Κορυφή Γκαμήλα και Δρακόλιμνη με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας
Λαχανιασμένοι, με τα πρόσωπα μας γεμάτο ιδρώτα με το βάρος της περιπέτειας στους ώμους και μαζί με τα υπόλοιπα εφόδια που χρειάζεται ένας ορειβάτης ανηφορίζουμε για τον χώρο του καταφυγίου. Αγριοφουντουκιές, δρύς, οξιές
και πεύκα μας συντροφεύουν. Φύγαμε από την Βέροια νωρίς το πρωί του Σαββάτου. Βέροια – Koζάνη - Σιάτιστα – Γρεβενά – Έλατος –Δοτσικό – Επταχώρι - Κόνιτσα – Αρίστη – Πάπιγκο. Διαδρομή άγνωστη, πανέμορφη, ονειρεμένη.

Αγγίζοντας γη και ουρανό… Μακριά από τα αστικά κέντρα και πέρα από τους γνωστούς προορισμούς επιβιώνει μια εντελώς άγνωστη Ελλάδα. Με μεγάλα επιβλητικά βουνά, πυκνά δάση, γεμάτο μυστήριο και γοητεία, βουερά και βαθιά ποτάμια ειδυλλιακές λίμνες, ξεχασμένα χωριά, φιλόξενους ανθρώπους με ζεστή καρδιά. 

Ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό τόπων και πολιτισμών με μια απίστευτη ομορφιά και ….εντελώς άγνωστη. Ορειβασία το καλοκαίρι συνήθως σημαίνει σκόνη, ιδρώτας , δίψα και κούραση. Χαρακτηριστικά που δεν ενθουσιάζουν κανένα, πόσο μάλλον τα παιδιά και τους εφήβους που συχνά μένουν σε αυτά χωρίς να βλέπουν τα υπόλοιπα υπέροχα στοιχεία μιας καλοκαιρινής πεζοπορίας.

Θυμάμαι έντονα τα νερά του Βοïδομάτη ποταμού, απίστευτα κρύα. Μια λέξη θα μπορούσε να περιγράψει την εντύπωση που θα σας αφήσει η παρουσία σας στον ποταμό Βοϊδομάτη: Μαγεία! Και αυτή είναι ίσως λίγη μπροστά στα συναισθήματα που θα σας πλημμυρίσουν μόλις τον αντικρίσετε. Πρόκειται χωρίς υπερβολή για ένα επίγειο παράδεισο.

Τα πεντακάθαρα νερά του, τα πυκνά πλατάνια που κατακλύζουν την περιοχή γύρω από τον ποταμό και βάζουν τη δική τους σφραγίδα στο τοπίο, οι αθλητικές δραστηριότητες που σας προσφέρει και πολλά ακόμη που θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας μόλις βρεθείτε εκεί δε μπορούν παρά να σας εντυπωσιάσουν.

Το Φαράγγι του Βίκου είναι μία από τις εκπληκτικές ομορφιές που θα συναντήσετε κατά την περιήγηση σας στα Ζαγοροχώρια. Μαζί με τον ποταμό Βοϊδομάτη αποτελεί τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Βίκου – Αώου. Αρκετά είναι τα σημεία από τα οποία μπορείτε να απολαύσετε τη φανταστική θέα που σας προσφέρει το φαράγγι.

Το τοπίο μοναδικό!

Η διαμόρφωση της περιοχής της χαράδρας του Βίκου υπολογίζεται ότι έγινε πριν 30 εκατομμύρια χρόνια. Έχει μήκος 20 χιλιόμετρα , πλάτος από 200 – 400 μ. και κατακόρυφο μέγιστο ύψος έως 1000 μ. Καταφύγιο μεγάλων θηλαστικών ιδιαίτερα της αρκούδας και του αγριόγιδου . 

Πάπιγκο.

