Η εορτή του Οσίου Δαβίδ στο Κεφαλοχώρι

Την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Κεφαλοχωρίου επί τη εορτή του Οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία. Πλήθος κόσμου πιστών Χριστιανών κατέκλυσε τον Ιερό Ναό και προσευχήθηκε ευλαβικά. Διαβάστε αναλυτικά την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Πάτερ Δαβίδ παμμακάριστε, … τῷ Θεῷ, σεαυτόν ἀναθέμενος κο­σμι­κήν προσπάθειαν, θεοφρόνως ἀπέρριψας». Τιμοῦμε σήμερα μεθέορτα ἐδῶ στήν ἐνορία σας, ὅπως τό ἔχουμε καθιερώσει ἀπό ἐτῶν, τή μνήμη ἑνός μεγάλου ἀσκητοῦ καί θαυμα­τουργοῦἁγίου, τοῦ ὁσίου Δαβίδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ· ἑνός ἁγίου, ὁ ὁποῖ­ος, ἄν καί δένἔζησε στά χρόνια τῶν μεγάλων ἀσκητῶν καί μονα­χῶν, ἔφθασε στά μέτρα τῆς δικῆς τους ἁγιότητος, ἀπή­λαυσε ἀνα­ρί­θμητες πνευματικές καί οὐράνιες δωρεές ἀπό τόν Θεό καί ἀξιώθηκε νά γίνει μέ τή ζωή, τόν λόγο του καί τά θαύ­μα­τά του ἀπλανής ὁδη­γός τῶν ἀν­θρώπων πρός τόν Θεό.

Πῶς ὅμως τό ἐπέτυχε αὐτό ὁ ὅσιος Δαβίδ; Μᾶς τό ἀποκαλύπτει ὁ ἱερόςὑμνο­γρά­φος στό στιχηρό τῶν Αἴνων τό ὁ­ποῖο προέταξα. «Τῷ Θεῷσεαυτόν ἀνα­θέμενος, κοσμικήν προσπά­θει­αν θεοφρόνως ἀπέρριψας».

Αὐτός ἦταν ὁ δρόμος πού ἀκο­λού­θησε ὁ ὅσιος Δαβίδ γιά νά ἐπι­τύχει τόν στόχο τῆς ζωῆς του, γιά νά ἐπι­τύχει τήν ἁγιότητα, ἡ ὁποία δέν εἶναι σκοπός καί στόχος μόνο κά­ποιων ἀνθρώπων, ἀλλά εἶναι κοινός στόχοςὅλων μας, ὅλων τῶν πιστῶν. Ἀφιέρωσε, δηλαδή, τόν ἑαυτό του στόν Θεό καί ἀπομακρύνθηκε ἀπό κάθε προσπάθεια καί κάθε ἀγώνα πού ἀπέβλεπε στήν κατάκτηση γηΐ­νων καί κοσμικῶν στόχων, ἔχο­ντας προσηλωμένο τόν νοῦ του στόν Θεό.

Καί ἄς μήν θεωρήσει κανείς ὅτι αὐ­τό τό ἐπέτυχε ὁ ὅσιος Δαβίδ, ἐπειδήἦταν μοναχός καί ἔζησε μία ζωή ἀφιερωμένη ἀποκλει­στι­κά στόν Θεό. Διότι οὔτε ὁ ὅσιος Δα­βίδ ἔζησε ὅλη τή ζωή του στήν ἡσυχία καί τή γαλήνη ἑνός μο­να­στηριοῦ οὔτε ἡ ἀφιέρωση στόν Θεό εἶναι καθῆκον καί ὑποχρέωση μόνο τῶν μοναχῶν ἤ τῶν κλη­ρι­κῶν. Ἡ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ «υἱέ μου, δός μοι σήν καρδίαν», δέν ἀπευθύνεται σέ λίγους μόνο ἀν­θρώπους, γιατίἐάν ἀπευθυνόταν μόνο σέ αὐτούς ὁ Θεός θά ἦταν ἄδικος καί θά μεροληπτοῦσε καί δέν θά ἔδιδε σέ ὅλους τούς ἀν­θρώ­πους τίς ἴδιες εὐκαιρίες. Ἄλ­λω­στε καί ὁ λόγος του καί οἱ ἐντο­λές του δέν ἀφοροῦν μόνο κά­ποι­ους, ἀλλά ὅλους ἐκείνους πού τόν πι­στεύουν καί θέλουν νά βρίσκονται κοντά του.

