Συγκλονίζει η Μπέλλα: «Όταν έμεινα στο αναπηρικό καροτσάκι...»

Η δίμετρη κόρη του βιομηχάνου κρέατος από τη Βέροια, που μεγάλωσε ειδυλλιακά με δυο Ι.Χ. πόνι στη φάρμα της, έχει πολεμήσει σκληρά για κάθε βήμα της. Ειδικά το πρώτο της, αφού σηκώθηκε από το αναπηρικό καροτσάκι. «To αγαπημένο μου σημείο πάνω μου είναι τα πόδια μου, επειδή είναι ψηλά
και γυμνασμένα. Κατά τα άλλα έχω πολλές ανασφάλειες. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ο αφαλός μου και το χρώμα των ματιών μου» ανέφερε η ίδια σε πρόσφατη συνέντευξή της και συνέχισε: «Έχω μεγαλώσει μέσα στην παράδοση, ακούγοντας κλαρίνα και πηγαίνοντας σε πανηγύρια στο χωριό μου. Επίσης επί επτά χρόνια, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, με πήγαινε ο πατέρας μου για παραδοσιακούς χορούς σε ένα σύλλογο βλάχων. Ξέρω όλους τους χορούς, ειδικά τη Ζαχαρούλα που είναι και ο πιο διάσημος. Πλέον, κάθε φορά που ακούω κλαρίνο ή μυρίζω ραβανί, μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία. Λατρεύω τα ζώα. Έκανα τα τατού στα 18 μου όταν περπάτησα ξανά μετά από ένα χρόνο στο κρεβάτι και στην αναπηρική καρέκλα. Είναι το μότο της ζωής μου» τόνισε χαρακτηριστικά η καλλονή από την Ημαθία.
Μπορεί η Ιωάννα (κόρη του γνωστού βιομηχάνου κρέατος που έχει σφαγεία στη Βέροια και 200 κρεοπωλεία σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα) να μεγάλωσε σαν μια μικρή πριγκίπισσα, αλλά, στα 17 της, είδε το μεγαλύτερό της όνειρο, το να γίνει επαγγελματίας βολεϊμπολίστρια, να γίνεται θρύψαλα από τη μια στιγμή στην άλλη.

«Έπαιζα βόλεϊ από τα επτά μου. Στην αρχή στον Ποσειδώνα Βέροιας και, μετά, στα 15 μου, στον Ηρακλή και στα κλιμάκια της εθνικής ομάδας, με την μαμά μου να με πηγαινοφέρνει στις προπονήσεις. Μάλιστα με είχε δει ένας μάνατζερ από την Ρωσία και μου κανόνιζε να πάω να αγωνιστώ στο εκεί πρωτάθλημα. Παρότι ήμουν μόλις 45 κιλά, στα όρια της νευρικής ανορεξίας, που σήμαινε ότι έπρεπε να κάνω άμεσα ενδυνάμωση, του άρεσε τόσο η τεχνική μου όσο και ο σωματότυπός μου αφού έχω σωστές αναλογίες, ψηλά πόδια και είμαι παντού γυμνασμένη. Λίγες εβδομάδες πριν φύγω, στα πλαίσια της προετοιμασίας με την εθνική ομάδα εφήβων στο Σουφλί, ήμασταν στο γυμναστήριο μαζί με το αντρικό τμήμα και κάναμε βάρη. Ο προπονητής μου έλειπε. Κάποιος μου έβαλε στοίχημα ότι δεν μπορώ να σηκώσω 150 κιλά στη μπάρα. Το δοκίμασα. Και στη δεύτερη επανάληψη ακούστηκε ένα κρακ και έπεσα κάτω. Έπαθα σπονδυλολίσθηση και ράγισμα στην λεκάνη. Τους επόμενους πέντε μήνες τους πέρασα στο κρεβάτι μιας κλινικής στη Θεσσαλονίκη, ανήμπορη να περπατήσω. Όσο ήμουν κλινήρης στο κρεβάτι πέρασα μια μίνι κατάθλιψη. Είχα σοκαριστεί. Το βόλεϊ ήταν όλη μου η ζωή. Είπα τελείωσαν όλα τα όνειρά μου. Και φταίω εγώ για αυτό. Το χειρότερο ήταν ότι, επειδή οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν γιατί δεν μπορώ να περπατήσω, μου έκαναν εξετάσεις μέχρι και για όγκο στο κεφάλι. Το συγκεκριμένο βράδυ, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, ήταν το χειρότερο της ζωής μου. Θυμάμαι την μητέρα μου να προσπαθεί μου κρύψει την αγωνία της πηγαίνοντας και κλαίγοντας όλο το βράδυ στην τουαλέτα. Και εμένα να είμαι σίγουρη ότι κάτι πολύ κακό μου συμβαίνει...»