Κορυφή Ξηροβούνι με τους Oρειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας
Ένας θαυμαστός πίνακας ξεπροβάλλει μπροστά μας. Αφεθήκαμε στη μαγεία του δάσους γεμίζοντας τα μάτια μας πανέμορφες εικόνες.
Ορειβατούμε τώρα χαζεύοντας το τοπίο τριγύρω αλλά και ένα κομμάτι του ανατολικού Βέρμιου που απλωνόταν
μεγαλόπρεπα απέναντι μας. Η ορειβασία σήμερα, είναι το βασικό άθλημα του βουνού, η ορειβασία προέρχεται από την ύπαρξη της ανθρωπότητας, όχι ως άθλημα, αλλά ως μέσο μετακίνησης. Σήμερα η ορειβασία είναι κυρίως άθλημα και δίνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να σκαρφαλώνουμε στο βουνό, που ευτυχώς η Ελλάδα έχει αρκετά βουνά και όμορφα. Πεζοπορούμε και ορειβατούμε στα βουνά, ερχόμαστε κοντά στη φύση να απολαύσουμε την ελευθερία και την ομορφιά της φύσης. Να γνωρίσουμε το μεγαλείο της.

Να διδαχθούμε από τη φύση και να φθάσουμε σε μια ισορροπία μαζί της και με τον εαυτό μας. Η φυγή στο βουνό είναι η αληθινή περιπέτεια είναι η συγκίνηση και το δέος που μας προξενεί η μεγαλοπρέπεια του ορεινού τοπίου. Εμείς σαν ορειβατική ομάδα είμαστε πάντα εδώ και σας περιμένουμε, να αποδράσουμε μαζί όλες τις εποχές του χρόνου. Φύγαμε στις 7+30 το πρωί από την Βέροια για το Ξηρολίβαδο. Περάσαμε τη διασταύρωση, ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου. Δρόμος δύσκολος παγωμένος, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Φθάσαμε στο Ξηρολίβαδο. Μας υποδέχθηκε παγωμένο και έρημο, τυλιγμένο μέσα στην ομίχλη. Μόνο εμείς και η απέραντη σιωπή. Ο οικισμός είναι κτισμένος στην ανατολική άκρη μιας πευκόφυτης κοιλάδας επάνω στο όρος Βέρμιο σε υψόμετρο1220 μέτρων. Βρίσκεται δίπλα σε μια μικρή λίμνη, τη «μπάρα». Σε γνωστά έγγραφα του Τούρκικου ιεροδικείου της Βέροιας, το Ξηρολίβαδο μνημονεύεται πολλές φορές από το 1640.

Ο γνωστός περιηγητής F. Pougeville πέρασε στο τότε κατεστραμμένο χωριό το 1806. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα, να’ μαστε τώρα στην ησυχία του πρωινού, εικόνες ολόλευκες τριγύρω. Στις γύρω πλαγιές πανέμορφα μαυρόπευκα και συστάδες με πλατύφυλλες οξιές. Μεγάλα θηλαστικά δεν υπάρχουν σήμερα όπως η αρκούδα, ο λύκος και το ζαρκάδι, παρατηρούνται όμως αγριογούρουνα, αλεπούδες, ασβοί , νυφίτσες, λαγοί και σκίουροι. Οι μυρωδιές της χειμωνιάτικης γης, το φύσημα του ανέμου και των παγωμένων φύλλων μας, ταξιδεύουν. Κάτι τέτοιες στιγμές όταν βρίσκεσαι στην αγκαλιά της φύσης, γίνεσαι ένα μαζί της και παραδίδεσαι στους ρυθμούς της. Είναι μια αίσθηση που δεν περιγράφεται με λόγια, σε δημιουργούν αμέσως μια όμορφη διάθεση, μια ομορφιά που σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι εντελώς ξαφνικά σε έναν άλλο κόσμο.

Νιώθεις ανανεωμένος, πιο πλούσιος, πιο άνθρωπος. Τα αιωνόβια πεύκα ντυμένα μας περιμένουν με καρτερικότητα. Ένας κατάμαυρος σκίουρος μας κοιτάει με περιέργεια και ανεβαίνει τρέχοντας στον κορμό ενός πεύκου. Σε αυτή την παράξενη συναρπαστική φύση η ζωή φαίνεται να αναζητά την ισορροπία της. Απολαμβάνουμε την ομορφιά και συνεχίζουμε σε κάτασπρο τοπίο. Μόνοι εμείς, 7 φίλοι ορειβάτες και η ησυχία του δάσους. Οδοιπορούμε σε αυτό το υπέροχο τοπίο οξιές και πεύκα μας καλωσορίζουν, ο αέρας μαζί με το χιόνι που φέρνει ο αέρας από τις γύρω πλαγιές, μας μεταφέρουν μυρωδιές και ήχους πρωτόγνωρους. Η ατμόσφαιρα διαυγής κρυστάλλινη. Γύρω μας μια συμφωνία χρωμάτων που ξεχωρίζει και γοητεύει τον νου και μας οδηγεί μακριά από την καθημερινότητα. Η τελευταία χιονόπτωση σκέπασε την πλάση γύρω με τον λευκό μανδύα του χειμώνα. Το χιόνι που έπεσε δυνατά και αβίαστα, κρατά όλα τα μυστικά της φύσης, όλη την ιστορία των ανθρώπων, την ισορροπία του κόσμου. Ανασαίνω αυτό τον παγωμένο αέρα και σκέφτομαι δεν χρειάζεται να πας στην άκρη του κόσμου για να πάρεις μια γεύση από ατέλειωτη αδάμαστη ελληνική φύση. Τριάντα λεπτά με Ι.Χ. από την Βέροια. Τόσο κοντά και τόσο μακριά...! Ο αέρας που ανεμπόδιστα διαπερνά το εκτεταμένο δάσος μας μεταφέρει μια ανάλαφρη αίσθηση μέθης, μας ταξιδεύει. Νομίζω ότι θα μπορούσα να περιφέρομαι σε αυτό το υπέροχο σκηνικό αιώνια. Ανεβαίνοντας ψηλότερα ο καιρός γύρισε για τα καλά και ο ουρανός αντάριασε απειλητικά, καθώς το βουνό βυθιζόταν σε μια παγερή σιωπή. Φορέσαμε γάντια και σκούφους και ότι ζεστό είχαμε πάνω μας.

Ο αέρας λυσσομανά το κρύο μας περονιάζει τα κόκκαλα μας κοκκινίζει μάγουλα και πρόσωπο. Απτόητοι , συνεχίζουμε για την κορυφή. Φθάσαμε στην κορυφή μετά από μια δύσκολη πορεία ανάβασης, λόγω της πυκνής ομίχλης. Από εδώ ψηλά λόγω της ομίχλης δεν διακρίνεται το Ξηρολίβαδο με τη λίμνη του και τις άλλες βουνοκορφές. Επιστροφή… Συνεχίζουμε την κατάβαση, η πορεία μας κράτησε περισσότερο από 3 ώρες, αλλά ήταν αρκετή για να απολαύσουμε το τοπίο που τελείωνε, εκεί κοντά στον ουρανό, στην κορυφή Ξηροβούνι. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αφήσαμε πίσω μας την ομορφιά του πανέμορφου πίνακα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στο Ξηρολίβαδο ο καφές και το τσάι είναι βάλσαμο για τη στιγμή. Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία σε χιονισμένο τοπίο πήρε τέλος. Καλωσορίζουμε στη συντροφιά μας τούς νέους φίλους ορειβάτες.