Ὁ ὅσιος Δαβίδ ἔζησε καί μέσα στόν κόσμο καί μαζί μέ τόν κόσμο καί τούς ἀνθρώπους, καθώς πολ­λοί ἦταν ἐκεῖνοι πού τόν ἐπι­σκε­πτόταν γιά νάἀκούσουν τίς συμ­βου­­λές του καί νά πάρουν τήν εὐ­λογία του, ὅπου καί ἐάν μόνασε. Ἀλλά ὁ ὅσιος δέν ἄφησε τήν ψυχή του νά προσκολληθεῖ στόν κόσμο. Δέν ἄφησε τήν ψυχή του νά δε­σμευ­­θεῖ ἀπό τόν κόσμο καί τίς ἐπι­διώξεις του, γιατί γνώριζε τόν λό­γο τοῦ Κυρίου ὅτι «ἑνός ἐστί χρεί­α», καί αὐτό τό ἕνα εἶναι ἡ σω­τη­ρία τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἡ ὁ­ποίαἐπιτυγχάνεται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶ­ναι στραμμένος ἀποκλειστικά στά ἐγκόσμια πράγματα, ὅταν ὁ ἄν­θρω­­πος δέν εἶναι ἀποκλειστικά ἀφοσιω­μέ­νος στίς κοσμικές ἐπι­διώ­ξεις του.

Καί αὐτό εἶναι κάτι πού ἰσχύει γιά ὅλους μας. Ὁ Θεός γνωρίζει ὅτιἔχουμε καί ἀνθρώπινες ἀνά­γκες καί ἀνθρώπινες φιλοδοξίες καί δέν τίςἀπαγορεύει ἀλλά οὔτε καί τίς κα­­ταδικάζει. Ζητᾶ ὅμως ἀπό ἐμᾶς πού τόν πιστεύουμε καί τόν ἀγα­ποῦμε νά μήν γίνονται αὐτές οἱ ἐπιδιώξεις μας, αὐτές οἱ προ­σπά­θειές μας γιά νά ἀποκτή­σουμε τά ὑλικά ἀγαθά πού θά μᾶς χα­ρί­σουν μία ἄνετη ζωή, γιά νά κερ­δί­σουμε τήν ἐκτίμηση τῶν συναν­θρώ­πων μας καί νά δια­κρι­θοῦμε ἀπο­κτώ­ντας τιμές καί δόξες κο­σμι­κές, ἡπρώ­τη προτεραιότητα στή ζωή μας. Νά μήν γίνονται βα­ρίδια ὅλα αὐτά πού θά μᾶς κρατοῦν στή γῆ, πού θά σκοτίζουν τόν νοῦ μας, πού θάἀπασχολοῦν τή σκέψη μας, πού θά γεμίζουν τήν ψυχή μας, ὥστε νά μήνὑπάρχει χῶρος γιά τόν Θεό, νά μήν ὑπάρχει χῶρος γιά τήν ἀγά­πη του, νά μήν ὑπάρχει χρό­­νος νά ἀφιερώνουμε στόν Θεό καί νά ἀπολαμβάνουμε τή χαρά τῆς πα­ρου­σίας του στήν ψυχή μας.

Καί ὅταν ὁ Θεός εἶναι παρών στή ζωή μας καί ὅταν ἡ σκέψη μας εἶναι στραμμένη πρός τήν ἀγάπη του, τότε εὐκολότερα θά μποροῦ­με νά βαδίσουμε καί ἐμεῖς τόν δρόμο τῶν ἐντολῶν του, χωρίς νά ἐπη­ρε­α­ζόμεθα οὔτε ἀπό τίς σει­ρῆ­νες οὔ­τε ἀπό τούς πειρασμούς τοῦ κό­σμου.

