επιστρέφει κάπου όπου ζούσαν οι πρόγονοί του, να δει τον κόσμο με τα μάτια τους», λέει ο 34χρονος, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM». Γεννημένος στην Τιφλίδα της Γεωργίας, ο Γιώργος Λυπηρίδης ήρθε στην Ελλάδα προτού καλά-καλά συμπληρώσει μια οκταετία ζωής, αλλά θυμάται πάντα τα παιδικά χρόνια στη Γεωργία που τα περνούσε «στο μεγάλο ελληνικό χωριό, ψηλά στα καυκάσια βουνά, το Τσιχιτζβάρι». Σήμερα το χωριό, όπου η κοινή γλώσσα επικοινωνίας όλων όσοι έμεναν εκεί ήταν η ...ποντιακή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, έχει ερημώσει. «Η μητέρα μου είναι Ρωσίδα αλλά κι αυτή έμαθε ελληνικά!», τονίζει με ένα πλατύ χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό του.
«Ηθελα να δω και εγώ τις ρίζες μου»
Ο 34χρονος θυμάται τη χαρά των γονιών του, όταν έφτασαν στην Ελλάδα πριν από 25 χρόνια. «Οι γονείς μου, απόφοιτοι του Πολυτεχνείου της Τιφλίδας, ήξεραν ότι θα δυσκολευτούν στην Ελλάδα, αλλά έδειχναν ευτυχισμένοι και εμείς, τα τρία τους παιδιά, εισπράξαμε τη χαρά που ζούσαν οι γονείς μας στην "πατρίδα της καρδιάς" τους», αφηγείται.
«Ο πατέρας μου, που τώρα δεν είναι στη ζωή, όλο ήθελε να δει τα μέρη των παππούδων του, τον Πόντο. Μαζί βλέπαμε τις φωτογραφίες και από μικρός έλεγα, μία φορά θα πάω στην Παναγία Σουμελά, στην Τουρκία», αφηγείται ο Γιώργος Λυπηρίδης, εξηγώντας ότι ο πατέρας του είχε επισκεφθεί μία φορά τον Πόντο, αναζητώντας το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειάς τους.
«Η καταγωγή της οικογένειας μας ήταν από το χωριό Παρτίν του Πόντου -180 χιλ από την Τραπεζούντα, οπότε ήθελα να δω και εγώ τις ρίζες μου», λέει, εξηγώντας πώς αποφάσισε να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι με το ποδήλατό του, που είχε χρονικό ορίζοντα δέκα ημερών ώς τον τελικό προορισμό.
Ξεκίνησε ξημερώματα 15αύγουστου
«Ξημερώματα Δεκαπενταύγουστου ξεκινήσαμε παρέα με τον φίλο ποδηλάτη, Κωνσταντίνο Μαρτζέκη, από το μοναστήρι της Βέροιας. Το ταξίδι μας ήταν σχεδιασμένο έτσι ώστε να κάνουμε 200 χιλιόμετρα την ημέρα», σημειώνει ο 34χρονος ποδηλάτης, ο οποίος συνέχισε μόνος του από κάποιο σημείο και μετά το ταξίδι, που αποδείχθηκε πολύ απαιτητικό, προκειμένου να κατακτήσει το όνειρό του.
Στο Terkidag (Ραιδεστός), αναζήτησε και βρήκε το γλυπτό «Τρωάδες» του φίλου και συμπατριώτη του γλύπτη Οδυσσέα Τοσουνίδη. Το γλυπτό τοποθετήθηκε εκεί πριν από μερικά χρόνια, έπειτα από ένα διεθνές συμπόσιο γλυπτικής και παρά το γεγονός ότι ταξίδευε μόνος, δεν φοβήθηκε ούτε μια στιγμή· κοιμόταν στην ύπαιθρο, άλλοτε σε κάποιο βενζινάδικο, τρεφόταν λιτά και στο μυαλό του είχε μόνο τον προορισμό, την ιστορική μονή της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα.
«Ήθελα να ζοριστώ, να δοκιμάσω τις αντοχές μου. Συναντούσα ανθρώπους στον χαρακτήρα σαν τους Έλληνες. Φιλόξενοι, πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν και να σου μιλήσουν ακόμα και αν δεν ήξεραν αγγλικά!», επισημαίνει.
Στο δρόμο αναζήτησε και βρήκε το γλυπτό «Τρωάδες» του φίλου και συμπατριώτη του γλύπτη Οδυσσέα Τοσουνίδ. Μόλις έφτασε στη Σαψούντα, αισθάνθηκε, όπως λέει, περίεργα: «Σαν να ήξερα το μέρος, σα να γνώριζα τους ανθρώπους ...Ο δρόμος προς την Παναγία Σουμέλα από κει και πέρα έγινε πιο "ανοικτός", παρόλο που από κάποιο σημεία ξεκίνησε η ανηφόρα, έφτασα σα να έβγαλα φτερά», λέει χαρακτηριστικά.
Προτού φύγει από τη μονή του Βερμίου είχε πάρει μαζί του ένα κερί για να το ανάψει στην Τραπεζούντα. Το κερί έσπασε σε πολλά μικρά κομμάτια στη διάρκεια του ταξιδιού, αλλά τα άναψε όλα, ένα- ένα... Το ιστορικό μοναστήρι ήταν κλειστό, λόγω εργασιών αναστήλωσης και δεν κατάφερε να μπει μέσα αλλά η συγκίνησή του ήταν τεράστια. «Αισθάνθηκα έτσι και αλλιώς ανεξήγητη συγκίνηση. Δεν ήταν μόνο από τη χαρά που πέτυχα τον στόχο. Ήταν αυτό, που λέμε, "μίλησε" μέσα μου η μνήμη θαμμένη στα κύτταρα».
Εκεί, στην Παναγία Σουμέλα της Τραπεζούντας, σχεδίασε στον χάρτη του μυαλού του και το επόμενο ταξίδι με το ποδήλατο για το χωριό του στη Γεωργία, το Τσιχιτζβάρι, για να ανάψει ένα κερί στον τάφο των προγόνων του.
Για τον Γιώργο, απόφοιτο ΤΕΦΑΑ, το μεγάλο αυτό ταξίδι δεν ήταν το πρώτο μακρινό με το ποδήλατο. Πέρυσι είχε ολοκληρώσει τον γύρο της Ελλάδας για φιλανθρωπικό σκοπό, με στόχο να μαζέψει χρήματα για αθλητικό σύλλογο ΑμΕΑ στη Βέροια. «Αν έχεις κάτι στο μυαλό σου, το καλό είναι να το προσπαθήσεις. Στο τέλος παίρνεις την ανταμοιβή σου, από την αίσθηση και μόνο ότι πέτυχες κάτι τόσο ωραίο», λέει με την αίσθηση της ικανοποίησης ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.