Εκοιμήθη η πρεσβυτέρα Κυριακή Φωτιάδου - Στο Άνω Ζερβοχώρι η εξόδιος ακολουθία

Εκοιμήθηκε η πρεσβυτέρα Κυριακή Φωτιάδου, σύζυγος του παπά Μανώλη, ο οποίος διετέλεσε ιερέας στην ανιστορηθείσα Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά στην Καστανιά Ημαθίας και μητέρα του καθηγητή Κωνσταντίνου Φωτιάδη. Η πρεσβυτέρα εκοιμήθη τη Δευτέρα 4 Ιουνίου, και η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Τρίτη 5 Ιουνίου, στις 11 το πρωί, από τον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία, στο Άνω Ζερβοχώρι του νομού Ημαθίας. Η πρεσβυτέρα Κυριακή Φωτιάδου, γηροκόμησε τα τελευταία χρόνια της ζωής τον ηγούμενο της Παναγίας Σουμελά στο όρος Μελά της Τραπεζούντας του Πόντου, τον Αμβρόσιο Σουμελιώτη, ο οποίος σε ειδική αποστολή μετέφερε το 1930 την Ιερά Εικόνα της Παναγίας Σουμελά, από τον Πόντο στην Ελλάδα.

Ο Κώστας Φωτιάδης για την καταγωγή των γονέων του

Αναφερόμενος στους γονείς του και την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, ο ομότιμος καθηγητής ιστορίας του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Κώστας Φωτιάδης, είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στον ΕύΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ: «Ο πατέρας μου Εμμανουήλ Φωτιάδης γεννήθηκε και ήρθε με την οικογένειά του από τον Πόντο, στην Ελλάδα το 1922. Κατάγεται από το ίδιο χωριό με τη μάνα μου από τον ιστορικό Πόντο. Όμως ο παππούς μου, της μάνας μου έφυγε από τον Πόντο, και πήγε στη Ρωσία το 1880. Το 1939 η οικογένεια με τις σταλινικές διώξεις έρχονται στην Ελλάδα. Αναζητούν εδώ τις ρίζες τους και βρίσκουν τους συγγενείς τους που ήρθαν από τον Πόντο και ξανασυναντιώνται στο ίδιο το χωριό.

Το μισό χωριό, το Ζερβοχώρι, ο επάνω μαχαλάς, λέγεται οι Ρούσιαληδες. Φαντάσου τώρα, όχι Ρωσοπόντιοι. Εκεί μας αποκαλούσαν Ρούσιαληδες, δηλαδή οι εκ Ρωσίας Πόντιοι. Η μητέρα μου η Κυριακή, ήταν το γένος Παπαδοπούλου…

Ξέρω ότι το χωριό της μάνας μου το Σταυροπόλκα, όχι η μεγάλη πόλη η Σταυρούπολη -είναι κοντά στο Βερτζιάν-, ένα αμιγές ποντιακό χωριό, που είχε 4.000 κατοίκους. Το χωριό Σταυροπόλκα, μετά την εξορία των Ελλήνων επί Στάλιν, έχει εξαφανιστεί. Δεν υπάρχουν τα σπίτια και τα κτίσματά του. Η μάνα μου επισκέφθηκε το χωριό, όταν της δόθηκε η ευκαιρία. Το μόνο που κράτησαν οι Σταλινικοί και δεν πείραξαν εκεί ήταν τα νεκροταφεία. Εγώ ξέρω πως κάτω εκεί στα νεκροταφεία υπάρχουν κάποιοι δικοί μας άνθρωποι. Υπάρχει ένα δημοτικό τραγούδι που λέει, «τα Φώτα θέλω το κερίν». Και λέω πόσοι άνθρωποι πηγαίνουν, αφού εμένα μου δίδεται η ευκαιρία να πάω, θα πάω εκεί, κάθε φορά που μπορώ…»