Ἄς μιμηθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τό παράδειγμα τοῦ ὁσίου καί θεο­φό­ρου πατρός ἡμῶν Δαβίδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ καί ἄς μήν ἐπιτρέπουμε στίς κοσμικές φροντίδες καί μέρι­μνες καί στίς ἀνθρώπινες ἐπιδιώ­ξεις μας νά μᾶςἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἄς ἀγωνιζό­με­θα νά ἔχουμε πάντοτε τόν νοῦ μας καί τήν καρδιά μας προσκολλη­μέ­νη σέ αὐτόν, ὥστε νά ἔχουμε τή χά­ρη του καί νά προοδεύουμε πνευ­­ματικά γιά νά ἀξιωθοῦμε, διά πρεσβειῶν τοῦ ὁσίου Δαβίδ, τῆς αἰ­ωνίου ζωῆς καί σωτηρίας. Αὐτῆς τῆς ζωῆς πού καί ἐκεῖνος ἀπολαμβάνει, καί ὅλοι οἱ ἅγιοι καί ὁ ἅγιος Δημήτριος, οἱ ὁποῖοι μᾶς δίδουν πρότυπα προκειμένου νά βαδίσουμε καί ἐμεῖς, προκειμένου νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό, προκειμένου νά προσπαθήσουμε νά μήν κυριευθοῦμε ἀπό ὅλες αὐτές τίς φιλοδοξίες καί τίς ἐπιδιώξεις γιά τάὑλικά ἀγαθά, ἀλλά νά ἔχουμε πάντα κατά νοῦν ὅτι «ἑνός ἐστί χρεία», καί αὐτό τό ἕνα εἶναι ἡ ψυχή μας.

Τί λέγει ὁ Κύριος; Ἐάν τόν κόσμο ὅλο τόν κερδίσουμε καί ζημιωθοῦμε τήν ψυχή μας, δέν κάναμε τίποτε, δέν κερδίσαμε τίποτε. Διότι ὅλα αὐτά τάὁποῖα θά κερδίσουμε σέ αὐτή τή ζωή, θά μείνουν ἐδῶ. Ποιός τά πῆρε μαζί του; Ποιός ἔφυγε ἀπό αὐτή τή ζωή καί πῆρε εἴτε τή δόξα εἴτε τά πλούτη εἴτε ἀκόμη καί τήν ὀμορφιά; Ὅλα μένουν πίσω. Ἕνα μᾶς συνοδεύει: ἡκαθαρή ζωή μας, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν καί ἡ ἀγάπη μας γιά τόν Θεό. Γιατί; Γιατί, ἀδελφοί μου, τόν Θεό τόν ἀγαποῦμε ὄχι ἐδῶ μόνο. Θά συνεχίσουμε καί στήν ἄλλη ζωή νά ζοῦμε αἰώνια, ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει οὔτε πόνος, οὔτε θλίψη, οὔτε στεναγμός, ἀλλά ζωή αἰώνιος, ἀτελεύτητος. Εἶναι ὅμως ὡραῖο γιά λίγα πράγματα πρόσκαιρα, γιατί κανείς μας δέν ξέρει πόσα χρόνια θά ζήσουμε, γι᾽ αὐτά τά ὁποῖα κουραζόμεθα νάἀποκτήσουμε καί νά ἀφήσουμε στά παιδιά μας, καί καλά κάνουμε, νά τήν στερηθοῦμε; Ὅλα αὐτά νά μήν μᾶς κρατήσουν κάτω σάν βαρίδια, ὅπως εἶπα καί προηγουμένως, ἀλλά νά μᾶς ἀφήσουν νά ἀνέλθουμε πνευματικά καί νά ζήσουμε μαζί μέ τόν Θεό καί σέ αὐτή τή ζωή ἀλλά καί στήν ἄλλη. Ἀμήν.