H ταινία του ταλαντούχου Παπαδουλάκη έγινε viral. Ενας νέος καταφεύγει στην αυτοδικία για να αντιμετωπίσει την ελληνική βαρβαρότητα: Τον αποκλεισμό των ΑμΕΑ από τα απλά. Ανατριχιάζεις, καταλαβαίνοντας ότι έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο: Να
χαίρεσαι με τη βία και να τη δικαιολογείς. Εδώ και μια μέρα, οι σοσιαλμιντιακοί μου τοίχοι έχουν γεμίσει με αναρτήσεις με το παρακάτω βιντεάκι. Παίχτηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα, και είναι δημιούργημα του Θοδωρή Παπαδουλάκη, ενός ταλαντούχου και βραβευμένου σκηνοθέτη, τον οποίο γνωρίσαμε τηλεοπτικά απ’ τις σειρές «Το Νησί», «Μπαμπά μην τρέχεις» και «Η λέξη που δεν λες».
Ένας νέος που αρχίζει να γκρεμίζει και να σπάει όσα εμποδίζουν την ελεύθερη διέλευση των ΑΜΕΑ στην καθημερινότητα της πόλης του: τα τραπεζοκαθίσματα που έχουν κλείσει το μισό πεζοδρόμιο και το αμάξι που έχει παρκάρει στη ράμπα.. Γιατί; Γιατί κάνουν τη ζωή της ΑΜΕΑ αδελφής του στην πόλη δύσκολη. Ο νεαρός συλλαμβάνεται και καταλήγει στη φυλακή.
Αν έκανες τον κόπο να δεις το βίντεο, λογικά θα σου έχει γεννήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Θα σου αρέσει, αλλά και δεν θα σου αρέσει μαζί. Θα το απολαύσεις, αλλά θα νιώσεις και ενοχές που το απολαμβάνεις. Ας μη γελιόμαστε, νομίζω ότι βλέποντας κάποιον να σπάει ένα αμάξι σε ράμπα, οι περισσότεροι νιώθουμε μια ικανοποίηση. Είναι λογικό και είναι απόρροια της ζούγκλας την οποία ζούμε μέσα στις πόλεις, μια ζούγκλα που η πολιτεία δεν αποφασίζει να διορθώσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά, παρά αφήνει να θεριεύει και μας περιβάλλει όλο και πιο ασφυκτικά.
Όταν λοιπόν η ανομία και η ατιμωρησία βασιλεύουν γύρω σου, και κανείς δεν το διορθώνει, αρχίζεις και νιώθεις οργή, αηδία, απελπισία. Και τα αισθήματα αυτά γεννούν βία μέσα σου. Βλέπεις τον άλλο να παρκάρει πάνω σε ράμπα, και θα ήθελες να του σκάσεις το λάστιχο. Δεν το κάνεις, αλλά το σκέφτεσαι. Ο πρωταγωνιστής του Παπαδουλάκη, το έκανε. Κι έχω την αίσθηση, ότι δεν το έκανε μόνο για την αδελφή του, το έκανε για όλους μας. Eπραξε εκείνο που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας, εκείνη τη βίαιη επιθυμία που γεννά μέσα μας η κατάσταση που βιώνουμε κάθε μέρα στους δρόμους. Την οπτικοποίησε, και μας την έδωσε στο πιάτο. Για να ικανοποιηθούμε, αλλά και για να νιώσουμε απαίσια.
Γιατί, πέρα απ’ την ενδόμυχη απόλαυση, εκείνο που τελικά σου μένει σαν επίγευση είναι μια πικρία. Νιώθεις χάλια. Αυτός ήταν και ο στόχος του βίντεο και όχι να μας παρακινήσει να σπάμε τραπεζοκαθίσματα και αμάξια σε ράμπες. Ο Παπαδουλάκης έβαλε στην οθόνη το πιο βαθύ, σκοτεινό μέσα μας Και νιώθεις έτσι, πρώτον γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι η ικανοποίηση που σε πλημμύρισε βλέποντας τον θυμωμένο αδελφό της ταινίας, είναι αποκρουστική. Ανατριχιάζεις, καταλαβαίνοντας ότι έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο: να χαίρεσαι με τη βία και να τη δικαιολογείς.
