Η επομένη του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ

Γράφει ο δημοσιογράφος Αλέκος Χατζηκώστας
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ, με βασικό χαρακτηριστικό τη μεγάλη αποχή, φανερώνει την οξυμένη αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, από τη μια, και Ρωσίας, από την άλλη, με επίδικο την επιρροή τους στα Δυτικά Βαλκάνια και με αιχμή
το ξεδίπλωμα των σχεδίων «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης». Σε κάθε περίπτωση, φανερώνεται ότι η υλοποίηση του ευρωατλαντικού σχεδιασμού δεν είναι περίπατος, ενώ ένα τμήμα του λαού της γειτονικής χώρας έδειξε να στέκεται αρνητικά ή τουλάχιστον με επιφύλαξη απέναντι στο ενδεχόμενο ενσωμάτωσης της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Το ενδιαφέρον τώρα βεβαίως επικεντρώνεται στην «επόμενη μέρα».

Στην «ερμηνεία» δηλαδή του αποτελέσματος και στις κινήσεις των πολιτικών ηγεσιών και κυβερνήσεων σε Ελλάδα, ΠΓΔΜ αλλά και στις παρεμβάσεις ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ σε ό,τι αφορά τη συνέχεια. Από τη μια, η κυβέρνηση Ζάεφ φαίνεται αποφασισμένη να συνεχίσει τη διαδικασία με κάθε τρόπο και με ορίζοντα τις πρόωρες εκλογές να προχωρήσει στις απαραίτητες, με βάση τη συμφωνία, συνταγματικές αλλαγές. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι όταν στην αστική δημοκρατία η λαϊκή θέληση δεν συμβαδίζει με τους στόχους της αστικής τάξης τόσο το χειρότερο για τη λαϊκή θέληση!

Σε αυτήν της την προσπάθεια φαίνεται ότι στηρίζεται ολόπλευρα από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, που αναγνώρισαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως θετικό και που καλούν σε «νέες πρωτοβουλίες που θα κρατήσουν ζωντανή τη διαδικασία». Απ' ό,τι φαίνεται οι πιέσεις, οι εκβιασμοί, η δράση διαφόρων μηχανισμών από πλευράς ΝΑΤΟ και ΕΕ θα ενταθούν το επόμενο διάστημα. Ενώ βεβαίως δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι σε αυτήν την κατεύθυνση θα αξιοποιηθούν και επικίνδυνες προβοκατόρικες ενέργειες.

Η προσοχή επικεντρώνεται στις διεργασίες στην αντιπολίτευση, όπου φαίνεται να υπάρχουν διαφοροποιήσεις σε σχέση με τη στάση στη συμφωνία, κάτι που εκδηλώθηκε και στο θέμα της στάσης απέναντι στο δημοψήφισμα. Από την πλευρά της, η Ρωσία προειδοποιεί και εκτιμά ότι το δημοψήφισμα σηματοδοτεί την απόρριψη της ΝΑΤΟικής πορείας της χώρας. Είναι λοιπόν σαφές ότι η «επόμενη μέρα» φέρνει ένταση των εκβιασμών, των πιέσεων και των ανταγωνισμών.

Από τη δική της πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση με δηλώσεις στελεχών της εμφανίζεται, από τη μια, «βασιλικότερη του βασιλέως» στην υλοποίηση της συμφωνίας, στηρίζοντας τη στάση της κυβέρνησης Ζάεφ, αλλά και κάνοντας πλάτες στις ευρωΝΑΤΟικές πιέσεις. Τα στελέχη της κυβέρνησης βρίσκονται σε διάταξη μάχης προκειμένου να «περάσει» η συμφωνία στη γειτονική χώρα και στη συνέχεια να «περάσει» και στη χώρα μας. Το γεγονός αυτό φανερώνει το μεγάλο βαθμό εμπλοκής της Ελλάδας στην υλοποίηση του ευρωΝΑΤΟικού σχεδιασμού στην περιοχή, ότι γίνεται αιχμή του δόρατος.

