Πανηγύρισε ο Ναός του Αγίου Τιμόθεου

Την Τρίτη 12 Ιουνίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Τιμοθέου Βεροίας. Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στον εφημέριο του Ναού Αρχιμ. Τιμόθεο Χαλικιά για την ονομαστική του εορτή. Πλήθος
κόσμου πιστών Χριστιανών παρακολούθησαν την Θεία Λειτουργία και προσευχήθηκαν ευλαβικά. Διαβάστε αναλυτικά την ομιλία του Μητροπολίτη:


«Τιμᾶ ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας ὅλον αὐτόν τόν μήνα τόν ἱδρυτή της, τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἦρθε ἐδῶ στήν πόλη μας καί ἔσπειρε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου, καί προσείλκυσε τούς πατέρες μας ἀπό τήν εἰδωλολατρεία στήν πίστη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τή σωτηρία.

Καί ὁ σπόρος αὐτός πού ἔσπειρε ὁ μέγας ἀπόστολος βλάστησε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἀπέδωσε πολ­λούς καί γλυκεῖς καρπούς, ἀπέ­δω­σε τούς ἁγίους, τούς ἱεράρχες, τούς ὁσίους, τούς μάρτυρες καί τούς νεο­μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι πλούτισαν τήν ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσα Ἐκ­κλησία, πλούτισαν καί πλουτίζουν ὅμως καί τήν πόλη μας μέ τήν ἁγιότητά τους, μέ τήν προστασία τους, μέ τίς ἀκοί­μη­τες πρεσβεῖες τους.

Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι καί ὁ ἑορ­ταζόμενος σήμερα ἅγιος νεο­μάρ­τυς Τιμόθεος, τόν ὁποῖο πανη­γυ­ρί­ζουμε στόν μικρό αὐτό ναό τῆς πό­λεώς μας πού τιμᾶται στή χάρη του.

Εἶναι ὁ ἅγιος Τιμόθεος πού δέν ἔφερε μόνο τό ὄνομα τοῦ ἀγαπη­τοῦ μαθητοῦ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τοῦ ἁγίου Τιμοθέου, ἐπι­σκόπου Ἐφέσου, ἀλλά ἀνεδείχθη ὄντως μαθητής του γνήσιος, διότι ἄκουσε τῆς φω­νῆς του καί ἀκο­λούθησε τό πα­ρά­δειγμά του. Ἔγινε μιμητής τοῦ ἀπο­­στόλου Παύλου, κατά τήν προ­τροπή του, «μιμηταί μου γίνε­σθε, καθώς κἀγώ Χρι­στοῦ», στήν ἀγάπη καί στήν ἀφο­σίωση στόν Χριστό.

Γι᾽ αὐτό καί μετά τόν θάνατο τῆς συ­ζύγου του ἐγκατέλειψε τόν κό­σμο, ἐγκατέλειψε τά πά­ντα, θυ­σί­α­σε τά πάντα καί πῆγε στό Ἅγιο Ὄρος. Ἔγινε μοναχός στή Μονή Κωνστα­μο­νίτου, ἐπιλέγο­ντας τή ζωή τῆς πλήρους ἀφοσιώ­σεως στόν Χριστό, τή ζωή τῆς αὐστηρῆς ἀσκή­σεως, τῆς ἀδιαλείπτου προ­σευ­χῆς καί τῆς ἀπολύτου ὑπακοῆς, προετοιμαζόμενος ἔτσι, χωρίς καί ὁ ἴδιος νά τό γνωρίζει, γιά τήν ἡ­μέ­ρα κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός θά τόν καλοῦσε νά ἀποδείξει τήν ἀγάπη του πρός αὐτόν μέ τή θυσία τῆς ἴδιας του τῆς ζωῆς.