Μια αετοφωλιά στα βουνά της Τύμφης … ( 1000 μ . υψόμετρο) . Το Πάπιγκο είναι από τα πιο γνωστά και φημισμένα χωριά του Ζαγορίου. Χωρίζεται σε δύο οικισμούς, το Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο και βρίσκεται σε απόσταση 60 χλμ από τα Ιωάννινα. Μας εντυπωσιάζει η άψογη αρχιτεκτονική του, τα παλιά αρχοντικά από άσπρη πέτρα , τα περιποιημένα σπίτια , οι πέτρινες εκκλησίες και τα λιθόστρωτα σοκάκια του. Θαυμάσαμε το εξάγωνο καμπαναριό του Αγίου Βλάσιου και τις κολυμπήθρες του Μικρού Πάπιγκου απλά υπέροχες .Εκεί ακριβώς σχηματίζεται μια φυσική πισίνα που κατά τους καλοκαιρινούς μήνες σας καλεί να ρίξετε μια βουτιά στα πεντακάθαρα νερά της.

Το μικρό Πάπιγκο , το οποίο είναι όλο χτισμένο στο ίδιο αρχιτεκτονικό στυλ με το Μεγάλο Πάπιγκο , είναι ιδιαίτερα επιβλητικό έτσι όπως στέκεται κάτω από τον τεράστιο όγκο της Τύμφης. Από εδώ ξεκινήσαμε και πήραμε το μονοπάτι για το καταφύγιο της Αστράκας 2+30 ώρες πεζοπορίας. Η θέα είναι μαγευτική, το τοπίο εντυπωσιακό.

Η λέξη Ζαγόρι πρωτοεμφανίστηκε σε έγγραφο του 1321 και σημαίνει ΄΄ πίσω από τα βουνά΄΄. Είναι ένα από τα πολλά τοπωνύμια της Ηπείρου , που προέρχονται από τα σλαβικά (από την πρόθεση Ζα που σημαίνει ΄΄πίσω΄΄ και το ουσιαστικό gora που σημαίνει ΄΄βουνό΄΄.  Τα Ζαγοροχώρια είναι φημισμένα για την απίστευτη φυσική ομορφιά τους ,την ξεχωριστή αρχιτεκτονική τους και τη μακρά ιστορία τους.

Το Ζαγόρι έχει έκταση 1.000τ. χλμ και χωρίζεται σε τρία γεωγραφικά τμήματα: το Δυτικό , το Ανατολικό και το Κεντρικό Ζαγόρι. Κάθε τμήμα έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και ιστορία. Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί κανείς να θαυμάσει και να δει αφού το τοπίο είναι συγκλονιστικό , η γραφικότητα κάθε χωριού ξεχωριστή .Εδώ θα γνωρίσεις τη σπάνια και ποικιλόμορφη πανίδα και χλωρίδα της Β. Πίνδου.

Υπάρχουν τρεις ορεινές ζώνες , η κάθε μία γεμάτη από ένα διαφορετικό άνθισμα μιας άλλης αίσθησης ζωής. Στην ημιορεινή ζώνη κουμαριές , πουρνάρια ,θυμάρι και διάφορα κωνοφόρα όπως πεύκο ,κυπαρίσσια , καθώς και κυκλάμινα ,ανεμώνες , αγριομαργαρίτες και χαμομήλι.

Στην ορεινή ζώνη έχουμε βελανιδιές, μαύρη πεύκη ,έλατα , οξιές ,καστανιές ,καθώς και κρίνους ,παώνιες ,κρόκους κ.λ.π. Η Αλπική ζώνη, κατά την Άνοιξη, γεμίζει από τα πιο εντυπωσιακά λουλούδια ,και αν ζήσετε αυτή την εμπειρία ,η εικόνα τούτη θα παραμείνει στην καρδιά σας ,όσα χρόνια και αν περάσουν.

Λαχανιασμένοι με τα πρόσωπα γεμάτο ιδρώτα με το βάρος της περιπέτειας στους ώμους και μαζί με τα υπόλοιπα εφόδια που χρειάζεται ένας ορειβάτης πήραμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο καταφύγιο της Αστράκας. Μετά από μια επίπονη ανηφορική και δύσκολη πορεία πλησιάζουμε στο καταφύγιο. 

Ο θεόρατος όγκος της οροσειράς φαντάζει απόκοσμος μπροστά μας. Φθάσαμε στο καταφύγιο. Πολλές ανάσες ξεκούρασης και πήραμε πορεία για την Δρακόλιμνη. Σε υψόμετρο 2.050 μ. στην κορυφογραμμή του Πλόσκου ξεπροβάλλει σαν από παραμύθι η μοναδική Δρακόλιμνη .

