Η δολοφονική πολιτική του «θα τα καταφέρουμε»

Του Κώστα Κουτσουρέλη*
Μέχρι τις 7 Ιουνίου, 530 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους φέτος στη Μεσόγειο στην προσπάθειά τους να περάσουν στις ευρωπαϊκές της ακτές, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ. Ποιο είναι το νέο εδώ, θα ρωτήσει κανείς. Το νέο είναι η δραματική μείωση των θανάτων. Πέρυσι, 2018, είχαμε
2.277 πνιγμούς, 3.139 είχαμε το 2017, το 2016 μάλιστα 5.096. Και όχι, η μείωση αυτή δεν οφείλεται στην ύφεση των πολέμων στη Συρία ή αλλού. Στην Υεμένη, στη Λιβύη, στο Κέρας της Αφρικής, στο Αφγανιστάν, σε πολλές υποσαχάριες περιοχές η κατάσταση σήμερα είναι εξίσου ή περισσότερο καταστροφική. Και άλλωστε, το ποσοστό των πραγματικών προσφύγων στους μετακινούμενους πληθυσμούς ήταν πάντοτε μειοψηφικό. Η μεγάλη πλειονότητα είναι και ήταν ανέκαθεν οικονομικοί μετανάστες που υποδύονται τους πρόσφυγες. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι στατιστικές των υπηρεσιών ασύλου ανά την Ευρώπη: μόνο κλάσμα των αιτήσεων γίνονται δεκτές.

Η δραματική πτώση των θανάτων οφείλεται αποκλειστικά σε έναν παράγοντα. Στην εγκατάλειψη της δολοφονικής, όπως αποδεικνύεται, πολιτικής του «θα τα καταφέρουμε!» και στον αποτελεσματικό έλεγχο των θαλασσίων περασμάτων. Από τη στιγμή που τέθηκε φραγμός στη δραστηριότητα των ποικιλώνυμων εκείνων "ανθρωπιστικών" ΜΚΟ που σε αγαστή συνεργασία με τους διακινητές στις ασιατικές και αφρικανικές ακτές έφερναν καραβιές ψυχές στη Μεσόγειο για να τις "σώσουν" κατόπιν, με το αζημίωτο, οι πνιγμοί μειώθηκαν κατακόρυφα.

Το ξέρω ότι η ειρωνεία είναι αφόρητη. Για τα παρωπιδοφόρα ΜΜΕ, για τους τυφλούς διανοουμένους και τους ανθρωπιστές μας που, όπως τις προάλλες εν χορώ στο Χάρβαρντ, αποθεώνουν τη Μέρκελ, το απτό μετρήσιμο γεγονός ότι οι αποφάσεις της στοίχησαν την ζωή σε τόσους ανθρώπους και επέτρεψαν σε άλλους πολλούς να πλουτίσουν, δεν μπορεί παρά να πέσει πάνω στην απόλυτη άρνηση. Είναι οδυνηρό να διαπιστώνεις ότι με τις καλές σου προθέσεις έστρωνες τον δρόμο προς την κόλαση. Και ακόμη οδυνηρότερο να βλέπεις ότι οι εχθροί σου, αυτούς που αναγόρευσες τέρατα και διαβόλους, ο Ορμπάν λ.χ., ή ο Σαλβίνι, εκ του αποτελέσματος, κι όχι στα λόγια, αποδεικνύονται πολύ πιο φιλάνθρωποι από τους "ήρωες της καλοσύνης".

Στον Μαξ Βέμπερ χρωστάμε τον όρο "ηθική της ευθύνης". Είναι ό,τι ακριβώς λείπει από την υποκριτική μας πολιτική, που ομνύει στο όνομα της "ηθικής του φρονήματος", του ηθικολογικού ψευτοανθρωπισμού δηλαδή. Καλός δεν είναι όποιος υπόσχεται το καλό. Αλλά όποιος προβλέπει τις συνέπειες των υποσχέσεών του.

(Χθες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Μεξικού ανακοίνωσαν μέτρα για τη δραστική μείωση των μεταναστευτικών ρευμάτων. Αν τηρηθούν είναι βέβαιο ότι οι εκατοντάδες θάνατοι στον ποταμό Ρίο Γκράντε και αλλού στη μεθόριο των δύο χωρών θα μειωθούν δραστικά. Μην περιμένετε όμως να το πληροφορηθείτε όταν θα συμβεί. Ούτε για τις θετικές εξελίξεις στη Μεσόγειο βρήκαν να πουν τα λαλίστατα ΜΜΕ μας δυο κουβέντες. Και πώς άλλωστε όταν τόσο τις πολέμησαν;)
----------
*Ο Κώστας Κουτσουρέλης γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Εργάστηκε μεταξύ άλλων ως δικηγόρος και σύμβουλος διεθνών σχέσεων. Δημοσίευσε λογοτεχνικά έργα, δοκίμια και μελέτες. Η αρθρογραφία του των τελευταίων ετών περιστρέφεται γύρω από την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση. Διευθύνει την επιθεώρηση λόγου και ιδεών "Νέο Πλανόδιον".