Γιατί στή δύσκολη ἐποχή πού ζοῦ­σε ὁ ἅγιος Τιμόθεος, στήν ἐποχή πού τό Γένος μας ζοῦσε σκλαβω­μέ­νο σέ ἕναν ἀλλόθρησκο δυνά­στη, τό μαρτύριο δέν ἦταν σπάνια ὑπό­θε­ση, ἦταν καθημερινότητα, διότι μέ τόν τρόπο αὐτό οἱ Τοῦρκοι προ­σπαθοῦσαν νά ξερριζώσουν τήν πίστη ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἔτσι μία ἡμέρα συνέλαβαν καί τόν ἅγιο Τιμόθεο μαζί μέ ἄλλους πατέρες τῆς Μονῆς καί τόν ὁδή­γησαν στή Θεσσαλονίκη. Προσπά­θη­σαν νά τόν πείσουν νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη του γιά νά σώσει τή ζωή του. Προσπάθησαν νά τόν δελεά­σουν μέ ὑποσχέσεις καί δῶρα. Προ­σπάθησαν νά τόν ἐκφοβήσουν, ἀλλά δέν ἐπέτυχαν τίποτε. Τόν φυ­λάκισαν, τόν βασάνισαν, ἀλλά ἐκεῖ­νος παρέμενε σταθερός στήν πί­στη του. Ὡς γνήσιος μαθητής τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί τή δύσκο­λη αὐτή ὥρα θά ἐπαναλάμβανε ὁ ἅγιος Τιμόθεος τούς λόγους του: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Πέ­πεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγ­γελοι οὔτε ἀρχαί … οὔ­τε τις κτίσις ἑτέ­ρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι».

Καί πράγματι, τίποτε δέν μπόρεσε νά τόν χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τίποτε δέν στάθηκε ἱκανό νά τόν κάνει νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη του. Προτίμησε τό μαρτύριο, προ­τί­μησε τόν θάνατο γιά τήν ἀγάπη του, γιατί γνώριζε ὅτι ὁ θάνατος δέν τόν χωρίζει ἀλλά τόν ἑνώνει μέ τόν Χριστό, μέ τόν Χριστό πού ἀγάπησε καί ἀκολούθησε σέ ὅλη του τή ζωή, μέ τόν Χριστό ὁ ὁποῖος χαρίζει σέ ὅσους τόν πιστεύουν καί μένουν πιστοί μέχρι τέλους τήν αἰώ­νια ζωή καί μακαριότητα.

Αὐτήν ζεῖ καί ἀπολαμβάνει, ἀδελ­φοί μου, καί ὁ ἅγιος Τιμόθεος, ὁ ὁποῖος ὑπενθυμίζει καί σέ μᾶς σή­με­ρα πού τιμοῦμε τή μνήμη του τήν ἀνάγκη νά μένουμε σταθεροί στήν πίστη καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Μπορεῖ ἐμεῖς νά μήν ἀντιμε­τω­πί­ζουμε τό μαρτύριο, ἀντιμετωπί­ζου­με ὅμως καθημερινά πολλές προ­κλή­σεις πού ἐπιδιώκουν νά μᾶς ἀπο­μακρύνουν ἀπό τόν Χριστό, πού ἐπιδιώκουν νά μᾶς χωρίσουν ἀπό τήν ἀγάπη του. Καί πολλές φορές οἱ προκλήσεις αὐτές δέν εἶ­ναι μόνο ἐξωτερικές, δέν εἶναι προ­­κλήσεις πού προέρχονται ἀπό τόν κόσμο ἤ ἀπό ἄλλους ἀν­θρώ­πους, ἀλλά εἶναι προκλήσεις πού προέρχονται καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας, ἀπό τίς ἀδυναμίες μας, ἀπό τά πάθη μας, ἀπό τίς κακές μας συνήθειες, πού εἶναι ἀντίθετες πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν μᾶς ἀφήνουν νά ζήσουμε σύμ­φω­να μέ αὐτό.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, σέ ὅλους αὐ­τούς τούς πειρασμούς εἴτε προ­έρ­χο­νται ἀπό ἔξω εἴτε προέρχονται ἀπό τόν ἑαυτό μας, θά πρέπει νά ἀντιστεκόμεθα. Γιατί ἡ ὑποχώρηση σέ αὐτούς μπορεῖ νά μήν εἶναι εὐθεία καί ὁλοκληρωτική ἄρνηση τοῦ Χρι­στοῦ, ἀλλά προοδευτικά καί χωρίς νά τό κατανοήσουμε μᾶς ἀπομα­κρύ­νει ἀπό τόν Χριστό καί μᾶς χω­ρίζει ἀπό τήν ἀγάπη του. Καί ὁ χω­ρισμός ἀπό τόν Χριστό εἶναι θά­νατος.