Ντυμένη με μύθους και παραδόσεις. Άγρια και παγωμένη το χειμώνα, όμορφη και ελκυστική το καλοκαίρι, αποτελεί έναν από τους κλασσικούς πλέον στην Ελλάδα ορειβατικούς προορισμούς. Το βάθος της δεν ξεπερνά τα 5 μέτρα και αποτελεί βιότοπο για 3 είδη αμφιβίων που ζουν στο Δρυμό Βίκου – Αώου . Του Αλπικού τρίτωνα , της βομβίνης και του πρασινόφρυνου .

Δυο φίλοι ορειβάτες δεν άντεξαν στην ομορφιά της και βούτηξαν στα ήρεμα νερά της. Η θέα της κορυφής από την Δρακόλιμνη τρομακτική και σαγηνευτική ταυτόχρονα. Σήμερα την θαυμάσαμε, με τις τελευταίες βροχές έχει αρκετό νερό. Επιστρέφουμε στο καταφύγιο μαγεμένοι από την ομορφιά της Δρακόλιμνης. Νυχτώνει, νύχτωσε… Η νύχτα ήρθε αθόρυβα μετά τη δραστηριότητα της ημέρας

Κυριακή 15 Ιουλίου:

Στριφογύρισα στο κρεβάτι μου και σηκώθηκα, από το παράθυρο του καταφυγίου θαύμασα για μερικές στιγμές την ανατολή του ήλιου που είχε ξεπροβάλλει από την πλευρά της Γκαμήλας.

Αναχώρηση για την κορυφή. ( Γκαμήλα υψόμετρο 2.497 μ..)

Περνώντας από την ξηρολίμνη συνεχίζουμε για την κορυφή.
Μαζί μας και η Σεμίνα με την Χριστίνα, δυο νεαρά κορίτσια ορειβάτες που αγαπάνε την φύση και την περιπέτεια. Προσπερνάμε μικρά ρέματα που δημιουργούνται από κρυφές πηγές του βουνού. Διαδρομή μέσα από άνυδρα πετρώδη σεληνιακά τοπία και χαράδρες . Το πιο άγριο και αφιλόξενο βουνό κατά τη διαδρομή. Συνεχίζουμε αργά - άγρια - βασανιστικά για την κορυφή. Πλησιάζοντας την κορυφή πλούσια χλόη μας υποδέχεται.

Η ανάβαση γίνεται πιο δύσκολη, επιτέλους στην κορυφή μετά από 2 + 25 λεπτά διαδρομή. Αποθέωση της τέχνης της φύσης τριγύρω. Απέναντι ο Σμόλικας στο βάθος μακριά ο Γράμμος, κάτω χαμηλά η κορυφή Τραπεζίτσα και τα χωριά Βρυσοχώρι, Παλιοσέλι, Πάδες η μονή Στομίου ο ποταμός Αώος και η Κόνιτσα. Επιστροφή, πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι άφιξη στο μικρό Πάπιγκο , τα συναισθήματα ανάμικτα. Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ανανεώνουμε το ραντεβού μας για κάποια άλλη ορειβατική δραστηριότητα για τον μήνα Σεπτέμβριο. Συνεχίζω να γράφω για πεζοπορία και ορειβασία γιατί από τα παιδιά μας απουσιάζει η Ορειβατική παιδεία. 

Στις γειτονικές μας χώρες Βουλγαρία, Σκόπια, Σερβία όλο το καλοκαίρι μέσο των σχολείων, ανεβάζουν τα παιδιά στα καταφύγια, τα μαθαίνουν να αγαπούν αλλά και να σέβονται τη φύση και τα φέρνουν κοντά σε όλες τις ορεινές δραστηριότητες. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός πεζοπόρων και ορειβατών ανεξαρτήτως ηλικίας να συρρέουν όλα τα Σαββατοκύριακα του χρόνου στα καταφύγια, για να ασκήσουν τη δραστηριότητα τους στο βουνό.

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους ορειβάτες που μαζί ζήσαμε αυτή την καταπληκτική ορειβατική δραστηριότητα.