Και βέβαια, νιώθεις τεράστια απέχθεια για το κράτος στο οποίο ζεις, το οποίο έχει επωάσει τέτοια βίαια αισθήματα μέσα σου, επειδή δεν φροντίζει να προστατεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το δικαίωμα σου να κινείσαι ελεύθερα μέσα στην πόλη σου, είτε είσαι πάνω σε καροτσάκι είτε όχι. Νομίζω ότι αυτός ήταν και ο στόχος του βίντεο και όχι να μας παρακινήσει να σπάμε τραπεζοκαθίσματα και αμάξια σε ράμπες. Ο Παπαδουλάκης έβαλε στην οθόνη το πιο βαθύ, σκοτεινό μέσα μας και το άφησε να εκφραστεί ελεύθερα μέσα στο ρεαλιστικό φόντο της πολιτείας όπου ζούμε. Σαν ένα θεριό που βγήκε απ’ το κλουβί και βρέθηκε σ’ ένα δρόμο, αγριεμένο. Για να μας πει τελικά: σου αρέσει όλο αυτό; Εσύ είσαι. Εγώ. Εμείς.
Ωραίοι είστε εκεί στο Βεροιώτη, μπράβο σας. Όλο εκλεκτές παρουσίες βλέπω στις δημοσιεύσεις σας, τον χασοδίκη Καρατσιώλη με τις γελοίες απόψεις του και σήμερα την Σταμπούλογλου που όλοι θυμόμαστε τα ρεζιλίκια της στην Τατιάνα που μιλούσε για περικεφαλαίες. Κι από τέχνη βλέπω άσχετη επίσης η παρδαλίλα. Όπως κι εσείς από διαχείριση τοπικού site.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αφαίρεση πινακίδων και το πρόστιμο είναι το νόμιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ mad max έβλεπε ο προκομμένος όταν ήταν μικρός...
Η Βία ως απάντηση στην παρανομία σημαίνει κανόνες της Ζούγκλας.Πάλι εκτός τόπου και χρόνου η Σταμπούλογλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βίντεο του κ Παπαδουλάκη δεν προτρέπει στη βία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όλο φανταστικό.
Σου δείχνει τι ΘΑ ήθελε να κάνει ο αδικημένος αδερφός. Σε τι όρια μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν κάθε μέρα επί χρόνια του κάνουν τη ζωή πανδύσκολη ορισμένοι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει μόνο το δικό τους συμφέρον.
ΟΧΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ!!
Ας προβληματιστούμε γιατί στο εξωτερικό η απλή βόλτα στους δρόμους τόσο απλή υπόθεση;Γιατί τηρείται ο νόμος.
Το βίντεο αυτό δεν θα είχε γυριστεί αν τηρούνταν οι νόμοι.
Και καμία συζήτηση δεν θα είχε γίνει. Όσοι λοιπόν κατάλαβαν ότι το βίντεο προωθεί τη βια μάλλον μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό τους.
ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ,ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΣΤΗ ΤΡΟΧΑΙΑ ΛΗΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΚΗΝ.ΤΑΙΝΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι σπεύδουν να καταδικάσουν το βίντεο, προφανώς δεν έχουν βιώσει την αίσθηση θυμου, αγανάκτησης, αδικίας και αλλά και αδυναμίας που βιωνουν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Εγώ το έχω βιώσει, ευτυχώς όχι με αναπηρικό καροτσάκι αλλά με βρεφικό... Επί πολλά χρόνια, μέχρι να μεγαλώσουν όλα τα παιδιά μου. Και μπορεί να μην ήθελα να αρχίσω να τα σπάω όλα,όπως ο νεαρός, όμως ευχαρίστως θα κολλούσα ένα αυτοκολλητάκι με το γνωστό συμπαθές τετράποδο και τη λεζάντα "ειμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω" στα αυτοκίνητα που παρκάρουν πάνω στο πεζοδρόμιο. Να μην μιλήσω για τα υπολοιπα: τραπεζάκια, μανάβικα, γλάστρες και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Να προσθέσω και τα πανήψυλα πεζοδρομια, τις ράμπες που μόνο ράμπες δεν είναι, αφού ξεκινούν είκοσι εκατοστά από το έδαφος... Χώρια οι λακκούβες, οι κολώνες, τα σπασμένα πλακάκια. Ποια τροχαία να φωνάξω και πού να διαμαρτυρηθώ; Και μέχρι να φτάσει η τροχαία τι κάνω; Περιμένω; Όχι βέβαια, κατεβαίνω στον δρόμο και περνάω από αλλού, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή μου. Και αυτό κάθε μέρα, για πολλά χρόνια. Λοιπόν, πριν μιλήσετε για νόμους (που καταπατούνται με τις ευλογίες του δήμου) και αστυνομίες(που δεν είναι ποτέ εκεί που την χρειάζεσαι),μπείτε για λίγο στη θέση αυτού του παιδιού αλλά κυρίως αυτού του κοριτσιού και φερθειτε, τουλάχιστον εσείς , οπως θα θέλατε να φέρονται σε σας αν ήσασταν στη θέση του.
ΑπάντησηΔιαγραφή