Ἄς τό ἔχουμε, λοιπόν, αὐτό κατά νοῦν καί ἄς εἴμαστε προσεκτικοί καί ἄς ἀντιστεκόμαστε, ἐνθυμού­με­νοι πάντοτε τόν συμπολίτη μας ἅγιο νεομάρτυρα Τιμόθεο καί τούς ἄλλους ἁγίους μάρτυρες πού θυ­σίασαν τή ζωή τους γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καί ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς ὅποια μικρή θυσία ἀπαιτεῖ­ται, ὥστε νά μήν χωρι­σθοῦμε ἀπό τόν Χριστό καί νά ζήσουμε ἑνω­μέ­νοι μαζί του καί ἐδῶ στή γῆ ἀλλά καί στόν οὐρανό αἰωνίως.

Αὐτό τήν προτροπή μᾶς ἀπευθύνει ὁ ἅγιος Τιμόθεος, τόν ὁποῖο τιμοῦμε σήμερα. Καί ἐκεῖνος γνώρισε τή ζωή, παντρεύτηκε, ἔχασε τή σύζυγό του, ἀλλά δέν ἔχασε τόν Χριστό του. Δέν ἔχασε τήν πίστη του στόν Θεό. Καί γι᾽ αὐτό στή συνέχεια τόν ἀκολούθησε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του, ἐγκατέλειψε τά πάντα, γιατί ἕνα τόν ἀπασχολοῦσε, πῶς νά ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό, πῶς νά κερδίσει τήν οὐράνια βασιλεία. Γι᾽ αὐτό τά πάντα τά θεώρησε σκύβαλα, τά θεώρησε σκουπίδια, ὅ,τι προσφέρει ἡ προσωρινή αὐτή ζωή, ἐκεῖνος ἔστρεψε τά βλέμματά του στήν αἰώνια ζωή. Γι᾽ αὐτό καί δέν δείλιασε, ὅταν ἦρθε ἀκόμη καί τό μαρτύριο, ὅταν ἦρθε ὁ θάνατος, ἐκεῖνος σκέφτηκε ὅτι «τί θά χάσω; 

Αὐτή τήν προσωρινή ζωή πού μπορεῖ νά εἶναι ἕνα, δύο, πέντε χρόνια, ἀλλά θά κερδίσω αἰώνια τή σχέση μου μέ τόν Θεό. Θά κερδίσω αἰώνια τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί θά βλέπω πλέον πρόσωπο πρός πρόσωπο τόν ἴδιο τόν Θεό». Καί ἐμεῖς ὅμως, ἀδελφοί μου, καλούμεθα κάτι νά ἐγκαταλείψουμε· καί αὐτό δέν εἶναι τίποτε μᾶς στοιχίζει. Νά ἐγκαταλείψουμε τά πάθη μας, τίς ἀδυναμίες μας, τίς ἁμαρτίες μας, γιά νά τύχουμε καί ἐμεῖς αὐτῆς τῆς εὐλογημένης στιγμῆς, ὅταν μᾶς καλέσει ὁ Θεός καί ὅπως μᾶς καλέσει ὁ Θεός νά εἴμεθα ἕτοιμοι καί νά ποῦμε «ἰδού, Κύριε, ἰδού ὁ δοῦλος σου». Ἀμήν.»