Η πλήρης ταύτιση με τα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια είναι εξόφθαλμη, φθάνοντας στο σημείο ο υπουργός Εξωτερικών με συνέντευξή του, με «μαγειρέματα» και «μπακαλίστικους υπολογισμούς», να προσπαθεί να πείσει ότι στην πραγματικότητα ο λαός της ΠΓΔΜ ενέκρινε κατά πλειοψηφία τη συμφωνία! Και ενώ η κυβέρνηση «πολιτεύεται» έτσι, το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε τις προάλλες να πείσει ότι η συμφωνία δεν έχει σχέση με την ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά είναι μια καθαρά διμερής υπόθεση!!!

Από την άλλη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αξιοποιεί το αποτέλεσμα προκειμένου να τεκμηριώσει ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι ένας συμβιβασμός στον οποίο βαραίνει η διασφάλιση των συμφερόντων της Ελλάδας και ότι είναι επώδυνος για την άλλη πλευρά, γι' αυτό και οι μεγάλες δυσκολίες αυτή να «περάσει». Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να «στριμώξει» τη ΝΔ και άλλες αστικές δυνάμεις που ασκούν κριτική στη συμφωνία ότι δεν εγγυάται τα «ελληνικά συμφέροντα». Διαφημίζει παράλληλα τον εαυτό της ως τον πιο αξιόπιστο πυλώνα της ευρωΝΑΤΟικής «σταθερότητας» στην περιοχή, πετώντας το μπαλάκι στην κυβέρνηση Ζάεφ να εκπληρώσει τα συμφωνηθέντα.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι μία. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια κακή και επικίνδυνη συμφωνία για το λαό της Ελλάδας, για το λαό της ΠΓΔΜ και γενικότερα για τους λαούς της περιοχής. Πρώτα απ' όλα γιατί είναι μια συμφωνία η οποία εντάσσεται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό που υπηρετεί τη λεγόμενη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην περιοχή των Βαλκανίων. Δηλαδή, μια συμφωνία που χώνει ακόμα πιο βαθιά τους λαούς της περιοχής στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΝΑΤΟ - ΗΠΑ και Ρωσία.

Το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει και άλλα ζητήματα, όπως π.χ. τη διευθέτηση του ζητήματος του Κοσσόβου, την άσκηση πίεσης στη Σερβία για ένταξη στις ευρωΝΑΤΟικές δομές, την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ, εξελίξεις στη Βοσνία κ.ά. Σε αντίθεση με όσα λέγονται, τα σχέδια αυτά περιλαμβάνουν και σενάρια αλλαγής συνόρων, προμηνύοντας νέο αιματοκύλισμα των λαών. Η ενίσχυση και διεύρυνση του ΝΑΤΟ, της πολεμικής μηχανής του στα Βαλκάνια, δεν αποτελεί καμιά εγγύηση για τους λαούς. Το αντίθετο, τα μετατρέπει σε πεδίο πολεμικής αντιπαράθεσης.

Ταυτόχρονα, μια τέτοια συμφωνία, όπως είναι αναμενόμενο, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς που αναπαράγονται σε νέα βάση. Πολύ περισσότερο που αποτελούν χρήσιμα εργαλεία για επεμβάσεις και ξαναμοίρασμα συνόρων. Αυτό εκφράζεται και σε συγκεκριμένες διατάξεις της συμφωνίας, που έχουν το σπέρμα του αλυτρωτισμού (π.χ. μένει ανοιχτός ο εθνοτικός και όχι γεωγραφικός προσδιορισμός του όρου «μακεδονικός») τροφοδοτώντας και τον αλυτρωτισμό από την εδώ πλευρά με τα ανιστόρητα συνθήματα όπως «η Μακεδονία είναι Ελλάδα», που σημαίνει ουσιαστικά αμφισβήτηση συμφωνιών που έχουν κατοχυρώσει τα σημερινά σύνορα.

Εξάλλου, και ο κοσμοπολιτισμός, που λέει ότι οι λαοί θα βρουν ασφάλεια σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που υπερασπίζονται τα κέρδη μονοπωλίων, και ο εθνικισμός, που σπέρνει το μίσος, τη διχόνοια και γίνεται άλλοθι για επεμβάσεις, είναι οι δύο όψεις του ίδιου επικίνδυνου για τους λαούς νομίσματος.