Γιορτή του πατέρα

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας
«Πιστεύω πως ο,τι γινόμαστε βασίζεται σε αυτό που οι πατεράδες μας μας δίδαξαν όταν δεν προσπαθούσαν καν να μας διδάξουν κάτι. Είμαστε φτιαγμένοι από μικρά θραύσματα σοφίας».
Ουμπέρτο Έκο
Ας μην γελιόμαστε… Η γιορτή του πατέρα σε σχέση με την αντίστοιχη γιορτή της μητέρας θα είναι πάντα στην αφάνεια. Ο πατέρας είναι ένα πρόσωπο που άλλαξε σημαντικά το ρόλο του μέσα στο χρόνο. Σήμερα, στο πλευρό μιας εργαζόμενης μητέρας βοηθά όσο και εκείνη στην ανατροφή των παιδιών.

Ρόλοι μοιρασμένοι, αλλά πάντα ο πατέρας στην ελληνική οικογένεια αποτελεί το «πρόσωπο» για τα παιδιά, ο στυλοβάτης της οικογένειας. Σήμερα τιμούμε τον πατέρα γεννήτορα, τροφό, παιδαγωγό που δίνει όλα τα εφόδια στο παιδί του για να μεγαλώνει που γίνεται παράδειγμα για το παιδί του.

Η παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα πρωτογιορτάσθηκε στις 19 Ιουνίου 1910 και έκτοτε γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.

Εμπνεύστρια της Παγκόσμιας Ημέρας του πατέρα ήταν η Αμερικανίδα Σονόρα Σμαρτ Ντοντ που θέλησε να καθιερώσει μια γιορτή ανάλογη με την Ημέρα της Μητέρας, για να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου, που ανέθρεψε μόνος του τα 6 παιδιά του.

Είναι μια ημέρα αφιερωμένη σε όλους τους πατεράδες του κόσμου κάτι αντίστοιχο με την γιορτή της μητέρας. Δεν αφορά μόνο την πατρότητα αλλά και τη συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο.

Είναι μια γιορτή που έχει ως στόχο να δείξει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας δεδομένου ότι πολύ συχνά στην κοινωνία μας οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Στην Ελλάδα η γιορτή του πατέρα καθιερώθηκε από τον Σύλλογο διαζευγμένων αντρών.

Οι διαζευγμένοι πατεράδες ίδρυσαν τον Σύλλογο για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια ( ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. ) ιδρυτής ο Νίκος Σπιτάλας πατριώτης μου, από την Αλεξανδρούπολη. Η ενέργεια αυτή κρίθηκε απαραίτητη λόγω απαξίωσης του πατέρα από τα δικαστήρια στα διαζύγια.

Η πρώτη γνωστή ιστορικά οργανωμένου εορτασμού της Ημέρας του Πατέρα έλαβε χώρα στο Φέαρμοντ της δυτικής Βιρτζίνια των Ηνωμένων πολιτειών Αμερικής στις 5 Ιουλίου το 1908.

Διοργανώθηκε από την Γκρέις Γκόλντεν Κλέϊτον η οποία ήθελε να γιορτάσει την μνήμη των 210 νεκρών πατεράδων που έχασαν την ζωή τους σε ορυχείο στην αποκαλούμενη τραγωδία του Μόνονγκα μερικούς μήνες πριν στη Μόνονγκα της δυτικής Βιρτζίνια, τον Δεκέμβριο του 1907.

Στο Αμερικανικό Κογκρέσο που αφορούσε την επισημοποίηση της γιορτής του πατέρα το 1913 καταψηφίστηκε λόγω φόβων για εμπορευματοποίηση της εορτής. Υπήρξαν και άλλες αποτυχημένες προσπάθειες αναγνώρισης. Το 1916 το 1924 αλλά και άλλες προσπάθειες τα επόμενα χρόνια.

Το 1966 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάταγμα που τιμούσε επίσημα τους πατέρες και καθιέρωσε την Τρίτη Κυριακή του Ιουλίου ως Ημέρα του Πατέρα.

Το 1972 ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον οριστικοποίησε τη γιορτή ως μόνιμη εθνική γιορτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

52 χώρες ακολούθησαν το παράδειγμα των Η.Π.Α. με εξαίρεση την Αυστραλία που γιορτάζει την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, την Ελλάδα που την γιορτάζει τον Μάιο και άλλες χώρες που όρισαν άλλη ημερομηνία.

Ως σύμβολο της ημέρας επικράτησε το τριαντάφυλλο το μεν άσπρο, για τους ζωντανούς, το δε κόκκινο για τους νεκρούς πατεράδες.

Φυσικά τους γονείς μας τους τιμάμε και τους αγαπάμε κάθε μέρα του χρόνου αλλά οι παγκόσμιες ημέρες αυτές μας δίνουν την ευκαιρία να τους δείξουμε για ακόμα φορά πόσο τους αγαπάμε.

Υ.Γ. Στους πατεράδες όλου του κόσμου που πρέπει να είναι «κολώνες» του σπιτιού, που πρέπει να φροντίζουν να μην λείπει τίποτα από τα παιδιά τους, που πρέπει να δείχνουν δυνατοί και ανεπηρέαστοι ακόμη και όταν συγκινούνται… και συγκινούνται εύκολα.

Σε αυτούς που δεν μιλούν πολύ αλλά αγωνιούν διαρκώς και σκέφτονται τις δυσκολίες και το αύριο που έχουν να αντιμετωπίσουν.

Σε όλους αυτούς να ευχηθούμε Χρόνια – Πολλά!