσιμος, αλλά όχι απαραίτητος. Θα προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε ό,τι μέσο έχουμε στη διάθεσή μας. Από κινητά, μέχρι φωτογραφικές, go pro, ή webcams.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Ηλίας Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1984. Το 2008 αποφοιτά από το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, με κατευθύνσεις Κύκλων Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας. Από το 2011 συνεργάζεται με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»: Πανικός στα Παρασκήνια – Ludwig (σκην. Στάθη Μαυρόπουλου), Το Νερό της Ζωής – Αφοι Grimm (σκην. Ελένης Δημοπούλου), Ο Βυσσινόκηπος – Chekhov, Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα - Pommerat (σκην. Χριστίνας Χατζηβασιλείου), Η Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας – Dϋrrenmatt (σκην. Έρσης Βασιλικιώτη), Οδύσσεια – Όμηρος (σκην. Έφης Σταμούλη). Άλλες συνεργασίες του περιλαμβάνουν το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης (στο δρώμενο Μάσκα δεν έχω να κρυφτώ σε σκηνοθεσία Στέλιου Χλιαρά), το Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης (Minetti : Το πορτραίτο ενός καλλιτέχνη όταν γεράσει – Bernhard σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού), τους Enigma Theatre Group (Ο επαγγελματίας – Kovacevic σε σκηνοθεσία Κυριάκου Δανιηλίδη), την Ομάδα Τέχνης Oberon (Τα όπλα της κυρά-Καράρ – Brecht σε επιμέλεια Αλέκου Σπυριδάκη, Καρακορούμ – Στάικος σε σκηνοθεσία Διονύση Καραθανάση) και τη σκηνοθέτη Κίρκη Καραλή (Επικίνδυνες Μέρες Κανονικές, Είναι Κανείς Εκεί – devised theater). Επίσης, έχει διδάξει Θεατρικό Παιχνίδι σε σπουδαστές του ΙΕΚ ΟΑΕΔ (2014-’15), Θεατρική Αγωγή στα Δημοτικά Σχολεία Ταγαράδων και Αγ. Παρασκευής και Ιστορία και Πρακτική του Κινηματογράφου στη δραματική σχολή «Σύγχρονο Θέατρο Βασίλη Διαμαντόπουλου». Στις πιο πρόσφατες συνεργασίες του περιλαμβάνεται ο Αγησίλαγος του Δημήτρη Μπασλάμ, η παραγωγή του ΚΘΒΕ “Η Mάνα Κουράγιο και τα παιδιά της”, όπου διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτη του Νικίτα Μιλιβόγεβιτς και η εργοβιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη «Φτάσε Όπου Δεν Μπορείς» που σκηνοθέτησε η Χριστίνα Χατζηβασιλείου για λογαριασμό του ΔηΠεΘε Κοζάνης σε καλλιτεχνική διεύθυνση Ελένης Δημοπούλου.

Την περίοδο που γράφεται το παρόν σημείωμα συνεχίζει τις μεταπτυχιακές σπουδές Δημιουργικής Γραφής Σεναρίου Κινηματογραφικής και Τηλεοπτικής Αφήγησης στα Τμήματα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Νηπιαγωγών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και οργανώνει την κινηματογραφική στήλη Legalize Film για λογαριασμό του rejected.gr.