Είναι ο Παύλος Παυλίδης «ένα αλλιώτικο παιδάκι»;

Παρασκευή 21/9/2018: Η είδηση αρχίζει να εξαπλώνεται με πηχυαίους τίτλους: «Τοξικομανής τραυματίστηκε θανάσιμα επιχειρώντας να ληστέψει κοσμηματοπωλείο». Όσο περνούν οι μέρες η πρώτη αυτή φράση καταρρίπτεται, νέα στοιχεία έρχονται καθυστερημένα στην επιφάνεια και μόνο μία
αλήθεια παραμένει αδιάσειστη: Ο Ζακ Κωστόπουλος/Zackie Oh δεν ζει πια! Παρασκευή 2/12/2018: Ο Βεροιώτης τραγουδιστής Παύλος Παυλίδης κυκλοφορεί στο YouTube το τραγούδι «Ένα αλλιώτικο παιδάκι». Το αφιερώνει στον Ζακ και οι στίχοι του σφάζουν με το μπαμπάκι όσους εμπλέκονται στην υπόθεση.
Στο ηλεκτρισμένο κλιπ της Μαρίνας Δανέζη εμφανίζεται ως drag queen, ενώ συμμετέχουν επίσης, μεταξύ άλλων, η σκηνοθέτις Άντζελα Μπρούσκου και ο ηθοποιός Χάρης Φραγκούλης. Όπως ήταν φυσικό, πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν τον τραγουδοποιό ότι καπηλεύτηκε ένα τόσο τραγικό γεγονός για προσωπικό του όφελος. Αν σκεφτούμε όμως ότι ο Παυλίδης άρθρωνε πάντα πολιτικό λόγο μέσα από τους στίχους του, ποιος είναι άραγε καταλληλότερος να μιλήσει για ένα από τα πιο αποτρόπαια περιστατικά της χρονιάς που μας πέρασε;

«Ό,τι πιο όμορφο πεθαίνει»;

Πρώτη φορά τον είδαμε με τα Μωρά στη Φωτιά, όταν έντυνε με την κιθάρα του τους (σκληροπυρηνικούς για την εποχή) στίχους του Στέλιου «Σαλβαδόρ» Παπαϊωάννου. Μετά το δίσκο «Μωρά στη Φωτιά» (1988) αποχώρησε από την μπάντα και στη συνέχεια από τη χώρα. Μετανάστης για δεύτερη φορά στη ζωή του –είχε μεγαλώσει στη Γερμανία–, βρέθηκε στο Παρίσι, όπου πέρασε μια περίοδο μουσικής και προσωπικής αναζήτησης. Η επιστροφή του στην Ελλάδα έφερε μαζί και τη δημιουργία των Ξύλινων Σπαθιών. Η ορμητική «Ξεσσαλονίκη» (1993), με την εικονοπλαστική και σε μεγάλο βαθμό βιωματική στιχουργική του Παυλίδη, δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για μια συνεχώς ανοδική δεκάχρονη πορεία, με την τρυφερότητα να κοντράρεται με τον κοινωνικό προβληματισμό, κυρίως για τα ναρκωτικά.

Ένα χρόνο μετά τη διάλυση των Σπαθιών ο Παυλίδης επιστρέφει με τον πρώτο και μοναδικό μέχρι τώρα σόλο δίσκο του («Αφού λοιπόν ξεχάστηκα», 2004) και αμέσως μετά ξεκινάει μια νέα δημιουργική πορεία, αυτήν τη φορά με τους B-Movies, με την οποία συνεχίζει την έμμεση κοινωνική καταγγελία «με το γάντι», ενώ στις συνεντεύξεις του αφήνει και σαφείς πολιτικές αιχμές.

Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Κάπου εδώ ξεκινούν οι παρεξηγήσεις αλλά και το παράδοξο: τραγούδια για προσωπικά του βιώματα ερμηνεύονται ως πολιτικές δηλώσεις, ενώ ο ίδιος καταγράφεται στη συνείδηση του κοινού ως ένας από τους μεγάλους ερωτικούς. Οι στίχοι του όμως περίτρανα μας διαψεύδουν: το «Δεν είμαι από δω» είναι για εκείνον η πιο συχνή φράση που αρθρώνει ένας μετανάστης· οι Σκουριές τού δίνουν την αφορμή για να γράψει ότι «Θα ’ρθει μια μέρα»· οι «Ακτές του παραδείσου» παίρνουν αφορμή από ένα προσωπικό περιστατικό, τελικά όμως συνδέονται με τους πρόσφυγες στη Μεσόγειο... Συνεχίζει όμως να μιλάει κι εκτός των στίχων του. Υπογράφει το κείμενο αλληλεγγύης στην Ηριάννα και τοποθετείται έντονα υπέρ της, ενώ κάποιες δηλώσεις του απομονώνονται και χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν.

Παράλληλα, στις συνεντεύξεις του κάνει συχνά λόγο (κι ερωτάται επίσης) για τις ιδεολογίες, τις επαναστάσεις, την εξουσία και τη θέση των καλλιτεχνών απέναντι σε όλα αυτά. Είναι και ο ίδιος τελικά ένα «αλλιώτικο παιδάκι»; 

Πηγή