Πορεία στο χιόνι προς Παναγία Σουμελά με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας

Ένα ταξίδι τόσο κοντά από την πόλη της Βέροιας και τόσο μακριά! Το βουνό ασκεί πάνω μας μια μυστική έλξη, ψιθυριστά μας γνέφει να διαβούμε τη ράχη του και να ανεβούμε στην κορφή του. Φύγαμε από την Βέροια κάτω από ένα βροχερό ουρανό στις 7:30. Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου με κατεύθυνση το χωριό Καστανιά και την Παναγία Σουμελά. Μετά από εικοσιπέντε λεπτά διαδρομής μέσα από αλλεπάλληλες στροφές και ανηφορικά περάσματα ξεπροβάλλει μπροστά μας το χωριό Καστανιά , ντυμένο στα χρώματα του χιονιού. Το χωριό χαμένο στην κυριολεξία σε δάσος από καστανιές μας υποδέχεται με τρομερή χιονόπτωση.

Η μονή Παναγία Σουμελά ή μονή Σουμελά. Ήταν ένα πασίγνωστο χριστιανικό μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο για 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού. Μέχρι το 1922 υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης των Ποντίων στην Τουρκία των Οθωμανών. Το 1951 ο Κρωμναίος οραματιστής Φίλων Κτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με τη θεμελίωση της νέας Παναγίας Σουμελά εδώ στις πλαγιές του Βερμίου.

To βουνό μας υποδέχθηκε με εικόνες χειμωνιάτικες και χιονισμένο, παντού το λευκό που ξεχωρίζει. Να' μαστε τώρα με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα έτοιμοι για αναχώρηση. Μας καλωσορίζει μια κάτασπρη ησυχία μια μελαγχολία του Φθινοπώρου.
Μια ησυχία πλανιέται τριγύρω και σκεπάζει ανθρώπους και δένδρα σαν άχρωμη παραμυθένια ομίχλη.
Μπήκαμε στη σιωπηλή γοητεία του δάσους. Παντού φωνές και ψίθυροι από μια φύση ξεχασμένη σε τοπίο μελαγχολικό.
Τα δένδρα αέρινα, γυμνά από το φύλλωμα, παραδίδονται στο απαλό αεράκι του χιονιού.
To μονοπάτι ανηφορικό ανεβαίνει φιδοσέρνοντας την πλαγιά του βουνού, πεσμένα φύλλα και απόλυτη ησυχία..

Τώρα χιονίζει ασταμάτητα.
Συνεχίζουμε σε δασικό δρόμο, τριγύρω μας πανύψηλες οξιές και μετά από μια πορεία 25 λεπτών αφήσαμε πίσω μας τον δασικό δρόμο.
Τώρα τοπίο ολότελα γυμνό, άγριο, πετρώδες σκεπασμένο από φρέσκο χιόνι.
Το μονοπάτι μας καλωσορίζει άγριο και ατίθασο με υγρασία και χιονισμένη γη. Θερμοκρασία -2 βαθμοί.
Η ομίχλη και το χιόνι κάνουν το τοπίο ειδυλλιακό για εμάς, στις γύρω κοιλάδες όμως η ζωή για τα ζώα του δάσους είναι πολύ σκληρή.
Μοιραζόμαστε την ξεχωριστή μυρωδιά της φύσης και γύρω μας να πλημμυρίζουν δεκάδες αρώματα.

Συνεχίζουμε μέσα σε ένα έρημο δάσος οξιάς με μοναδική βλάστηση τα γυμνά κλαδιά των δένδρων και το απέραντο λευκό του χιονιού.
Το ξεχασμένο τοπίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό καθώς μικτά δάση βελανιδιάς καστανιάς και ελάτης είναι βυθισμένα στη σιωπή τους.
Το χιόνι μας κρατά συντροφιά από την ώρα εκείνη που βρεθήκαμε στο βουνό και εμείς συνεχίζουμε απτόητοι.

Ανηφορίζουμε σε χιονισμένο μονοπάτι, μια παράξενη γοητεία γεμάτη μυστήριο μας τυλίγει, τώρα το τοπίο αγριεύει. Η άγρια ομορφιά του φθινοπωρινού τοπίου μας ταξιδεύει. Βαδίζουμε σε δασικό δρόμο. Μαύρα σύννεφα κυριαρχούν παντού, η ομίχλη και η χιονόπτωση καλά κρατούν…... 

Πλησιάζουμε προς την κορυφή.
Η ομίχλη μας συντροφεύει καθώς ανηφορίζουμε προς την κορυφή. Τελευταία ανάβαση και η κορυφή μας καλωσορίζει τυλιγμένη στην ομίχλη και στο χιόνι. Δεν μπορούμε να θαυμάσουμε και να χαρούμε την ομορφιά τριγύρω λόγω της πυκνής χιονόπτωσης και ομίχλης.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από την ίδια διαδρομή, μόνοι εμείς και η απεραντοσύνη του βουνού. Τώρα τοπίο και πάλι ολότελα γυμνό, άγονο, σκληρό πετρώδες.
Πάνω από τα κεφάλια μας μόνο ο ουρανός, κάτω χαμηλά το δάσος με τις οξιές που όσο ορειβατούμε το πλησιάζουμε, γαντζωμένοι μεταξύ ουρανού και γης συνεχίζουμε εμείς μικροί και ασήμαντοι μέσα σε τούτο το χαμό.
Η ώρα περνά στην αγκαλιά της αγριεμένης φύσης.
Χρώματα λευκά που αλλάζουν κάθε στιγμή δεν μας αφήνουν περιθώρια να αναλογισθούμε τον δύσκολο καιρό της ημέρας.
Κάτω χαμηλά το χωριό Καστανιά ντυμένο στο λευκό χρώμα του χιονιού.

Το πρώτο χιόνι του Φθινοπώρου.
Λίγο πριν ξαναμπούμε στο δάσος με τις οξιές χιονισμένη γη και χλόη με κάτασπρο μονοπάτι. 

Επιστροφή…
Ο ήλιος πουθενά, χαμένος ολόκληρος και τυλιγμένος σε πυκνό μανδύα ομίχλης πάνω από αυτή τη «μαγική φύση».
Τα σπουργίτια και οι σπίνοι και τόσα άλλα πουλιά μας συντροφεύουν με το γλυκό τραγούδι τους.
Αφήνουμε πίσω μας το θρόισμα των δένδρων, την τρομερή χιονόπτωση, το σφύριγμα του ανέμου και κατηφορίζουμε τον δασικό δρόμο που μας οδηγεί στα αυτοκίνητα. Με το πέταγμα των ξαφνιασμένων πουλιών φθάσαμε στα αυτοκίνητα.

Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία.
Μετά από κάθε ορειβασία μετά από κάθε εξόρμηση, πάντα έχεις να μάθεις κάτι καινούριο, να ανακαλύψεις κάτι ιδιαίτερο και να συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλη ανάγκη και υποχρέωση έχουμε όλοι μας να διατηρήσουμε αυτή την ομορφιά.
Αφήνουμε πίσω μας το βουνό που και σήμερα μας χάρισε απλόχερα συγκινήσεις.

Συγχαρητήρια σε όλους εμάς!